Mystery High

Elfyra - Feya's verandering

Maandag was Feya ziek. Dinsdag ook. En de rest van de week ook! Ik dacht van: tja, meestal ben je 2 à 3 dagen ziek. Maar nu was ze de hele week al niet op school. Ik besloot om na school naar haar toe te gaan.

Na school vloog ik meteen naar Feya's huis. Ik klopte op de deur. Feya's moeder deed open. 'Is Feya thuis?' Vroeg ik. 'Ja, maar ze wilt niet gezien worden.' zei haar moeder. Ze wou de deur net dicht doen, maar ik liep snel naar binnen. 'Elfyra!' Zei ze half geschrokken. 'Ik moet haar echt zien!' Ik rende naar boven. 'Feya! Feya! Waar ben je?!' 'Elfyra? Ben jij dat?' Ik hoorde een zachte stem uit de badkamer komen. Ik liep die kant op. Feya lag in bad met het badgordijn half dicht. Haar hoofd was nog te zien. 'Hey, hoe is het met je? Je bent de hele week er niet geweest.' Feya keek verdrietig. 'Elfyra..' begon ze. 'Ik moet iets zeggen.' Ik knielde naast haar. 'Ik had je toch verteld dat ik een Zee-Elf ben?' Ik knikte. 'Kijk dit eens!' Ze schoof het douche gordijn opzij en ik zag tot mijn schrik dat ze een vissenstaart had! Ik schrok. 'Maar hoe?!' Feya keek hopeloos. 'Mijn gloed ging uit en mijn vleugels werken niet meer.
Elfyra, ik ben geen elfje meer!' Ze begon te huilen. Ik omhelsde haar. 'Kan je niet uit het bad komen en jezelf opdrogen en weer normaal worden?' 'Ehm, nou nee. Dat gaat blijkbaar ook niet meer. Ik blijf een zeemeermin! Ik verveel me rot! Ik zit de hele dag in bad en kan nergens anders heen!' 'Maar kan je niet naar de kust? Ik til je er wel heen. Als ik vlieg, zijn we er sneller.' Feya stemde in. Ik tilde haar op. 'Mijn ouders!' Zei ze opeens. 'Daar hebben we nu geen tijd voor! Ik leg het ze wel later uit waarom je weg moet.' Zei ik.

Bij de kust legde ik haar zachtjes in het water. Haar prachtige groene staart bewoog schitterend in het water. Haar vleugels waren nat en hingen er slap bij. 'Zo.' Zei ik. 'Zo.' Herhaalde ze. 'Dat was het dan!' Ze keek naar de zee. 'Feya, niet zo dramatisch! Dit is geen afscheid! We vinden wel een manier, echt waar!' Ze knikte. 'Ik kom morgen weer. Ik heb gehoord dat er een zeemeerminnendorpje hier onder water is. Melody had het erover. Probeer daar eens naar op zoek te gaan.' Feya knikte alleen maar, meer niet. We namen afscheid en Feya dook onder water. Haar staart verdween als laatst. Ik vloog nu ook weg. Ik had medelijden met Feya. Haar ouders hebben het haar niet makkelijk gemaakt.