Kidnapped /L.S/

14

Harry's pov
Michael liep de kamer uit en liet ons achter. Ik vloekte en probeerde mezelf los te maken, maar het lukte niet. Ik zat té stevig vast. Ik draaide en wiebelde, maar de touwen gaven niet mee. Ik zuchtte en gaf op. Een gevoel van machteloosheid nam mijn lichaam over. Ik dacht terug aan Louis. Had hij zich ook zo gevoeld toen we hem gekidnapped hadden? Ik zuchtte en probeerde Louis uit mijn gedachten weg te krijgen. Na enige tijd lukte dit en kwam er een nieuwe vraag in me op.

Hoe kon Michael nog thuis zijn?

De persoon in questie kwam de kamer binnen en leunde tegen de muur. Hij speelde met zijn pistool en ik hoopte vurig dat het niet geladen was.

"Zo jongens, zitten jullie lekker?" Vroeg hij.
Ik gromde geïrriteerd en wilde hem een klap verkopen maar ik realiseerde me dat dat niet kon en stopte maar met proberen.
"Je gaat jezelf niet loskrijgen, Harry" zei Michael vrolijk. "Nu, inbreken bij mij is niet zo slim he? Je had verwacht dat ik niet thuis zou zijn, maar helaas.."
Hij grinnikte even en ging weer door.
"Ja, je vraagt je zeker af waarom ik nog thuis was.. Nou, ik had een zeker vermoeden dat jullie zouden komen, dus hing ik microfoons in jullie huis op. Ik kon alles horen, ook wat jullie met die kleine Louis deden -arme jongen.. Maar goed, zo hoorde ik dus ook jullie gesprek over een inbraak bij mij. Ik nam meteen maatregelen en zorgde dat ik thuis was. Jullie kwamen hier en vermoedden niks. Liam liep naar de keuken en ik greep mijn kans. Ik greep hem bij zijn keel en dreigde hem te vermoorden als hij niet deed wat ik zei. Hij deed wat ik zei en ja, nu zitten we hier."
Ik mompelde iets dat op 'klootzak' leek en Michael kwam naar mij toe.
Hij legde zijn vingers op mijn kin en duwde mijn hoofd omhoog.
"Is er iets, lieverd?" Vroeg hij vrolijk, terwijl zijn ogen vol haat stonden.
"Mm mmm mmmmmm mmmm, mmmmmmmm" zei ik.
Hij trok de tape van mijn mond en ik vloekte. Jemig, dat deed zeer, zeg.
"Zou je het misschien even kunnen herhalen? Ik verstond je niet" zei hij.
Ik haalde mijn schouders op.
"Ik zei: Laat ons gewoon gaan, klootzak" antwoordde ik.
Hij sloeg in mijn gezicht en jemig, die gast slaat hard zeg.
"Dat soort taalgebruik wordt hier niet geaccepteerd " zei hij droog.
Ik rolde met mijn ogen, wat me nog een klap opleverde en hield mijn mond maar.
"Maar over dat 'laat ons gewoon gaan'," begon hij, "daar komt niks van in. Probeer het ook maar niet, want ik vind je uiteindelijk toch wel weer."
Ik zuchtte geïrriteerd.
"Eigen schuld, lieverd" zei Michael vrolijk en hij liep de kamer uit, zonder de tape terug te plakken.

Ik wachtte even en begon toen te praten.
"Niall, in mijn broekzak zit een zakmes. Kan je daar bij?" Vroeg ik zacht.
Niall knikte en bewoog zijn handen naar mijn zak. Het duurde even, maar toen had hij toch het mes te pakken.
"Goed, snij nu mijn touwen los" beval ik.
Na wat uren leek, had hij mijn handen losgemaakt en maakte ik zelf mijn voeten los. Ik maakte Niall los en daarna Liam. Ik luisterde even om te kijken of Michael niet naar beneden kwam en liep toen naar de deur. Ik draaide hem open en we renden naar buiten.
"HEY!" hoorde ik Michael roepen en daarna hoorde ik diverse schoten.
Eentje raakte Liam en hij viel op de grond. Ik trok hem overeind en nam hem mee naar onze auto.
"Niall, jij rijdt" riep ik en Niall sprong achter het stuur.
Ik trok Liam naar de achterbank en ging zelf ook zitten. Ik voelde zijn pols en deed een schietgebedje dat ik zijn hartslag nog hoorde. Mijn gebed werd verhoord en ik drukte zijn wond dicht. Niall reed met een noodvaart ergens heen, maar ik wist niet waarheen. Liam's ogen gingen dicht.
"Fuck nee, Liam blijf bij me" zei ik in paniek.
Ik voelde zijn pols weer en merkte dat zijn hartslag steeds trager werd.
"Nee nee nee" riep ik.
Niall remde af en ik keek omhoog. We waren bij het ziekenhuis. Ik stapte met Liam in mijn armen uit de auto en rende naar de spoedeisende hulp. De verpleegsters namen hem over en legden hem in een bed. Hij werd een kamer ingereden en en er werden allemaal slangetjes aan hem gemaakt. Ik werd de kamer uitgestuurd en moest in de wachtkamer gaan zitten. Niall kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om mij heen.
"Het komt goed, hij is sterk, hij redt het wel"suste hij.

De dokters waren met Liam bezig en plotseling hoorden we een lange, harde piep. Ik wist wat het betekende en mijn ogen werden groot. Ik viel op de grond en begon te huilen. Dokters renden de kamer in en even later hoorde ik iemand "los!" Schreeuwen en toen een harde piep. Zo ging het nog even door en na vijf minuten kwam er een dokter naar ons toe. Ik raakte in paniek en begon zwarte vlekken te zien. Iets prikte in mijn arm en ik werd ineens weer rustig. Kalmeringsmiddel.
"Gaat het weer?" Vroeg de dokter.
Ik knikte en zag Niall geschokt kijken.
"Goed, dan heb ik nu nieuws over meneer Payne" zei de dokter.
"Goed of slecht?" Vroeg Niall.
"Goed" antwoordde de dokter glimlachend. "We hebben hem kunnen reanimeren en hij is nu aan het slapen. Het schot had hem op een vervelende plek geraakt, maar hij komt er wel bovenop."
"Bedankt" zei Niall.
De dokter knikte en liep weg. Niall sloeg een arm om mij heen en trok me mee naar de kamer.
"Ik zei toch dat het goed zou komen?" Glimlachte hij.
"Zullen we, als het Kerst is en Liam weer beter is, naar LA gaan? Ik ben wel toe aan een beetje rust."
Ik grinnikte en knikte.
"Goed plan."