Vriendschap om voor te moorden

Hoofdstuk 3

Erica smeert voor de derde keer lipgloss op, checkt voor de vijfde keer of haar mascare nog wel goed zit en vraagt voor de honderddertiende keer of haar haar er niet belachelijk uitziet. Saskia, Jonne en Doug zitten lachend toe te kijken. "Kom eens hier?" vraagt Saskia en pakt het oogpotlood uit Erica's hand. Ze werkt haar ooghoeken wat bij en duwt de dop weer op het potlood. "Je zou zo uit één of andere film kunnen springen!" zeg ik. "Ja, een zombiefilm." grapt Jonne. Ik sla hem hard op zijn bovenbeen. Erica ziet er echt prachtig uit. De make-up geeft haar een vrouwelijke maar toch stoere uitstraling. Sexy en gevaarlijk. Haar korte, blonde haar valt soepel langs haar gezicht. Niemand had haar beter kunnen klaarmaken dan vanavond dan Saskia, de Toekomstige Schoonheidsspecialist. Het is haar grote droom om hier haar werk van te maken; ze heeft talent. Ik heb nooit make-up op. Als ik dat probeer lijk ik uiteindelijk net op een dalmatiër. "Erica, haal nou even diep adem!" Saskia knijpt even kort in Erica's hand. "Zometeen vind hij me veel te overdreven, dit is ook overdreven, toch? Oh, en mijn jurkje is ook raar." Ik schud lachend mijn hoofd en wil net zeggen dat er geen manier is waarop hij niet meteen in katzwijm valt als Nick binnenstapt. Wat zoekend kijkt hij rond. Erica trekt haar jurkje recht en schuift het slotje van haar ketting tot achter in haar nek. Ze kijkt met een verwrongen gezicht naar mij en Saskia. "Hey, Nick!" roep ik, nadat ik heb geknipoogd naar mijn vriendin. Hij kijkt onze kant op, glimlacht en loopt naar ons toe. Zodra hij Erica ziet zitten verspreidt zijn glimlach zich over zijn hele gezicht. Ik denk dat zijn gebit er bijna helemaal uit gaat schuiven. "Wauw, Erica, je ziet er echt prachtig uit!" zegt Nick, "Dat is wel wat anders dan bij voetbal. Dan zie je er trouwens ook geweldig uit, hoor." Aan zijn stem is te horen dat hij het meent. Zijn wangen zijn wat rood geworden maar hij stotterde niet erwijl hij dat zei. Hij krabt aan zijn hoofd, zijn vingers verdwijnen tussen zijn donkere krullen. "Hey, Doug en Saskia, jullie hadden toch dorst? En Jonne, jij zou trakteren, toch?" Ik sta op en loop richting de bar, op de voet gevolgd door mijn vrienden. Nieuwschierig gluren we naar onze vriendin. Na een halfuur zitten ze al heerlijk knus tegen elkaar aan, de verlegenheid is helemaal verdwenen. "Vijf minuten." zegt Jonne. Doug houdt zijn hoofd wat schuin. "Eén minuut." Doug en Jonne hebben het talent om van alles een weddenschap te maken. Nog geen minuut later betaald Jonne een cola voor Doug en zitten Erica en Nick elkaar uitgebreid af te lebberen.

Opeens valt me de blauwe plek op Saskia's arm op. Hij is bezaait met allemaal paarsrode vlekjes. "Wow, wat heb je gedaan?" vraag ik terwijl ik de plek bezorgd observeer. Dit moet pijn gedaan hebben. Saskia kijkt geschokt naar haar arm, draait weg en wordt wat rood. "Ik... ben gevallen." zegt ze snel zonder me aan te kijken. Ik ben heel even stil voor ik wantrouwend een volgende vraag stel. "Wat deed je dan?" "Lang verhaal." "Vertel maar, ik heb de tijd." Saskia opent haar mond om te reageren maar sluit hem weer. "Ik stootte me aan de kast." zegt ze na een keer geslikt te hebben. "Dat was niet zo'n lang verhaal?" merk ik op. "Ik heb het ingekort." Saskia heeft heel vaak blauwe plekken en wonden. Ze is één keer zelfs met een flink blauw oog de klas in gekomen en verklaarde dat door te zeggen dat ze over de stofzuiger gestruikeld was. Erica en ik maken ons er behoorlijk zorgen om, misschien moest dat maar eens over zijn. "Wie slaat je, je vader?" vraag ik. Meteen besef ik dat ik te ver ben gegaan. Ze kijkt me als gebeten aan. Ze staart, haar blik vol ongeloof, angst en woede. Het voelt alsof het zojuist tien graden kouder is geworden in 't Zwijntje. Zonder haar blik af te wenden pakt ze haar vest en tas. "Ik ga. Er moet ergens beter gezelschap te vinden zijn." zegt ze. Eindelijk kijkt ze een andere kant op. Zonder gedag te zeggen tegen Jonne en Doug of tegen Erica en Nick loopt ze weg.