Minamahal Pa Rin Ako ⚣ jeongcheol

22

Jeonghan's

Palabas na ko ng room ng nakita ko agad si Seungcheol na nakatayo sa pintuan namin.

Tumingin naman agad siya sakin.

"Jeonghan, can I talk to you? Saglit lang to." Sabi niya.

"Ano pa bang pag uusapan natin, Seungcheol?" Tanong ko.

"Let me explain." Sagot niya.

"You don't need to explain kasi nakita ko lahat lahat, Seungcheol. Ano pa bang kailangan mong i-explain?" Inis kong tanong.

•

Papunta na ko sa Garden nang nakita kong nag message sila Seungkwan sakin na 'wag daw ako pumunta sa Garden.

Bakit naman bawal? Kakain lang naman ako doon hindi naman ako mag ag ag doon, tsk.

Pinagpatuloy ko lang yung lakad ko hanggang sa malapit na ko doon pero ang pinagtataka ko lang, bakit parang kinabahan ako? Bakit parang feeling ko may hindi magandang mangyayari?

Pero kahit kinakabahan na ko, pumunta pa din ako.

Sana pala hindi nalang ako pumunta.

Sana pala nakinig ako sa kanila na wag pumunta.

Kaya pala bawal.

Kasi nandito si Seungcheol.

Okay lang sana kung siya lang eh, kaso may kasama pa siyang babaeng kalandian niya.

Sweet naman nila.

Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. Akala ko napuwing lang ako, na kapag kinusot ko yung mata ko mawawala agad yung sakit, mawawala agad tong nakikita ko sa harapan ko pero hindi eh, nandito pa din. Enjoy na enjoy sila.

Tinitignan ko lang sila.

Martyr lang ang peg.

"Jeonghan!" May tumatawag sakin.

"JEONGHA—an..." Tawag nila ng makalapit sila na dahilan para mapatingin dito sa direksyon namin silang dalawa.

Napangiti nalang ako, "Ang ingay niyo, Seungkwan. Naistorbo niyo tuloy sila." Tapos tumawa ako.

Pero yung pilit.

"J-jeonghan..." Tawag sakin ni Seungkwan at hahawakan niya sana yung balikat ko pero agad akong umalis doon.

•

He sighed, "Jeonghan." Tawag niya nang nakatingin sa mga mata ko.

"I-I'm sorry." Sabi niya.

"B-bakit ka nag sosorry?" Tanong ko sa kanya.

"Mag break na tayo, Jeonghan." Ang pinakamasakit na sinabi niya sakin. Sa sinabi nyang 'yon, doon na tumulo luha ko.

Inabot ng mga kamay niya ang mukha ko, pinahid ang mga luha ko.

"Y-yan ba yung gusto mong sabihin sakin?" Tanong ko sa kanya.

He nods and looked down, "She needs me."

"Eh ako? Di ba kita kailangan?" Tanong ko sa kanya.

"She needs me more."  Sagot niya.

"Maiintindihan mo rin ako, Jeonghan. Para satin tong dalawa." Sabay tingin ulit siya sakin. Umiiyak si Seungcheol.

"Bakit hindi mo sabihin sakin, Seungcheol? Seungcheol, kung sasabihin mo sakin maiintindihan ko naman eh. Naman, Seungcheol eh." Sabi ko sakanya at napahagulgol na ko.

"Soon." Sabi niya at niyakap ako ng mahigpit.

He kissed my head, "You know how much I love you, Jeonghan. I hate seeing you cry because it hurts me so much."

I hugged him back.

He looked at me again and he suddenly put his lips on mine.

Later on, he broke the kiss and looked at me.

"I love you, Jeonghan." He kissed my forehead for the last time and left.

Napaupo nalang ako sa sahig at humagulgol.