You Helped Me, But You Didn't Know|| Unagize

Hoofdstuk 17

Doe het muziekje aan! En veel plezier met dit hoofdstuk!
================================

|Pov Valerie|
•1 week later•
Ik ben eergisteren 18 geworden en vandaag is de begrafenis van mijn ouders.
Ik doe een zwart kleedje aan. En daarover een jasje. Ik ga naar de spiegel en zie dat ik er echt slecht uitzie. Maar het maakt me niet echt uit. Ik doe wat mascara aan en hou het daarbij.
Ik ga uit de badkamer en zie Rayan. Hij spreid zijn armen uit. Ik ga naar Rayan en geef hem een knuffel. Ik voel de tranen weer opkomen. Maar wat ben ik blij dat Rayan er deze week voor me was. Hij kende mijn ouders niet zo goed maar ik zag dat het hem kwetste om mij zo gekwetst te zien. Hij hielp mij ook elke keer wanneer ik het even niet meer zag zitten. Net zoals die keren toen ik gepest werd. Hij kende me toen nog niet maar hielp me wel door zijn video's.

Ik zie de mama van Rayan aankomen. En oooh wat ben ik ook weer blij dat zij er is ze voelt als een mama voor me. Ze heeft de begrafenis geregeld. Ik helpte af en toe maar soms was ik gewoon niet in staat om dat te doen.

Ik, Rayan, de moeder van Rayan en zijn broer lopen naar de kerk. De begrafenis gebeurt in Mechelen want ik woon nu bij Rayan en zo kan ik het graf vaak bezoeken.
Ik zie Hanne en Nathan daar al staan. Ik loop naar Hanne en knuffel haar. Ik heb haar al zolang niet meer gezien. Ik geef ook een knuffel aan Nathan.

"Alles oké?" vraagt Nathan.

"Pfff, Nathan ik weet het niet, het is zo moeilijk zonder mijn ouders... Ze waren er altijd voor me en ik vind het zo moeilijk om te accepteren."

Nathan knikt en geeft me nog een knuffel. We wandelen met zen zessen naar de kerk. Ik zie wat mensen die ik ken van mijn ouders hun werk. Ik wandel naar hun toe ik zeg hallo en we praten wat. Ik wandel daarna naar voor. Ik zie 2 kisten staan. Er staat ook een foto op van mama papa en mij toen ik nog klein was. Ik ga vooraan op het bankje zitten. De priester komt en hij zit wat te praten.

Nadat hij klaar is roept hij mij om naar voren te komen. Ik sta op en vraag aan Rayan of hij mee wilt komen. Hij pakt mijn hand vast en samen lopen we naar voren.

"Liefste mama, liefste papa. Jullie zijn er misschien niet meer maar ik ben jullie zo dankbaar voor alles, voor de momenten dat jullie mij geholpen hebben, voor dat ik naar DYTG mocht gaan, door jullie heb ik Rayan leren kennen. En Rayan steunt me nu zohard. Bedankt mama bedankt papa. Ik hou van jullie en dat zal ik altijd blijven doen" ik voel de tranen opkomen.
Rayan geeft me een knuffel en fluistert dat hij trots op me is, we wandelen terug naar het bankje. Er gaan nog wat vrienden van mijn ouders een tekstje voorlezen maar daar let ik al niet meer op.

Daarna wandelen we naar het kerkhof. We leggen de kisten erin en nu staan we voor het grafsteen. Op het grafsteen staat: Voor altijd in ons hart. Ik ga op een bankje voor het graf zitten. Ik kijk naar het graf. Het is echt een heel mooi graf mama en papa zouden het mooi vinden.

Nathan komt naast me zitten.
"Valerie, ik ben er altijd voor je als je met me wilt bellen ben ik er voor je zelfs om 3 uur snachts. Je bent mijn beste vriendin, en ik wil niet dat je denkt dat je er alleen voor bent" ik bedank Nathan geef hem een knuffel.

Ik zie dat Rayan naar me kijkt met een bezorgde blik. Ik ga naar Rayan en geef hem een knuffel. Ik pak zijn hand vast en wandel weg van het graf. Rayan gaat met me mee.

"Rayan"

"Valerie"

"Dank je voor alles zonder jou zou ik dit niet kunnen, ik zou het niet kunnen accepteren dat mijn ouders dood zijn dankje"

"Je moet me niet bedanken ik hou van je en ik wil dat je gelukkig bent"

Ik ga naar Rayan en geef hem een knuffel,hij kust me op mijn haar. Want hij is groter dan me.
Wat ben ik blij dat Rayan er is.
Wat hou ik toch van hem..

================================
Vote& reageer
Wat vinden jullie van dit hoofdstuk?