The Mirror

"Τρελή για σένα".

"Τι ήταν αυτό ρε Μελ με τρόμαξες".

Στα μάτια της είχαν λιμνάσει δάκρυα. Μα πως μπορεί να έκανε λάθος? Αφού τον είδε. Ήταν εκεί.

Η Τζώρτζια είχε βγάλει την ποδιά της και φορούσε το παλτό της. Βοήθησε τη Μέλανι να ντυθεί και κάλεσε ταξί.

"Ελα Μελ πάμε,μπορείς να περπατήσεις?"

Κούνησε το κεφάλι και σηκώθηκε απ' την καρέκλα.
Σε λίγη μόλις ώρα είχαν βρεθεί στη ζεστασιά του μικρού διαμερίσματος της Τζώρτζια.

"Κάτσε φέρνω δύο ποτήρια κρασί,έχουμε πολλά να πούμε οι δυο μας".

Έκατσε στην κόγχη του παραθύρου τυλίγοντας τα χέρια της γύρω απ' τα πόδια της και κοιτάζοντας το χιόνι που είχε αρχίσει να πιάνει πάνω στις στέγες έφερε το πρόσωπό του στη σκέψη της.
Η Τζώρτζια έκατσε δίπλα της δίνοντας της το ποτήρι.

"Λοιπόν σ' ακούω, και μην προσπαθήσεις να με πείσεις πως δεν συμβαίνει τίποτα γιατί παραλίγο να σκοτωθείς σήμερα".

Την κοίταξε και πήρε μία βαθιά ανάσα. Μπορούσε να την εμπιστευτεί? Μπορούσε να της πει για εκείνον? Κι αν της έλεγε,θα την πίστευε?

"Τζώρτζια μπορώ να σε εμπιστευτώ?",της είπε κάπως διστακτικά κοιτάζοντας τη όμως κατάματα.

"Μελ,τι συμβαίνει?",της είπε εκείνη κλείνοντας τα χέρια της με τα δικά της.

"Υπάρχει κάποιος,ένας άντρας",κόμπιασε για λίγο.

"Μελ...Εισαι ερωτευμένη! Τι συμβαίνει  εκείνος δεν ενδιαφέρεται όπως εσύ?".

"Εκείνος δεν ξέρω καν αν υπάρχει κι εγώ, ναι,είμαι ερωτευμένη πολύ ερωτευμένη μαζί του!".

"Δεν καταλαβαίνω Μελ,τι εννοείς, εξήγησε μου σε παρακαλώ".

Δεν μπόρεσε να κρατηθεί και ξέσπασε σε κλάματα.

"Θέλω να τον ξαναδώ,πρέπει να τον ξαναδώ".

"Και δεν μπορείς? Μένει μακριά?",η Τζώρτζια προσπαθούσε με τις ερωτήσεις να βγάλει κάποιο νόημα.

"Μένει στο σπίτι, συγκεκριμένα στη σοφίτα".

Η Τζώρτζια πετάχτηκε απότομα που παραλίγο να χύσει το κρασί της.

"Τι εννοείς στη σοφίτα?Από πότε? Κρύβεται από κάποιον? Έβαλες έναν άγνωστο στο σπίτι σου Μελ χωρίς να τον γνωρίζεις ή τον γνωρίζεις? Εξήγησε μου".

"Βασικά, εκείνος έμενε πάντα εκεί".

"Έμενε εκεί πριν πας? Τι στο καλό δεν καταλαβαίνω το σπίτι δεν ανήκε στη γιαγιά σου?".