Vriendschap om voor te moorden

Hoofdstuk 8

Die avonden daarna waren een pure hel. Erica had alleen maar aandacht voor Nick waardoor ik geen mogelijkheid had om met haar te praten, en Jonne was altijd bij Doug in de buurt, wat ik compleet vermeed. Ik praat vooral veel met Saskia de laatste avonden, maar zij gaat om tien uur al naar huis. Dit is weer zo'n moment: Saskia is net vertrokken en ik zit alleen op de bank een beetje naar mijn mobiel te staren. Gewoon doen alsof ik ontzettend veel vrienden heb om mee te whatsappen. Ik schrik op van Erica. "Oh wauw, Nick kan zo goed dansen!" giechelt ze. Ze ploft naast me op de bank. "Waar is hij naar toe?" zeg ik terwijl ik over mijn schouder kijk en de ruimte scan. "Naar de wc. Ik denk dat hij wat te veel gedronken heeft." Erica schiet in de lach. Ik knik. "Oké dan... Vind je hem nog net zo leuk als vroeger?" "Leuker! Wist je dat hij een moedervlek in zijn wenkbrauw heeft? Hij vindt het altijd heel irritant als ik het zeg. En wist je..." ratelt Erica. Zonder te luisteren knik ik af en toe. Erica gaat zo op in haar verhaal dat ze het niet merkt. Na zo'n tien minuten sta ik op. "Sorry, Erica, maar ik ga naar huis. Ik ben moe." zeg ik. Ik pak mijn jas van de rand van de bank en loop de deur uit. Als ik in de hal sta hoor ik opeens Saskia's stem. Ik draai me om en zie de deur naar de altijd lege garage. Voorzichtig open ik de deur. Er verschijnt een geschrokken uitdrukking als ik Nick en Saskia zie staan. Nick heeft Saskia dicht tegen zich aangeperst en zoent haar vol passie. Mijn mond valt vol ongeloof open. "Wat gebeurt hier?" vraag ik met een frons op mijn gezicht. Nick en Saskia laten elkaar meteen los. "Het is niet wat je denkt." piept Saskia met een hoog stemmetje en rent naar me toe, "Echt niet!" "Wat is het dan? Het ziet er namelijk precies zo uit als wat ik denk." Nick kijkt me alleen maar aan. "Je stond te zoenen met de vriend van je beste vriendin, Saskia." vat ik kort samen, "Ben je helemaal gek geworden? Wat bezielt je?" Mijn ogen schieten vuur. Saskia kijkt me smekend aan. "Ik hou van hem. Ik hou echt van hem, en hij van mij." fluistert Saskia. "Dat is... niet waar." zegt Nick paniekerig, "Ik hou van Erica. Ik... Sorry, ik..." Hij grijpt naar zijn hoofd en kijkt naar de grond. Saskia's ogen vullen zich met tranen. Plotseling begint ze te schreeuwen. "Waarom wordt het mij niet gegund? Ben ik niet goed genoeg? Waarom houdt niemand van mij?" Ze stormt de kamer uit. Ik heb een paar seconden nodig om te beseffen wat er zojuist gebeurt is. Het duurt langer om alle gevoelens en gedachten die in mijn hoofd rondschieten een plaatsje te geven. Nick gunt me die tijd alleen niet. "Je zegt toch niks tegen Erica? Alsjeblieft, zeg niks tegen Erica. Ik ben wat licht in mijn hoofd, ik weet niet meer waarom ik haar zoende. Ze stond op me te wachten en... Ik weet het niet meer." Nick grijpt mijn pols en kijkt me met een paniekerige, smekende blik aan. Hij ruikt naar alcohol. "Laat me los, Nick." zeg ik terwijl ik mijn pols los trek, "Natuurlijk ga ik het tegen Erica zeggen. Je stond met haar beste vriendin te zoenen!" "Ik wil haar niet kwijt. Het was een ongelukje, echt waar!" Nick schreeuwt bijna. Ik schud mijn hoofd. Hij knielt voor me neer en kijkt met tranen in zijn ogen naar me op. "Doe het dan voor Erica." zegt hij zacht, "Je zal haar hart breken. Ze zal mij en Saskia kwijtraken, dat gun je haar toch niet?" Ik denk na over zijn opmerking en kijk weg. Het klopt, Erica's hart zal breken en Saskia zal de komende 50 jaar niet meer welkom zijn in 't Zwijntje, als ons vriendengroepje er is. Ik hoor haar schreeuw van net weer. Hoe fout ze ook was, ik kan niet helpen dat ik toch medelijden met haar heb. Die schreeuw was pure frustratie, afkomstig van een laag zelfbeeld. Is het eigenlijk wel aan mij om het aan Erica te vertellen? Ben ik dan geen klikspaan. Ik zucht en kijk Nick aan. "Beloof je het nooit meer te doen?" vraag ik. Nick begint heftig te knikken. "Nooit meer. Ik hou alleen van Erica, ik zweer het op het graf van mijn moeder!" "Je moeder leeft nog." help ik hem herinneren. Gefrustreerd kijkt hij naar de tegels van de garage. "Oh ja..." mompelt hij terwijl hij wiebelend opstaat. Ik giechel kort, meer van spanning dan van vrolijkheid. Is het verkeerd om niks tegen Erica te zeggen? Houd ik het vol om te doen alsof er niks gebeurd is? Met een onbehagelijk gevoel in mijn buik loop ik de garage uit, zonder verder iets te zeggen. Alsof het niet genoeg was, loopt Doug tegen me aan. "Oh, hey, Jade, ik moest je nog spreken." zegt hij. Ik kijk hem geërgerd aan. "Wat bedoelde je met player?" zegt hij met een frons. Ik schud mijn hoofd. Dit is absoluut het verkeerde moment om over dit onderwerp te praten. "Nu niet, Doug." Ik loop door, richting de buitendeur. "Jade, wacht nou even." zegt Doug, "Morgenochtend vertrek ik op werkweek naar Friesland, laat me nou niet met een rotgevoel vertrekken." Ik haal mijn wenkbrauwen op en zonder om te kijken verlaat ik het Zwijn.

