loverboys

17

de man duwd mij op de grond. en ik voel zijn voet hard tegen mijn rug. "jij slet " roept de man boos. ruw trekt hij mij van de grond en duwd mij de trap af. als ik beneden aan de trap lig begin ik te huilen en schreeuwen. verderop in de gang hoor ik mijn naam nu lopen er ook twee mannen de kamer van de andere meisjes in. je hoort het slaan en het huilen van de meisjes ik voel me enorm schuldig. ze hadden ook stil moeten zijn.. 

ik word de kamer op geduwd en val op de grond. ik durf niet op te staan ik weet dat ze terug gaan komen. nu staan er 3 mannen op de gang ruzie te maken ik herken weer jelle's stem alleen al als ik zijn stem hoor voel ik me enorm slecht hoe kan hij dit doen. dan hoor ik dat jelle huilt. waarom zou z'n stoere loverboy huilen. ik hoop dat hij enorm lijd de lozer. dan gaat de deur open en zie ik jelle staan hij huilt enorm en ik zie aan zijn mond beweging dat hij sorry probeerd te zeggen. waar slaat dit allemaal op het briefje en.. mijn gedachten verdwijnt al snel als er een man met een stuk hout naar binnen komt lopen. eerst sta ik stoer op maar neer een harde stamp tegen mijn knie lig ik al snel weer op de grond. nu haalt hij uit met het hout. ik maak me zo klein mogelijk. na een aantal slagen met het hout laten ze mij alleen huilend op de grond liggen. ik zie dat er bloed uit mijn been loopt. ik probeer op te staan en strompel een beetje naar de deur. ik begin te slaan. aan de andere kant hoor ik een vervormde stem die roept wat ik moet. ik schreeuw dat ik naar de meisjes wil. even blijft het stil achter de deur. dan hoor ik voor het eerste een sleutel omdraaien in het slot. dan stormd er een man naar binnen dan zie ik in een glimp dat er twee mannen de wacht houden voor de deur. zodat ik niet nog een keer kan weg lopen. de man pakt mij stevig in een houdgreep en duwd me ruw de deur uit. ik kijk de man van douche recht in zijn ogen aan ik zie dat hij zich schaamd. ik begin te lachen. "niet meer naar verhaaltjes luisteren nee?" ontglipt me. ik voel meteen een voet in mijn buik en duik in elkaar van pijn. ik moet echt stoppen met zo stoer doen en gewoon doen wat ze van me vragen. we stoppen voor de deur van de vrouwen. als de deur open gaat kijkt elke meisje mij aan met een dodelijke blik, ik twijfel nu wel of het een verstandige beslissing was om bij de vrouwen te willen. ik word naar binnen geduwd en de deur valt in zijn slot, een van de vrouwen knipoogt naar mij. "dat zal ze leren, die wijfen pakken haar wel" horen we een man zeggen. en de andere mannen beginnen te lachen. een van de vrouwen scheurd een stuk van haar topje om mijn been te verbinden. ik zit nu al onder de blauwe plekken. een van de vrouwen wrijft er zachtjes overheen " doe nou niet zo koppig" zegt de terwijl ze aait. ik ga liggen en val huilend in slaap. ik schik wakker als een van de meisjes mij zachtjes schud. ik kijk haar vragend aan. "wil je een verhaaltje vertellen?" vraagt ze huilend. nu kijken meer meisjes mij aan. ergens wil ik uitvallen dat ze mij alleen moeten laten en dat ik wil slapen. maar dat kan ik niet al deze meisjes hebben het net zo zwaar als mij. met alle tegenzin ga ik klaar zitten en verzin een verhaaltje. het enige wat in me opkomt is een liedje dat mijn neef vroeger altijd voor mij zong. zachtjes begin ik te zingen. iedereen kijkt mijn verbaast aan. als de tekst naar een keer bij iedereen herkent word beginnen ze allemaal mee te zingen. * knip knip knip, knip zegt de schaar. kappertje wat doe je met mijn haar? hou je het lang of maak je het kort.. ik hoop maar dat het netjes word* het liedje word steeds harder gezongen en ik kan alleen maar aan mijn neef denken. ik weet zeker dat hij mij zal komen halen. hij heeft mij altijd beloofd dat hij mij zou beschermen.

eigenlijk klinkt het nog best goed als we met z'n alle zingen. dan word ons koor verstoord voor hard gebonk op de deur. als we een man achter de deur horen mopperen beginnen we allemaal te lachen. als het even stil is achter de deur en we hebben de man horen weg lopen beginnen we weer zacht te zingen.

~de ouders van linda~

"henk, ik kan het niet geloven, onze linda zal toch wel opletten? zou ze weg gelopen zijn? of meegenomen.. we hadden haar helemaal niet mee moeten laten gaan"huilt annemarie , de moeder van linda. haar vader, henk, bromt alleen een beetje terug en probeert na te denken. ze hebben net gehoord dat linda ineens verdwenen was op vakantie. ze kunnen nooit ver weg zijn ze verdween bij een bezine pomp net een kwartier voordat ze thuis zouden zijn had de kapster tegen hun verteld. annemarie heeft al heel de familie gebeld of ze wilde komen want ze moest wat vertellen hoor. henk vind dat ze het wel een beetje opblaast. al jaren vloeken ze op linda ergens zou hij het wel geloven dat ze er gewoon vandoor is dus ze zal wel meevallen. 

als alle famillie is gekomen besluiten we te haar telefoon onbekend te belen. als de telefoon drie keer overgaat word er opgenomen. "hallo" klinkt er een zware stem door de telefoon. nu schrikken ze. henk probeert kalm te blijven en vraagt of linda ook in de buurt is. " linda is even bezig" zegt de man lachend. " wil uit los geld" krijst annemarie met een hoge stem, henk geeft haar een duw en kijkt haar woedend aan.. dom mens denkt hij in zichzelf. de man lacht en legt uit dat hij helemaal geen geld wil maar linda zelf. " linda is een mooi meisje en is meer waard als geld, jullie zien haar niet meer terug" zegt de man lachend. net voordat de telefoon word opgehangen horen ze iemand op de achtergrond praten. maar ook niemand kan de stem plaatsen...