The Mirror

"Εισαι αληθινός"

Αφού μίλησαν λίγο ακόμη η Μπεθ έφυγε αφού δεν είχε κάτι να κάνει εκεί.
Φεύγοντας όμως γύρισε την κοίταξε και της είπε.......

"Μελάνι.......να προσέχεις".

Μία κουβέντα μόνο που δεν ήξερε πού πήγαινε. Να προσέχει τι? Ποιόν.....?

Ανέβηκε γρήγορα στη σοφίτα.....ξεκλειδώσε την πόρτα, μπήκε μεσα και κλείδωσε  πίσω της.

Γυρίζοντας να κοιτάξει...Ήταν εκεί. Σαν να την περίμενε μία ζωή.

"Ήρθες....",της είπε με την ίδια βαριά αντρική φωνη.

"Δεν έφυγα ποτέ....",του απάντησε εκείνη.

"Σε περίμενα.....".

"Κι εγώ εσένα......".

Έκατσαν κάτω στο ξύλινο πάτωμα της σοφίτας ο ένας απέναντι στον άλλο. Δεν μίλαγαν η σιωπή τα έλεγε όλα γι' αυτούς.

"Ποιός είσαι?",του είπε εντέλει η Μέλανι.

"Σου είπα.....",της είπε μόνο.

Για εκείνη όμως ήταν πολύ λίγο όλο αυτο. Ήθελε να μάθει ποιός ήταν,απο πού ερχόταν,δεν φαινόταν να θέλει να της πει όμως.

"Μένεις εδώ?",τον ρώτησε ξανά,ελπίζοντας σε μία καλύτερη απάντηση.

"Μένω εκεί.....",της είπε δείχνοντας τον καθρέφτη με τα μάτια...."κι εδώ", δείχνοντας τη σοφίτα αυτή τη φορά. 

"Όμως ήσουν στις φωτογραφίες της γιαγιάς...".

"Ναι όμως εκεί",της είπε δείχνοντας πάλι τον καθρέφτη.

Εκεί?Μπορούσε να δει τον κόσμο του? Αυτό της έλεγε?

"Αν θες μπορώ να σου δείξω....",σηκώθηκε και της άπλωσε το χέρι.
Ένιωσε ένα κρύο αεράκι να διαπερνά το σώμα της. Φοβήθηκε,ένιωσε την καρδιά της να χτυπά δυνατά.

"Εισαι αληθινός?",του είπε ενώ άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό του. Η ίδια αίσθηση,ηλεκτρισμός,όπως και την πρώτη φορά .

"Εσυ?θες να είμαι αληθινός?",τη ρώτησε,μα η φωνή της Τζώρτζια τους διέκοψε για άλλη μία φορά.

Σηκώθηκε απότομα απ' το πάτωμα,η Μέλανι ήταν αυτή που τον τράβηξε αυτή τη φορά.

"Έχω κλειδώσει μη φοβάσαι",πως άλλαζε ξαφνικά η όψη του,όταν ένιωθε πως απειλήτε.

Κοίταξε το χέρι της που κρατούσε το δικό του.
Σήκωσε το άλλο του χέρι αγγίζοντας το μάγουλο της, χαϊδεύοντας την με τον αντίχειρα του. Ολόκληρο το κορμί της αντέδρασε στο άγγιγμα του.