loverboys

27

als ik het bureau binnen loop herkennen ze mij meteen en ze nemen me meteen mee naar een vehoor kamertje. daar gooi ik meteen de foto's op tafel ze merken dat ik er van geschrokken ben. als ze de foto's een voor een hebben bekeken kijken ze mij vragend aan. " waar heb je die vandaan?" vraagt een mannelijke agent. " ik vond ze bij het huisje onder het bed" zeg ik voorzichtig. ik zie aan hun gezichten dat ze boos zijn. ook vragen ze wie het allemaal heeft aangeraakt in verband met vingerafdrukken. als ik alle namen heb verteld nemen ze de man mee naar binnen.. het is dus gewoon iemand die mij goed kent die mij en die zelfs aan baby foto's is gekomen.

jelle is zo geschrokken van dit allemaal dat hij alle "bijnamen" die hij wist heeft verteld." tuurlijk zeggen ze nooit hun eigen naam ze zijn niet stom" zegt jelle een beetje pissed. toen jelle alle namen gaf moest ik huilen, ik weet nu wel echt zeker at hij true is met mij anders had hij nooit zijn vrienden veraden. jelle is altijd boos als ik het zijn vrienden noem. "het zijn zeker niet mijn vrienden" zegt hij dan altijd beledigd. ik zit nog steeds achteruit gezakt in de verhoor kamer nu pas besef ik me alles en dat het echt iedereen kan zijn. dan valt de naam lisa, en ik schrik meteen overheid. "he wat?"vraag ik net iets te hard.

" de ouders van lisa hebben gehoord wat jij voor lisa en de andere meisjes hebt gedaan en ze willen je graag zien" zegt een van de agenten. even twijfel ik of dat wel is wat ik wil, en meteen zie ik lisa weer voor me..

twee dagen later sta ik hier dan, waarom had ik ook al weer ja gezegt? voor de deur staat nog steeds de herdenkings krans van lisa. ik sta daar zenuachtig voor de deur met een zielig bosje bloemen gehaald van mijn laatste zakgeld. op het moment dt ik me besef dat ik nog gewoon naar huis kan en bellen dat ik echt niet durf gaat de deur open. " linda?ben jij dat?" roept een vrouw heel blij over de straat heen. ik knik voorzichtig ja en loop richting het pad voor het huis. de ogen van de vrouw zijn gevuld met tranen en ze doet echt dr best om het allemaal binnen te houden. als ik bij de vrouw aan kom knuffelt ze me. even voel ik lisa weer bij me en begin te huilen "lisa is zo lief" fluister ik. nu voel ik ook de tranen van de vrouw over mijn wang. die vrouw is zo verdrietig en dat is allemaal mijn schuld.. die kogel was voor mij. als ik naar binnen loop staat er een man ook hij huild volgens mij is het de vader van lisa. ik geef hem een hand en zeg mijn naam. " halloo linda, ik ben bart de vader van lisa" zegt de man zo lief mogelijk. als we alle drie binnen staan geef ik doe bloemen aan de vrouw, ze lacht lief en geeft een aai over mijn hoofd.

als we een half uur zitten en we hebben het over school gehad en over sport en hobbies, komt toch echt het onderwerp lisa, niet dat dat zo raar is daar kwam ik voor maar het is toch even moeilijk. ik vertel alles en de tranen stromen over mijn wangen alles zie ik weer voor me en lisa zakt weer weg uit mijn gedachten. ook haar ouders huilen erg hard "gerum meisje toch dat jij dat hebt moeten zien" zegt de vader. dan gaat mijn telefoon het is mijn moeder, ook hun zien dat het mijn moeder is "neem maar op zegt de vrouw en ik neem me telefoon op. als ik de telefoon weg druk kijken ze mij vragend aan " dat was mama ze komt me ophalen ze heeft een verassing voor mij thuis.

het duurt nog wel een half uur voor de bel gaat en mama aan de deur staat, we hebben het nog over het onderzoek gehad, ik vertelde over de foto's en ze hoopte echt dat de daders snel gepakt zouden worden

als ik met mama in de auto is het verdacht stil. "wat is de verassing?" vraag ik eigenwijs want ik weet toch dat ze geen andwoord gaat geven. ze lacht alleen maar even. als we thuis komen staat papa als in de deuropening en ik ren snel naar binnen. " wat is de verassing?" zeg ik ongeduldig. "je gaat morgen naar de efteling met 1 iemand maar wie blijft nog een verassing" zegt papa in mijn hoofd zeg ik meteen jelle. ik besluit om maar naar bed te gaan het was een zware dag en morgen weer heel de dag druk " truste pap en mam"roep ik