De vraag of ik moest vertellen wat ik gezien had, was niet hetgeen waar ik me het drukst om moest maken, besefte ik toen ik op school aankwam. Ik was een paar minuten te laat, zoals gewoonlijk, en ik zag Saskia voor Erica zitten, met tranen in haar ogen. Erica probeert vanaf haar plaats een hand op Saskia's schouder te leggen, maar Saskia schudt haar hand meteen weg. Opgelucht kijkt Erica me aan. "Daar ben je eindelijk. Er is iets met Sas maar ze wil niet dat ik haar help." zegt Erica paniekerig. Ik schud mijn hoofd en slaak een zucht. "Laat haar maar even." Zonder verder nog iets te vragen knikt Erica. Aan mijn gezicht is blijkbaar af te lezen dat ze niet verder moet vragen.

In de pauze komt Saskia niet bij ons zitten, wat maar goed is. Erica heeft oneindig veel verhalen over haar perfecte Nick. Ze vertelt hoe hij opeens was verdwenen uit 't Zwijntje, maar dat hij haar die avond vol berouw had opgebeld. Hij had zulke lieve dingen gezegd, dat Erica niet boos kon zijn. Het wakkerde mijn tweestrijd alleen maar meer aan. Nick was naar huis gegaan, opzich een goed teken. Hij voelde zich dus wel echt schuldig en kon niet meteen terug naar Erica. Aan de andere kant had hij haar meteen weer opgebeld met zijn lieve praatjes. Het klinkt zo schijnheilig. Maar wat had ik anders gewilt? Dat hij zomaar was vertrokken zonder iets van zich te laten horen? Ik weet het niet meer.

Het gevoel dat ik al een tijdje heb, is alleen maar erger geworden. Toch heb ik niet het gevoel dat het gaat over Erica's relatie. Het is iets sterkers, iets groters, iets gevaarlijkers. Iets met grote gevolgen.