Mystery High

Violette - afscheid Darcy

'Maar hoe kan ik aan ze vertellen dat ik het ben en niet iemand anders die doet alsof ik mij ben?' Vroeg ik toen we door het park liepen.
'Gewoon alle dingen zeggen die overtuigend genoeg zijn om te laten weten dat jij het bent!' Zei Nadina.

Opeens hoorden we iemand roepen.
'Amy?! Becky?! Wat doen jullie hier? Ik dacht dat jullie boodschappen gingen doen! Jullie vader hebben jullie nog geld gegeven, omdat ik ging sporten, maar ik ben allang al klaar!' Een vrouw van ongeveer 40 liep op ons af. Nadina en ik keken elkaar aan. Wat nu?
Nadina maakte een -laat maar aan mij over- gebaar.
'Sorry... mam? We waren onderweg naar de supermarkt, maar we zagen een paar vriendinnen en gingen we even met ze praten. We waren helemaal de tijd vergeten!'
De vrouw keek ons niet begrijpend aan en zuchtte. 'Tieners ook altijd! Maar ok, tot morgen dan! Ik zie jullie vanavond niet, want heb een werkafspraak. Papa is er ook niet, want hij gaat op visite bij oom Kris.'
'Ok, mam. Tot morgen dan maar!' Nadina zwaaide naar de vrouw.
De vrouw zwaaide en liep weg.
'Pfoe, dat liep net goed af!' Zei ik toen.

We liepen weer verder.
'Nadina, ik ga naar het huis van Darcy. Ik wil het eerst afscheid van haar nemen!' Zei ik toen.
'Wie is Darcy?' Vroeg Nadina.
'Mijn beste vriendin!'
'Ok, is goed. Ik wacht wel voor het huis.' Zei Nadina.

We kwamen bij Darcy's huis aan.
Nadina stopte voor het huis.
'Ik wacht hier wel!' Zei ze.
Ik knikte en liep naar de deur.
Dit is één van de meest spannende momenten in mijn leven. Nou ja, leven. Het is wat je leven noemt.
Ik belde aan. Darcy's moeder deed open. 'Hallo?' Zei ze vriendelijk.
'Hoi, ik ben Amy, een vriendin van Darcy. Is ze thuis?' Loog ik.
'Ja hoor! Kom binnen, ze is boven.
Loop maar naar haar kamer.'
Haar moeder liet me binnen.
Ik liep de trap op naar boven.
Darcy zat in haar kamer, waarschijnlijk, in haar dagboek te schrijven. Ik zag dat ze huilde.
Zou dit over mij gaan?
'Ehhm... Darcy?' Zei ik voorzichtig.
Ze draaide om. Snel veegde ze haar tranen weg. 'Wie ben jij?' Vroeg ze.
'Darcy, ik moet je iets vertellen.'
'Hoe weet je mijn naam?'
'Luister gewoon.' Ik ging op haar bed zitten. Darcy draaide haar stoel naar me toe. 'Ok, dit komt misschien raar over, maar ik ben niet wie je denkt dat ik ben.' Begon ik. Darcy keek me niet-begrijpend aan.
'Ik ben... Violette.' Zei ik onzeker.
Darcy keek verschrikt, maar ongelovig. 'Dit is waarschijnlijk wat vreemd voor je, maar het is zo.'
'Ik geloof er geen zak van! Ga nou geen grappen uithalen, dit ligt nogal gevoelig! Ga weg jij!' Zei ze boos terwijl ze half in huilen uitbarstte.
Ik probeerde haar te kalmeren.
'Darcy, ik ben het echt!'
'Bewijs het!' Riep ze boos.
'Wat is mijn middelnaam?'
'Ursulla.' Zei ik vastberaden.
'Ok, dat was makkelijk. Een groter iets.' Ze dacht even na.
'Wat was de meest gênante moment in mijn leven? Ik heb dat alleen aan Violette vertelt, niemand anders!'
'Je sprak de Voicemail in van je vriendje. Je zei allerlei vleierige dingen en uiteindelijk bleek het dat je de Voicemail van je leraar had ingesproken.'
'Wow, ok. En wat zei ik dan precies?' Daagde ze me uit.
"Hey lekkertje, ik zoek iemand waarvan z'n lippen perfect op die van mij past. Volgens mij ben jij dat!
Lieve prins, kun je bij mij, Asse-poes-ster, langs komen om te kijken of jouw lipjes perfect op die van mijne past?
Volgens mij ben ik de perfecte kus verloren!"
Darcy was van stomheid geslagen.
Ze was even in shock.
'Je bent het echt! Violette!' Ze gaf me een hele dikke knuffel.
'Maar hoe?'
'Lang verhaal. Paar steekwoorden: zon+geest=wind, wind/geest in wezen. Wind krijgt lichaam van wezen.. enz.'
Voor de rest legde ik uit over het mysterieuze meisje in het bos met die krakende stem. Ik keek haar aan.
'Maar ik ben gekomen om afscheid te nemen.' Zei ik spijtig.
'Afscheid?! Ik wil helemaal geen afscheid van je nemen! Het gaat zo snel! Je bent nog zo jong!' Darcy keek verdrietig en bezorgd tegelijk.
'Ik heb dit ook niet zo gewild, Darc. Maar het is nou eenmaal zo!'
Darcy knikte sip. 'Moet ik dit de anderen laten weten?' Zei ze.
'Nee, het is goed zo. Jij bent de enige van mijn vriendinnen waarvan ik persoonlijk afscheid wil nemen!'
Darcy knikte begrijpelijk.
'Vrijdag is je begrafenis. Ehh... kom je dan ook kijken?' Vroeg ze onzeker.
'Ik weet niet of ik dat aankan. Maar als ik wel kom, spreken we een woord af dat je weet dat ik het ben. Ik moet dit lichaam 'teruggeven' aan de echte 'eigenaar'.'
'Ok.. Welk woord spreken we af?'
Zei Darcy. 'Wind?' Stelde ze voor.
Ik ging ermee akkoord.
Ik gaf haar nog de laatste knuffel en liep de trap af.
Er rolde een traan op mijn wang.
Ik zal nooit meer hier kunnen zijn. Nooit meer in dit huis gezellig met Darcy kunnen afspreken.
Ik zal het verschrikkelijk missen!
Ik liep de deur uit en zag Nadina daar staan. Ze zweeg. Fijn! Ik zou het niet fijn vinden als ze me alleen maar vragen ging stellen.
Samen liepen we naar het huis van Drake..