Mystery High

Lucy - Revenge

De eerste les hadden we gelijk een toets. Ik zat niet bij Darcy en Fanny, maar jammer genoeg wel bij Devlin. Ze zat alleen maar arrogant naar me te kijken, zoals gewoonlijk. Ha, wie weet wat er haar in de pauze te wachten staat! De waarheid! Tijdens de toets zat ze alleen maar geërgerd te zuchten. 'Wat is er nou weer?!' Fluisterde ik geïrriteerd. 'Deze toets! Ik heb echt niet geleerd!' Zei ze gestrest. 'Verbaasd me niks.' Fluisterde ik. Ze keek me weer arrogant aan. 'Maar ik probeerde mijn krachten te gebruiken om de antwoorden te zien, maar het lukte niet! Het lukt normaal altijd! Hoe kan dat nou?!' Ik zuchtte eens diep en zei: 'weet je dan ook echt niks?! Er zit toch altijd een krachtenslot op?! Het heet dan ook niet voor niets een Grendeltoets!' 'Oké, oké! Wist ik veel! En laat me verder met rust!' Zei Devlin snel en geïrriteerd. 'Dames! Nog één woord en jullie krijgen een 1!' Zei de leraar. Ik rolde met mijn ogen en ging weer verder met mijn toets.

In de pauze zaten Darcy, Fanny en ik bij elkaar. We hadden aan de jongens gevraagd of we even alleen mochten zitten, omdat we iets gingen bespreken. We verwachtten dat Devlin in de pauze weer eens bij ons ging zitten. Niet dat we dat wilden, maar we gingen haar terugpakken. En ja hoor, daar kwam Devlin als een superster aangelopen. Ik erger me echt aan die zonnebril, haar tuttige loopje en dat handtashandje. Weet je wel, die houding van een hand alsof ze een tasje vast heeft, maar dan niet.

Ze liep naar onze tafel en krijste weer met haar afgrijselijke stem. 'Hallo, Fangy!' Ze aaide over Fanny's hoofd. 'Het is Fanny!' Zei ze geïrriteerd. 'I know, maar het is grappig, want vampiers hebben scherpe tanden. En dat zijn Fangs in het Engels en jij heet toevallig Fanny.' Ze lachte om haar eigen idiote grap. 'Snap je? O wacht! Nee, dat snap jij natuurlijk niet. Jij bent nog maar een klein onervaren vampiertje.' Devlin ging tevreden met wat ze gezegd heeft op een stoel zitten. 'Klein onervaren vampiertje, hè? Nou, ik zal maar niks zeggen, grote duivelsbitch!' Was Fanny's comeback. De hele kantine was stil en keek ons verbaasd aan. Devlin zelf keek ook verbaasd, alsof ze zojuist een klap in haar gezicht had gekregen. 'Ja, Devlin! Inderdaad! We weten best dat jij Violette hebt vermoord!' Riep ik kwaad. We stonden op en liepen zelfverzekerd op haar af. Bang probeerde Devlin naar achteren te stappen, maar viel half over haar stoel. We liepen steeds dichter naar haar toe. Ik vulde mijn handen met vuur (ja, duivels hebben hele coole krachten) en liep nog veel dichter naar Devlin. Uiteindelijk botste ze met haar rug tegen de muur aan. 'Hier zul je voor boeten!' Man, wat ben ik boos! De hele kantine zat in een halve cirkel om ons heen naar ons te kijken. Ik gooide vuurballen naar haar, maar elke keer miste ik. Opeens kreeg Devlin elektriciteitskrachten in haar handen en vuurde het op mij. Ook zij miste mij. Opeens verschenen Devlin's enorm grote, rode duivelsvleugels. Alle kinderen schrokken van dit verschijnsel. Devlin's enge gloeiende ogen, pijlstaart en hoorntjes verschenen ook. 'Onee, laat mij dit ook niet doen!' Zei ik afwijzend. 'Hoezo dat? Ben je bang dat iedereen je klein geheimpje weet? Denk je van mij te kunnen winnen, maar te trots bent?' Daagde Devlin me uit. Ik haat het als ze me uitdaagt. Ik zag dat Fanny en Darcy een gebaar maakten of ze me konden helpen, maar ik schudde mijn hoofd. Ik kan dit prima alleen. Het is tenslotte wel mijn zus. Ik moest wel mijn duivel in mij op laten komen, want anders maak ik geen schijn van kans. Mijn duivelsvleugels en de rest kwamen tevoorschijn. Iedereen keek nu vol ongeloof naar mij. Zelfs Fanny en Darcy. Tuurlijk, want ze hebben mij nog niet zo gezien. Ik keek om me heen en slikte diep. Ik heb nu dus mijn afschuwelijkste geheim onthuld! Moet ik dit wel doen? Maar zonder nog enige twijfel steeg ik op. Ik vuurde met mijn vuurballen, Devlin met haar elektriciteitballen. Het was een gevecht in de lucht! The sky is the limit, haha! Het was van de ene krachtbal naar de andere. Het ging telkens zo door, telkens misten we elkaar. Opeens voelde ik een enorme steek door mijn hele lichaam heen. Ik viel met een harde klap op de grond. Bewegen kon ik niet meer. Waarschijnlijk had Devlin me toch nog geraakt, maar ik zag dat zij ook naast mij op de grond lag. Ze bewoog ook niet meer, alleen met haar ogen. Ze keek me kwaad aan. Opeens voelde ik dat iemand voor me stond. Ik keek omhoog: het was mevrouw Sharp. Natuurlijk, tovenaren kunnen leerlingen elektrolyseren! Ik zag dat ze vreselijke woede in haar ogen had. 'Meekomen! NU!' Schreeuwde ze. Ik voelde hoe ik langzaam weer kon bewegen. Ik zag een zeemeermin staan in de menigte van de kantine. Ik smeekte haar of ze mevrouw Sharp kon hypnotiseren, maar ze schudde alleen maar abrupt met haar hoofd. Waarschijnlijk omdat ze gezien had dat ik een Duivelin ben. Teleurgesteld volgde ik mevrouw Sharp naar de rector met Devlin.

In de kantoor van de rector was het eerst even stil. Devlin en ik zaten tegenover meneer Wiz, de rector. Mevrouw Sharp was weggegaan. 'Ok... Lucy, ik ben diep, diep, diep teleurgesteld in jou! Jij was zo'n goeie leerling. En dan opeens laat je me dít zien!' Hij wees naar mijn lichaam, mijn duivelslichaam. Ik had nog steeds die vleugels en alles. 'En jij, Devlin! Ik weet dat je nieuw bent op deze school. En ik weet niet of jouw oude school deze manieren goed keurt of niet, maar dit kan echt niet! Jullie zijn duivels! Duivels!' Bij het laatste woord praatte hij heel hard. 'Schaam jullie!' Hij stompte met zijn vuist op zijn tafel. 'Jullie zijn geschorst!' Zei hij terwijl hij boos weer ging zitten. Devlin keek heel blij, maar voor mij was dit wel even anders. Dit was de stomste dag van mijn leven! Mijn vrienden, school, dit dorp, alles moet ik missen! 'Hoor je dat, Lucy?' Fluisterde Devlin. 'Je mag naar huis! Je echte thuis!' 'Geen sprake van!' Reageerde ik boos. 'Je zal wel moeten. Mystery High is de enige school in dit dorp!' Lachte ze. 'Je moet dan weer terug naar Dark High in Devilville!'