Kidnapped /L.S/

1

1. (louis pov)

Ik liep langzaam naar huis. School was weer eens een uitputtende bezigheid. Al die leraren die constant aandacht vragen en je dingen vertellen waar je geen ene aardappel van snapt, echt, ik had er genoeg van. Ik was blij dat ik in mijn examenjaar zat, wat betekende dat ik alleen nog maar die stomme examens hoefde te doen en dan was ik verlost. Nou ja, niet van alles. Mijn ouders waren er nooit voor me en mijn vader sloeg me altijd wanneer ik iets verkeerd deed, wat volgens hem elke dag was. Mijn moeder deed er niks aan en schold me altijd uit voor 'fag' enzo. Ja mensen, ik ben gay.

Op school wist iedereen dat ik gay was, maar niemand accepteerde het. Ik had geen vrienden en zat altijd alleen. Niemand wilde met mij samenwerken en zelfs de leraren mochten me niet. Vind je het nu gek dat ik een hekel aan school heb?

Maar goed, ik liep dus naar huis want ik had de bus gemist. Lang leve die stomme wiskundeleraar die mij niet even eerder wilde laten gaan, zodat ik de bus nog kon halen. Ik zuchtte van ergernis, want het was ook nog eens winter en stervens koud. Ik begroef mijn handen in mijn jaszak en trok mijn schouders op, hopend op een beetje warmte. Langzaam liep ik door zonder ook maar een beetje energie. School putte me altijd uit. Elke dag werd ik uitgescholden, geschopt of geslagen. Het putte je uit. Maar ik gaf nooit op en bleef gewoon naar school gaan. Tja, wat moet je anders? De hele dag thuis zitten met ouders die van fysiek geweld houden? Nah.

Het werd donkerder en ik liep iets harder door. Doncaster was 's avonds niet veilig om doorheen te lopen, vooral niet in je eentje. Toen ik klein was had mijn moeder wel eens verteld hoe een jongen van 19 van school naar huis liep, maar nooit het huis heeft gehaald. Een paar dagen later had de politie zijn lichaam gevonden in een rivier vlakbij een oude fabriek. Die gedachte maakte dat ik rilde en nog sneller doorliep.

Plotseling stond er een figuur voor me met een zwarte kap. Ik schrok en rende weg. Ik keek achterom en zag dat de figuur me volgde, waardoor ik niet zag dat er een zwart busje aan het eind van het steegje stond. Ik struikelde en viel op de grond. Snel kwam ik weer overeind en wilde door rennen, maar er stond nu een andere figuur voor me. Ik keek naar links en rechts maar daar stonden ook figuren met kappen op. Plotseling legde een van die figuren een hand op mijn mond.

'Als je stil bent en doet wat we zeggen, zal het minder pijnlijk voor je worden' siste hij in mijn oor.

Ik slikte bij het woord 'minder' en werd toen het busje ingetrokken. De figuur duwde me op de grond en de rest stapte ook in. De deuren werden dichtgegooid en het busje begon te rijden. Ik raakte in paniek en trok mezelf los, rende naar de deur en werd daarna ruw terug getrokken.

'Was ik niet duidelijk?' siste dezelfde man als eerst.

Er werd touw naar hem geworpen en hij duwde me weer op de grond. Ik kreunde van pijn, want hij deed het zeker niet zachtaardig. Hij bond mijn handen en voeten enorm strak vast en zette me tussen hem en iemand anders in. De tranen liepen over mijn wangen. Waarom ik?

'Als je ook maar één geluid maakt dan heb je echt problemen' siste een andere man.

Ik slikte en bleef stil zitten. Niet dat ik ook maar iets kon bewegen ofzo, maar ja.

Na een tijd stopte het busje. Ik keek op en zag dat we op een tankstation waren.

'Guys, ik moet tanken. Zijn er nog mensen die naar de wc moeten?' zei de man achter het stuur.

'Serieus Ni, had je dat niet eerder kunnen doen?' zuchtte de man naast me. 'Maar goed, een kleine pitstop is niet zo erg. Laat deze sukkel maar hier, hij kan toch niet weg.'

De rest knikte en stonden op. Ze verlieten de bus en ik greep mijn kans. Ik begon met mijn handen te bewegen tot ik ze los had, wat verrassend snel ging. Ik maakte mijn voeten los en zuchtte van blijdschap. Vrijheid!

Ik deed voorzichtig de deur open en keek om me heen. Waar waren we? Ja op een tankstation, maar waar? Ik keek snel naar de benzinepomp en zag niemand staan. Ik rende de bus uit, naar een bosrand. Ik hoorde iemand schreeuwen en daarna 4 paar voetstappen achter me. Shit! Ik rende zo hard als ik kon het bos in en keek even achter me. De mannen lagen maar een klein stukje achter dus ik moest blijven rennen. Na een tijdje begon ik moe te worden en rende ik steeds langzamer. Ik begon zwarte vlekken te zien en struikelde. Snel stond ik weer op, maar iets greep me bij mijn enkel en ik viel weer op de grond. Ik draaide me om, om te zien dat één van de mannen een pistool op mijn hoofd gericht had. Mijn ogen werden groot van angst.

'Dat had je beter niet kunnen doen, lieverd' zei de man en twee anderen trokken me omhoog.

Ik stribbelde tegen, wat me een klap in mijn gezicht en maag opleverde.

'Meewerken' siste een van de mannen die me vasthielden.

Ze trokken me weer mee het busje in en bonden me weer vast.

Een van de jongens kwam naar me toe en had een doekje in zijn hand. Ik wist meteen wat het betekende. Ik kroop naar achter en keek hem met grote, angstige ogen aan. Ik voelde de muur, wat betekende dat ik niet verder kon. De man hurkte voor me.

'Sorry, maar dit is je eigen schuld' zei hij gevoelloos.

Hij wilde het doekje op mijn mond drukken maar ik trok snel mijn hoofd weg. Hij pakte ruw mijn kin, zodat ik hem weer aankeek. Tranen stroomden ondertussen weer over mijn wangen. Hij drukte het doekje op mijn mond en ik hield mijn adem in.

'Ik zou maar ademen, je valt toch wel flauw' grijnsde hij.

Ik bleef mijn adem inhouden, lang leve het op zwemmen zitten. Hij zuchtte geïrriteerd en stompte in mijn maag. Ik kreunde van pijn en ademde per ongeluk in. Mijn ogen werden groot en het laatste wat ik zag waren twee groene ogen die me grijnzend aankeken voor ik flauw viel.