Prawdziwy ja 2

Rozdział XIV

James

Od sytuacji spod szkoły minęły dobre 2 tygodnie. Mike wrócił do starego siebie,znowu wyrzucał z siebie tysiąc słów na minutę. Dziś skończyliśmy szybciej lekcje, więc postanowiłem zrobić niespodziankę Michi, ale jedyny dźwięk w domu wydobywał się z kuchni. Kiedy podeszłem bliżej uchylonych drzwi, mogłem rozróżnić słowa.

-Jesteś pewna, że tego chcesz?-spytał wujek.

-Jak niczego innego.Chce zobaczyć znowu to miasto, w którym się wychowywałam-wyszeptała mama.

-Co o tym myślisz?

-Myślę, że nie powinniśmy sami podejmować decyzji za jedną osobę-odparł Luca.

-Jak myślisz jak zareaguje na to Luca?

-Nie wiem... Jest zupełnie nieobliczalny, jak jego ojciec.

"Ona chyba nie myśli o..."-moje rozmyślania przerwał Collins.

-James... Co tak wcześnie?

-Odwołali nam dwie ostatnie lekcje... Gdzie jest to zło wcielone-powiedziałem rozglądając się za 6-latkom.

-Jest w pokoju-powiedziała szybko kobieta.

Od razu skierowałem tam swoje kroki, chcąc opuścić tą nerwowa atmosferę.

***Następnego dnia***

"Czyżby cała trójka myślała nad powrotem w rodzinne strony... Nie... A może jednak...".

-James słuchasz mnie?-spytał lekko wkurzony Mike.

-Co?!... Nie... Przepraszam, ostatnio mam sporo na głowie...

-Znowu Fran za tobą chodzi?-spytał rozglądając się na boki.

-Co?... Nie... Sprawy prywatne-chciałem się uśmiechnąć, ale mój uśmiech na pewno zmienił się w grymas.

-Ech... Znowu wyskakujesz z tym tekstem.

-Jakim?

-Sprawy prywatne.

-A tobie o co znowu chodzi, co?!

-Nie ważne-mruknął i zamierzał pójść w swoim kierunku, ale złapałem go za nadgarstek.-Puść mnie!

-Nie, puszcze dopóki mi nie powiesz o co chodzi!-co z tego, że krzyczymy na siebie na terenie szkoły; co z tego, że pewnie cała szkoła na to patrzy.

-Powiedziałem żebyś mnie puścił-powiedział próbując wyrwać rękę z uścisku.

-A ja powiedziałem,żebyś mi powiedział o co chodzi-starałem się do powiedzieć spokojnie, i chyba mi wyszło.

Po 15 minutach szamotania moja cierpliwość się skończyła, odwróciłem Mike'a w swoją stronę.

-Ech... załatwimy to normalnie jak ludzie, czy wolisz się kłócić?-spytałem ze zrezygnowaniem.

-Wiesz co?-zaczął mówić.-Ech... przemyśl sobie wszystko od mojego poznania Luci do tej chwili, a się dowiesz o co mi chodzi.

-To nie jest odpowiedz.

-Jest, może nie taka jaką się spodziewałeś, ale jest-powiedział odwracając swój wzrok ode mnie.-Puścisz mnie teraz.

Zrobiłem to co chciał, chłopak od razu zrobił kilka kroków do tyłu. Nawet na mnie nie spojrzał od wrócił się na pięcie i ruszył w tylko sobie znany kierunek.

"Dlaczego wszystko nie idzie po mojej myśli"-z ta myślą szedłem przez zatłoczone ulice.

Hej, mam dwie sprawy:

1.Chciałabym poznać waszą opinie na temat tego opowiadania bądź tego rozdziału, krytyka też mile widziana, chciałabym poprawić to co robię źle i przeć w stronę "perfekcji".

2.Poszukuje bety, osoby która:

-niesprawdza byle jak

-oddaje na termin sprawdzone "prace/rozdziały" (jeżeli zostanę powiadomiona o późniejszym oddaniu nie będę miała nic przeciwko).

3.Rozdział ma 380 słów (nieważne jakbym się starała nie potrafię pisać dłuższych rozdziałów do tego opowiadania).