Sodalis Vitae

PROLOGUE

“Oh ano anak, you ready?” tanong sa akin ng Mama ko habang inaayos ang damit na susuotin ko.

“Yes Ma, I’m ready!” then I gave my mother a sweet smile.

Maya-maya umalis na siya. Iniwan niya na ako dito sa kwarto para makapag-ayos na ako.  Halos lahat sila busy ngayong araw. Si mama, papa, mga kapatid ko pati ang buong angkan namin. Nagbihis na ako dahil ayokong mahuli. Ako pa naman ang bida, kelangan dumating ako sa oras. After an hour, binalikan na ako ni Mama. Nasa labas na daw kasi ung sasakyang maghahatid saken. Sa sobrang excitement ko, nauna pa ako sa Mama ko.

Everyone around me said good luck. They gave me kisses as a sign of their concern.

Mabilis kameng nakarating ni Mama sa lugar kung saan magaganap ang pinakamasayang pangyayari sa buhay ko. Ang lugar na kahit kailan ay hinding-hindi ko makakalimutan. Nang makababa na ako ng sasakyan, tumambad sa akin ang napakaraming tao.

They are all smiling. I can see in their eyes that they are happy for what I am going through. Masaya sila alam ko, dahil ganon din ang nararamdaman ko.

Nilapitan ako ni Mama pati ni Papa, and they kissed me.

My parents, they really love me.

They never left me though I had done mistakes.

They are always beside me, to give support, to care and to show their love.

Habang naglalakad ako papasok sa sagradong lugar na un, nakita ko na lahat ng tao dun nakatingin sa akin.

Lahat ng mga taong andun ay ang mga taong naging at patuloy na magiging parte ng buhay ko. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko ngayon.

Happiness can’t explain my feeling.

Mabagal lang ang paglakad ko kaya naman pansin ko lahat ng mga tao.

Sa harapan, nakita ko siya.

Ang lalaking tumulong para maging malakas ako.

Ang lalaking walang ibang hinangad kundi mapasaya ako.

Ang lalaking binigay ang lahat-lahat sa akin.

Ang lalaking walang sawang nagmahal sa akin.

Marami na akong naging kasalanan sa kanya pero patuloy lang siya sa pagpapatawad.

Nasaktan ko siya, pero sa kabila nun, nagawa niya pa ring ngumiti.

He gave me the stars and the moon but I gave him pain in return.

Naiinis ako sa kanya dahil hindi niya man lang magawang magalit.

Gusto kong saktan niya ako para maramdaman ko naman ang sakit na ipinaramdam ko sa kanya.

Pero iba siya, hindi niya ako kinamuhian, hindi niya ako ikinasuklam.

Ipinagmamalaki niya pa ako kahit napahiya ko na siya sa maraming tao.

I asked him why he had given me up; why did he sacrifice his happiness.

He just stared at me; and with a smile, he said

“You will know when you really love someone when you want him/her to be happy even if their happiness means you’re not part of it.”

Ngayon, nandito siya. Nakangiti sa akin. Kinalimutan lahat ng ginawa ko. Until now, he keeps on supporting me. He keeps on helping me to be happy.

And I am thankful that he is a part of my life.  

Sa tabi niya,

ang lalaking ipinadama sa akin ang lahat-lahat.

Sakit, galit,selos, lungkot at kasiyahan. 

Habang nakatingin siya, naalala ko ang lahat, mga bagay na pinagdaanan namin, ang kahapong naging aral sa aming buhay.

 Siya ang soul mate ko.

Soul mate kasi kahit marami na kaming pinagdaanan, kami pa rin sa huli.

Walang iwanan.

Match made in heaven nga daw kami sabi nila.

Because of this special guy, I learned the true meaning of happiness.

Happiness is to love and be loved.

Naniniwala ka sa soul mate di ba? Sa destiny? Sa fate? Ako nung una hindi. Kasi para sa akin ang soulmate ay para lang sa mga taong walang pag-asa sa buhay kaya umiisip na lang sila ng paraan para matakasan ang katotohanan.

Pero ng Makita ko siya, nagbago ang pananaw ko. bigla akong naniwala sa soulmate. Pati nga sa mga prince charming, damsel in distress, unicorn and magic. In short, ginawa niyang fairy tale ang buhay ko.

He added color to my art.

And through him, I have created a very beautiful masterpiece, LIFE :) every detail is sketched with skills.

Every color is blended artistically. My masterpiece is indeed, created with feelings, passion and love.

Though I had so many scratched, erasures and uneven shading, I had realized how to fix it; How to correct my mistakes and how to learn from it.

My life is such a long journey. I always stop to the destination I want to visit. I encountered different people and learned how to befriend with them. I experienced jetlag, dizziness, and stress.

But I know, after all, there is a place, only place that I want to be. A place that is full of satisfaction, happiness and love. In his arms, beside him is the only place I wish and dream to be with. 

Ang drama ko ba? Sa totoo lang di naman ako madramang tao eh. I used to smile and laugh even though there is something wrong around me. Kahit na nahihirapan ako, tuloy lang. Wala tayong magagawa, that’s life.

Pero nang dahil sa kanya, I realized na ang problema, kahit na tawanan, problema pa rin. Dapat gumagawa ako ng paraan para malutas iyon. Siguro kaya ako nagkakaganito kasi masaya ako.

Ang dami kong kadramahan kasi alam ko, hindi nauwi sa sakitan ang relasyon namin;

Because in reality of life, not everything is a fairytale.

Not every girl will have a prince charming.

Hindi lahat meron knight in shining armor na magliligtas sa kanila.

But me, I am very blessed and happy because our story starts with once upon a time and will end with “and they live happily ever after”.

Now, the very moment I hold his hand, I can’t help my tears from falling and by then, our past flashes back.  

*WAAAAAAAAAAH! 1st time ko lang po magsulat. Wag niyo po akong sumpain kung bakit ganyan kinalabasan ng story ko.. pero prologue pa lang naman 'to eh! 

- Ayos lang ba??? Ainakuuuuu... bahala na nga lang si BATMAN ^.^V

comment po kayo ah! lahat ng gusto niyo sabihin, comment lang! Vote na din po kayo! pretty please :)