Mystery High

Violette - begrafenis

Ik werd wakker van een klein wekkertje. Ik deed het automatisch uit en stond op. Was alles een droom?

Ik keek in de spiegel: nope. Ik was nog steeds Katrina. Ik keek naar het andere bedje. Daar lag Katelynn (of Nadina) nog te slapen. Ik schudde haar wakker. 'Word wakker slaapkoppie! We moeten weer verder!'

Katelynn/Nadina kreunde en deed vermoeiend haar ogen open.

Toen we beneden waren, was het ontbijt op tafel. Een vrouw (denk onze moeder) was in de keuken.

'Goedemorgen meisjes!' Ze draaide zich om en legde een bord met broodjes op tafel. 'Ooh, liefjes. Waarom hebben jullie je kleren nog niet aan? School begint zo!' Zei ze ongerust. 'Sorry mammie, we zullen snel ontbijten en dan aankleden!' Zei Nadina/Katelynn met haar kinderlijke stemmetje. 'Is goed schat!' Zei de moeder. 'Vio, we moeten naar buiten om weer wind te worden!' Fluisterde Nadina. Ik knikte. We slopen naar buiten en stelde ons bloot aan de zon. We werden weer wind.

Ok, nu het beste stuk! Zei Nadina.

De tweelingzusjes deden hun ogen open en keken elkaar verward aan.

'Waarom zijn we buiten?!' Vroeg Katrina ongelovig. 'Zouden we geslaapwandeld hebben?' Vroeg Katelynn zich af. 'Zou best kunnen!' Bedacht Katrina. 'Maar kom, laten we naar binnen gaan!' Stelde Katelynn voor.

Wil je trouwens niet afscheid nemen van je ouders? Vroeg Nadina.

Ik weet niet.. Dat zijn best emotionele wezens, hoor! Je moest eens weten!

Zei ik. Dat is de enige reden? Zei Nadina verontwaardigd.

Nou, nee. Ik durf ze niet onder ogen te komen! Weet je: ik geef op mijn begrafenis wel een seintje dat ik er nog ben! Zei ik.

Dus je gaat er heen? Vroeg Nadina.

Ik denk het wel! Besloot ik.

Vrijdag:

Vandaag is mijn begrafenis.

Echt ongelofelijk dat ik naar mijn eigen begrafenis ga kijken! Ik heb daar echt nog nooit over na gedacht!

Ik wist nog niet echt zeker in welke gedaante ik ga. Een wezen of dier?

Aan de ene kant had ik met Darcy afgesproken om 'wind' te zeggen dat ze weet dat ik het ben, maar aan de andere kant denk ik dat het fijner is als ik een seintje geef aan mijn ouders als dier.

Ik kan het natuurlijk ook verdelen!

'Ben je er echt klaar voor?' Zei Nadina toen we in de lichamen van twee tienermeisjes waren.

De tienermeisjes waren thuis en hadden niks te doen, dus kropen we in hun lichamen. We keken in hun kasten of we wat moois konden vinden voor de begrafenis. Volgens mij was het andere meisje een vriendin van het andere meisje, want er was maar 1 slaapkamer. We kozen gewoon twee dingen in dezelfde kast om aan te trekken.

'Ja, ik ben er kaar voor!' Zei ik vastberaden.

Ik zuchtte eens diep en maakte van mijn nieuwe, blonde haar een knot.

Ik had een donkerblauw jurkje met een blazer en zwarte flatjes.

Nadina had een rode bob-lijn en een zwart kort jurkje met zwarte hakjes.

Ik vind het prettiger als zij ook komt.

Dan voel ik me veiliger, namelijk.

We liepen naar de begraafplaats waar het werd gehouden. Het was een prachtige dag. De zon scheen, maar vampiers hebben altijd een soort van crème tegen de zon.