Kidnapped /L.S/

13

Liam's pov
We waren nu een paar dagen terug in Londen. Harry had zich opgesloten in zijn kamer en het enigste wat we soms hoorden was het geluid van iets dat op de grond viel. Hij kwam zijn kamer niet uit en reageerde niet als we hem riepen.

Niall had al dagen last van eetproblemen: hij at misschien één broodje op een dag en voor hem is dat héél erg raar. Hij lachte niet meer en keek de hele dag somber. Soms hoorde ik hem huilen.

Zelf had ik ook veel moeite met het verlies van Louis. Hij was altijd zo lief en hij durfde niks fout te doen. Ik miste zijn zorgzame houding. Ik slikte een brok in mijn keel weg en ging door met wat ik aan het schrijven was. Het was een dagboekbrief naar Louis. Het stond vol met 'het spijt me voor wat ik je heb aangedaan' en 'ik mis je'.

Zo gingen er dagen, weken en maanden voorbij. Het was nu half november en ik besloot dat het tijd was om weer eens wat te gaan doen. Het ging al iets beter met Harry. Hij kwam weer naar beneden en at weer gewoon.
"Mensen, ons geld raakt op" zei ik tegen Niall en Harry.
Ze keken me aan met een 'ga verder'-blik en ik ging verder met mijn verhaal.
"Gezien de vorige keer, is een kidnapping geen goed plan. We moeten een overval doen. Begrijp wel dat er heel veel mis kan gaan."
"Waar wil je het doen?" Vroeg Niall.
"Huize Clifford" antwoordde ik.
"Ben je helemaal gek geworden?! Weet je hoe gevaarlijk hij is?!" Vroeg Niall geschokt.
"Ik denk dat we het moeten doen" zei Harry. "Wanneer gaan we?"
Ik keek hem verrast aan.
"Morgen" antwoordde ik.
Hij knikte.
"Ik ga de spullen inladen" deelde hij mee.

*

"Niall, zet het alarm uit" commandeerde Harry, die met een pistool in de aanslag stond.
Niall zette het alarm af en ik checkte of het veilig was.
"Oke, iedereen mutsen op en spreek niet" commandeerde ik.
Ze deden wat er gezegd werd en we liepen toen voorzichtig naar het huis. We braken de deur open en gingen naar binnen.

Het huis was groot en chique. Het had meubels van twee eeuwen terug en straalde macht en gezelligheid uit. In tegenstelling tot de persoon die hier woonde...

Ik wenkte Niall en wees naar de kant van de woonkamer. Hij knikte en liep weg, nadat ik nog even een stiltegebaar deed. Harry ging naar boven en haalde daar de spullen. Ik liep naar de keuken en nam het zilveren bestek. Plotseling voelde ik een hand met daarin iets tegen mijn mond.
"Betere research doen, lieverd" siste de stem van niemand minder dan Michael Clifford.
Ik schreeuwde en probeerde mezelf los te trekken, maar slaagde daar compleet niét in.
"Je gaat doen wat ik zeg en als je dat niet doet, is het dag dag met je handje" siste Michael.
Mijn ogen werden groot, maar ik knikte.
"Goed zo. Loop nu rustig naar de woonkamer alsof er niks aan de hand is, maar waag het niet om ergens anders heen te gaan, want dan overleef je het niet."
Ik deed wat hij zei en liep naar de woonkamer waar ik Niall zag.
"H-hey Niall" zei ik.
Niall keek op en wist meteen dat er iets mis was, maar hij speelde het spelletje mee.
"Hey Liam, heb je alles?" Vroeg hij.
"J-ja, het staat bij de deur" zei ik terwijl ik friemelse met mijn blouse. Ik deed snel even een beweging naar achter en seinde dat Michael daar stond. Niall knikte en pakte zijn spullen op. Hij liep 'nietsvermoedend' naar de deur en schrok toen hij plotseling bij zijn keel gegrepen werd en tegen de muur gedrukt werd.
"Goed zo, Liam. En jij Niall, in het laatje naast je ligt touw. Zet drie stoelen bij elkaar en maak Liam vast aan één van de drie" zei Michael.
Mijn ogen werden groot van angst.
"Daarna haal je Harry en bind je hem ook vast" vervolgde Michael. "Als je het niet doet, ben je je leven niet zeker, dus ga je gang."
Hij liet Niall los en deze kwam naar mij toe. Hij zette drie stoelen neer en duwde mij op één van de drie. Hij pakte het touw en bond me vast. Daarna liep hij weg en kwam hij even later terug met Harry, die mij verbaasd aankeek. Plotseling greep Niall hem vast en bond hij hem aan de stoel.

Michael kwam naar voren en ik hoorde Harry naar adem snakken. Michael greep Niall in één handomdraai en bond hem stevig vast. Hij plakte tape op onze monden en liep toen de kamer uit.

De jongen werd wakker in een vreemde kamer. Waar was hij? O ja, hij was in zijn nieuwe huis. Zijn hele lichaam deed pijn. Hij zou wel weer een griepje krijgen. Plotseling voelde hij een steek in zijn rug. Wat was dat? Hij had deze wel vaker, maar kon er maar niet achterkomen wat het was. Hij stond op en keek in de spiegel. Zijn haar was warrig en zijn gezicht had een klein baardje gekregen. De jongen keek naar zichzelf en vond zijn nieuwe look geweldig. Hij keek naar zijn tattoo. Het zei 'it is what it is' en het had een diepe betekenis die hij nooit aan iemand vertelde. Verder had hij nog een tattoo en die was voor de liefde van zijn leven, die hij helaas nooit meer terug zou zien. Maar dat dacht hij alleen maar

*smirk*