The Mirror

"Εισβολή"

Πέρασαν δύο εβδομάδες απ' το συμβάν με το Ναθάνιελ και η ζωή είχε επιστρέψει στους καθημερινούς της ρυθμούς .

Η Μέλανι είχε ετοιμαστεί για τη δουλειά, ανέβηκε στη σοφίτα να χαιρετήσει τον Τζέραλντ και όπως συνήθιζε τον τελευταίο καιρό,φεύγοντας, έριξε το σεντόνι και σκέπασε τον καθρέφτη καθώς εκείνος χανόταν μέσα του.
Το εκανε για να νιώσει ασφάλεια, κανείς όμως δεν την βεβαίωνε ότι με τον τρόπο αυτό, την είχε .

"Τι έγινε Τζακ δεν έχεις σκοπό να επιστρέψεις στο Λονδίνο? Τα παιδιά τι λένε για αυτό?",πείραξε ως συνήθως η Μέλανι τον αδερφό της.

"Δεν είπες τίποτα Τζακ, έλα τώρα".

"Να μου πει τι Τζώρτζ? Από ποτέ μου κρατας μυστικά?".

"Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για μυστικά αδερφούλα. Θα στο λεγα. Η μπάντα θα έρθει εδώ. Έχει κάποια καλά κλαμπάκια και κλείσαμε μερικές εμφανίσεις".

Η Μέλανι τον αγκάλιασε. Ήθελε να τον έχει κοντά της ποτέ βέβαια δεν θα του ζητούσε κάτι τέτοιο. Δεν χρειάστηκε, γιατί κι εκείνος ήθελε να βρίσκεται κοντά της,ιδίως μετά το γεγονός με τον Ναθάνιελ.

Κάνοντας τη βάρδια της επέστρεψε με ανυπομονησία στο σπίτι αλλά μία δυσάρεστη έκπληξη την περίμενε εκεί.
Η πόρτα του σπιτιού ήταν σπασμένη. Την έσπρωξε με το χέρι και άνοιξε.

"Θεέ μου "ήταν η πρώτη κουβέντα  της ,"τι έγινε εδώ μέσα?"

Τα έπιπλα αναποδογυρισμένα,συρτάρια με πράγματα πεταμένα στο πάτωμα, "ο Τζεραλντ..",είπε κι ανέβηκε τρέχοντας τις σκάλες.

Ήταν στην άκρη της σκάλας έξω απ' την κρεβατοκάμαρα,πεσμένος στο πάτωμα μέσα σε μια λίμνη αίματος.

"Τζέραλντ",έβγαλε μία κραυγή ,όταν τον αντίκρυσε.

Έπεσε από πάνω του και προσπάθησε να τον γυρίσει. Ήταν πολύ χτυπημένος, ένα βογκητό βγήκε απ' το στόμα του με την κίνηση της. Πονούσε όμως ήταν ακόμα ζωντανός.

Τα μάτια της θόλωσαν απ' τα δάκρυα που είχαν αρχίσει να μαζεύονται. Το σαγόνι της έτρεμε από πόνο μα και θυμό.

Έβγαλε με τρεμάμενο χέρι το κινητό απ' την τσέπη της και κάλεσε τον Τζακ.

"Τζ... Τζακ.....τρέ...τρέξε, γρήγορα",μόνο αυτό και έκλεισε.

"Μέλανι, Μελ! γαμώτο. Τρέξε Τζώρτζ η Μέλανι",φώναξε απελπισμένος ο Τζακ μην ξέροντας τι έχει συμβεί.

Χάιδευε τα μαλλιά του.Το μόνο σημείο που μπορούσε να αγγίξει χωρίς να του προκαλέσει πόνο.