Mystery High

Darcy - heftig

Vandaag op school was Violette er niet. Dat was geen probleem, maar toen ik haar probeerde te bellen, nam ze niet op. Enkel voicemail.

Ik had ook naar haar huis gebeld.

Haar ouders namen op.

Ik wilde weten of ze ziek was en of ze het huiswerk wist.

Ze dachten dat Violette gewoon op school was. Dat vond ik heel erg raar.

Ik zei toen tegen ze dat ik na schooltijd naar haar ga zoeken.

Haar ouders zeiden dat ze ook gingen zoeken.

Na schooltijd ging ik, zoals afgesproken, naar hun huis.

We gingen samen zoeken.

'Heeft ze een plekje waar ze graag is?' Vroeg ik.

'Nee, niet echt. Ze is het meeste thuis en op school of bij vriendinnen.

Ik stelde voor om de andere vampiers te bellen. Niemand wist waar ze was.

We hebben overal gezocht: bij de buren, bij winkelstraten, op school, sportvelden, alles!

'Waar hebben we nog niet gekeken?!' Je kon horen dat Violette's moeder paniekerig was. Dat snap ik heel erg goed! Dat ben ik namelijk ook!

'Ehm... Het bos!!' Bedacht opeens.

Als de bliksem renden we naar het bos (wij vampiers zijn heel snel).

'Laten we ons opsplitsen!' Zei de vader. We stemden in.

'Ik ga richting west, Lila gaat dan richting zuid en Darcy noord. Ermee eens?' Zei de vader. We knikten en gingen ieder onze eigen richting op.

Terwijl ik liep, schreeuwde ik Violette's naam een paar keer.

Ik hoorde in de verte haar ouders ook haar naam roepen.

Ik maak me echt grote zorgen.

Terwijl ik steeds verder liep, kwam ik een omgevallen boom tegen.

Tja, het heeft gisteren heel hard gestormd.

Opeens zag ik iets aan de boom.

Nee, onder de boom!

Het was een hand! Een dunne, zachte hand met paarse nagellak...

het was Violette's hand!

Ik tilde de boomstam op (vampiers zijn heel sterk).

Nu zag ik Violette's verbrijzelde lichaam. Ze was zo kwetsbaar zo nu.

Ik huilde heel erg hard.

Ik schreeuwde naar de ouders van Violette. Binnen no time waren ze er.

'Nee! Het kan niet waar zijn! Mijn viooltje!' Huilde haar moeder, Lila.

'Hoe had dit kunnen gebeuren?! Kloteboom! Ik haat dit bos! Ik haat dit hele fucking dorp!' Schreeuwde haar vader en barstte vervolgens in huilen uit. 'Luuk! Rustig! We kunnen het niet meer veranderen! Laten we de ambulance maar bellen!' Snikte Lila bijna rustig. Ik toetste met trillende vingers het noodnummer in. We slopen Violette mee buiten het bos, want de ambulance-auto kan het bos niet in.

Even later was de ambulance er.

Ze deden Violette op een brancard en namen haar mee in de koets.

Wij mochten ook mee in de koets, maar niet mee naar de operatiekamer.

Vol hoop en spanning zaten wij te wachten. Een dokter kwam terug met een serieus gezicht.

'Wij moeten tot onze grote spijt mededelen dat Violette Heath het niet gehaald heeft.'

Lila en Luuk huilden zo hard dat alle mensen in de wachtkamer van hun stoel schoten.

Het kon me niet meer schelen!

Ik heb mijn beste vriendin verloren, haar ouders zijn hun enige kind kwijt en Violette is voor altijd haar leven kwijt!

Waarom zij? Waarom niet iemand anders? Waarom?!

Ik barstte in huilen uit.

'We moeten haar zien!' Riep Lila woedend. 'Ik vrees dat dat niet gaat.' Zei de dokter. 'Het kan me niets schelen! Laat me mijn dochter zien!' Lila wilde naar de operatie kamer rennen, maar ze werd tegengehouden door andere dokters.

'Laat ons onze dochter zien, alstublieft dokter! Het is wel onze dochter!' Zei Luuk boos.

De dokter aarzelde even, maar liet ze toch door.

Ik wilde niet naar binnen.

Ik keek mee door het raampje.

Ik zag een ziekenhuis bed met Violette erin. Er lag een doek over haar heen.

Ik zag dat Lila het doek wilde afhalen, maar stopte meteen bij het gezicht.

Ze barstte weer in huilen uit en Luuk probeerde haar te omhelzen. Hij fluisterde haar wat toe.

Ik zag Violette's gezicht; het was bleker dan ze ooit was geweest.

Grijzig-wit was het.

Ze had heel veel schrammen en wonden.

Haar ogen waren dicht.

Haar lippen waren blauw en haar bruine haar was netjes door de dokters samengebonden.

Er gingen nog steeds die vragen door mijn hoofd: waarom nou zij? Hoe had dit kunnen gebeuren? Had ik het kunnen voorkomen?

Ik kon hier niet meer tegen en rende het ziekenhuis uit, weg van alles.

Ik rende mijn huis binnen.

Mijn ouders keken mij vragend aan.

Ik had geen zin om het uit te leggen, dus negeerde ik ze en sloot mezelf op in mijn kamer.