Όταν η Μελανι Γκαλαγουέϊ κληρονόμησε το εξοχικό σπίτι της γιαγιάς της,που ή ίδια αγνοούσε την ύπαρξη του,δεν μπορούσε να φανταστεί τι κρυβόταν μέσα στις αντίκες που βρίσκονταν στη σοφίτα .
Ένας άλλος κόσμος,μια άλλη ζωή.....ο απόλυτος έρωτας, μέσα α...
"Καλά να περάσετε, παιδιά θα μου λείψετε....."..,είπε η Μέλανι χαιρετώντας τους.
Έκλεισε την πόρτα και παίρνοντας μία βαθιά ανάσα, ανέβηκε σχεδόν τρέχοντας τη σκάλα.
Ξεκλειδώσε τη σοφίτα και μπήκε μέσα. Περίμενε να εμφανιστεί ο Τζέραλντ......μα δεν εμφανίστηκε. Ένιωσε απογοήτευση κι έκανε να φύγει όταν άκουσε τη φωνή του πίσω της.
"Ήρθες...?".
Γύρισε απότομα και τον είδε να στέκεται στην άκρη του μεγάλου καθρέφτη,έχοντας στηριχτεί με τον ώμο πάνω του.
"Σε......περίμενα...",του είπε ντροπαλά.
"Εδώ είμαι.....".
Έκατσαν στη σοφίτα και μιλούσαν για ώρες. Της είπε πως ο καθρέφτης υπήρχε εκεί πριν αγοράσει η γιαγιά της το σπίτι . Μόνο αυτό.
"Δεν θυμάσαι.....σου είπα.....όμως....μπορώ και να σου δείξω....αν το θες κι εσύ".
Δεν ήξερε αν ήταν έτοιμη γι αυτό το βήμα. Να........μπει μες στον καθρέφτη, έμοιαζε τρελό μόνο σαν σκέψη.
"Μέλανι.....",το όνομα της βγήκε σαν κελάηδισμα απ'τα χείλη του, "με εμπιστεύεσαι ?".
Αν τον εμπιστευόταν......ναι...όσο κανέναν άλλο,κι ας ακουγόταν τρελό. Κούνησε το κεφάλι της.
"Πάρε τη μηχανή σου και ...... Πάμε".
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Της κράτησε το χέρι και μαζί πέρασαν σε έναν άλλο κόσμο.......το δικό του. Απέραντο πράσινο.....μία λίμνη....ένα σπίτι. Η μηχανή της Μέλανι δεν σταμάτησε λεπτό να δουλεύει.....όλα εδώ έμοιαζαν .....μαγικά. Ήταν μαγικά.
"Μόνος σου ζεις εδώ?",τον ρώτησε.
"Τώρα έχω εσένα.....".
Ήταν πάντα τόσο αινιγματικός που την τρόμαζε. Την τύλιγε με το μανδύα της σιγουριάς του και μετά τον τράβαγε και η σιγουριά χανόταν.
