Vriendschap om voor te moorden

Hoofdstuk 5

"Het was zó geweldig! We hebben de halve avond gezoend en de andere helft hebben we gewoon gepraat en naar elkaar gekeken. Wist je dat hij een bruin randje om zijn irissen heeft? En dat hij naar licht naar bosbessen ruikt? Dat was me nog nooit opgevallen. En hij..." Erica's wangen zijn lichtrood en ze kan niet stoppen met praten. Ik glimlach naar haar en knik af en toe enthousiast, maar luister niet. Ik zit met mijn hoofd bij gister, bij Doug. Het was speciaal, voor mij was het speciaal. Het was misschien maar een knuffel, ik kon nog steeds de hele nacht niet slapen. Zal ik er met Erica over praten? Ze is wel mijn beste vriendin natuurlijk. "Erica?" begin ik, "Ik vond het gister ook heel leuk..." "Ja, dat hoorde ik al van Jonne. Ruzie met Saskia? Wat was er gebeurd?" Erica draait haar hoofd en kijkt me streng aan. Ik zucht. Ze vatte het sarcastisch op, nou ja. Dan maar mijn vermoedens met haar delen, dat is waarschijnlijk toch nuttiger. "Volgens mij wordt Saskia thuis geslagen." zeg ik en peil haar reactie. Erica knijpt haar ogen wat dicht en gebaart met haar hoofd dat ik verder moet gaan. Kort vertel ik wat ik heb opgemerkt. Als ik klaar ben is ze even stil. "Ik denk dat je er te veel achter zoekt." zegt ze terwijl ze aan een moedervlek in haar nek krabt. "Ik hoop het maar ik vrees van niet. Haar reactie zegt toch genoeg?" "Hoe zou jij reageren als jou zoiets gevraagd zou worden?" "Ik zou in de lach schieten." zeg ik. Erica valt stil en denkt na over die optie. "Dus je denkt dat haar vader haar slaat... We kunnen haar broer, Jacob natuurlijk opbellen. Ik heb zijn nummer, nog van Saskia's verjaardag. Het is een poging waard, toch?" stelt Erica voor, nog niet overtuigd. Ik knik langzaam. Jacob is een lieve jongen, hij zou zijn ouders nooit verraden maar hij is geen goede acteur. Als we het aan hem vragen kan hij het onmogelijk goed verbergen. Het is een goede manier om meer te weten te komen, Sas is natuurlijk wel onze vriendin.

Pieeeep. Pieeeep. Ik staar naar de telefoon op het bureau van Erica. Ik moet helemaal stil zijn. De telefoon staat op telecom maar het moet lijken alsof Erica alleen is. Het gepiep houdt op en er klinkt een klik. Ik durf bijna niet te ademen. "Hallo, met Jacob!" klinkt zijn vrolijke stem. Zelfs aan de manier waarop hij praat kun je nog horen dat hij een lange slungel met lang haar is. "Met Erica. Je weet wel, van Saskia." Erica lacht zachtjes. Ik kijk haar vol bewondering aan. Knap hoe ze zo goed kan acteren, dat doe ik haar niet na. "Oh, hey, Erica!" Jacob klinkt verbaasd. "Hoe gaat het?" reageert Erica vrolijk. Opeens heb ik zin om te gaan giechelen, het lijkt wel alsof Erica uit is op een date. "Uhm.. Goed, met jou?" klinkt er wat onzeker uit de telefoon. "Prima! Ik bel natuurlijk niet om te vragen hoe het met je gaat, al vind ik dat wel heel leuk om te horen." Erica lacht opnieuw. "Waar bel je dan wel voor?" "Ik vroeg me af hoe de situatie bij jullie thuis is." Erica is echt een natuurtalent. Ze klinkt zo natuurlijk, ze had net zo goed over het weer kunnen praten. Als ze ziet dat ik haar met open mond aanstaar, knipoogt ze naar me. Het is stil aan de andere kant van de lijn. "Niet dat het me wat aan gaat maar Saskia zit de laatste tijd zo vaak onder de bauwe plekken en ik maak me wat zorgen om haar, snap je?" Erica gooit haar ontspannen giecheltje in de strijd. Dat giecheltje kalmeert mij altijd, ze gebruikt hem ook vaak als we een discussie of ruzietje hebben. Jacob schraapt zijn keel. "Ze is wel wat een pechmuis, ja." zegt hij. "Meer is er niet aan de hand?" "N.. nee." klinkt er wat vertwijfeld. "Is er echt niets? Je klonk daarnet namelijk wat afwezig." Erica's stem veranderde van vrolijk naar bezorgd en zelfs ik kan niet meer zeggen of ze het speelt of meent. Opeens begint Jacob te grinniken. "Nee hoor, sorry. Ik was mijn rat aan het voeren, ik was net bezig met hem een kunstje leren toen jij belde. Er is echt niks, Sas stoot zich gewoon vaak!" Erica kijkt me aan met een ik-zei-het-toch blik. "Oke, super! Goed om te horen, ben ik ook weer gerust gesteld. Nou, fijn om je weer eens te spreken! Doeg!" Nadat Jacob ook groet wordt er opgehangen. "Zie je? Er is niks aan de hand." zegt Erica triomfantelijk, "Ik denk dat je je excuses aan Saskia moet aanbieden en het is te hopen dat Jacob dit gesprek niet aan haar doorverteld, al verwacht ik dat niet." Ik frons mijn wenkbrauwen en kan dat rare gevoel maar niet van me af schudden. Ik heb het gevoel dat ik wat belangerijks ben vergeten, maar wat?