! HAYIR !

merhaba

Yıkıldım o an annem sensiz daha mutluyuz demişti bana . Sessiz bir şekilde ağladım bir an . Sonra başladı hickiriklarim yere düştüm . Çok zordu benim için ailesizlik . Çünkü ama yinede katlanacaktim bu duruma . Ben Helen Anderson um ben ben aaah olmuyor işte ailem be onlar ailem . O bu su değil o benim 14 yıldır tek korunagim ailem . Ben ben..... neden diye bagirdim istemsizce.  Neden ha ben bunu hak edicek ne yaptım. Ben ne yaptım size de şimdi çekip gidiyorsunuz. Bagirislarim büyüdü haykiriyordum adeta . Ne yapmaliydim . AA tamam ya onlar gitmiş olabilir ben katlanabilirim falan mı demeliydim.  Olmuyor işte öyle ol deyince olmuyor... Dışarı çıktım kosarcasina.  Bizim şoförü aradım oda gitmişti.  Harika bir şoför bile kalmadı yanımda o kadar yalnızım işte o kadar eksik. Bir Anlık gözlerim yasarsa da tuttum kendimi aglamamaliydim.  Az önceki halim uçup gitmişti.  Gözlerimin kizarikligi dışında suan sanki hiçbir şey  olmamış gibiydim. Bir taksi aramak istesemde nasıl arayacaktim ki . Bende numarasi yok öf

Yaklaşık 1 saat sonra gidebildim eve evet şaka maka o kadar yolu yürüdüm.  Neyseki artık evdeyim . Ayaklarima kara sular indi. Ee kim dedi sana platform giy diye.  Lydia yi aradım .

- alo
- alo meraba ve ne oldu?
- ups nerden bildin be gayet normal konusuyordum.  Çok mu belli ediyorum?
- e yani
- tamam söz gelince anlaticam . Ama lütfen hemen bizim eve geç ve bana bir tavuk çorba hazırla . Ve ayrıca gelirken yanında bir bavul eşya da getir.
- niye yada amaaan neyse tamam
- Lydia benim evim artık senin . Benim olan hersey artık senin. Annemlerin dolabın aç ve ortadaki kıyafetleri çek.  Orda bir sandık olacak . Yaklaşık seni 3 yıl idare eder sonrasına da bakarız tamam . Mi ha node benim yatagimin üstündeki duvara bastır bir kutu çıkacak . Orda da biraz para var . Bu arada tanıdığım en iyi arkadassin .
Diyip kapattım telefonu . Daha onun konuşmasına bile izin vermeden . Lütfen kendine dikkat et Lydia.  Hep iyi ol...

1.5 saat sonra istanbuldaydım . Hemen gittim oraya . Ora neremi. Uçuruma . Ama ben buraya değil eve gitmek istiyordum . Ve aslında telefonda öyle demiyecektim.  Ah beynimin oyununa geldim yine.  Otobüste kapattigim telefonu açtım. Tam 53 arama 42 mesaj vardı . Bir sesli mesaj gördüm sonra. Hemen açtım.  Lydia idi .

....Helen hemen beni ara nolur bak çok korkuyorum lütfen dön hemen eve dön . Beni çok korkutuyor. .....

Yeniden kapattım telefonu . Hiç eve gitmek yada Lydia yi aramak istiyordum.  Uçuruma doğru yürümeye başladım ve kenarına oturdum . Tüm hayatımı düşündüm yine. Annem ...ailem...hepsi bitmişti gitmişti benden şimdi tek Lydia vardı benim için ama o da bensiz yasayabilirdi. Ailesi vardı en azından . Hem ev ve para da sağladım ona. Yürüyorum suan uçuruma herkesi bıraktım arkamda . Bitti dedim son bir adım son bir adım kalmıştı . Araftayim suan kalmak ve ölmek ama artık bitti seçim hakkım.  Hissettim boşluğu hissettim herseyi herkesin de dediği gibi tüm hayatım geçti onumden.  Çocukluğum.  Annem ablam.... bir boşluk geri dönüşü yoktu ki . Ama zaten geri dönüşü isteyen de yoktu ki . Bir an Lydia yi düşündüm ama sadece bir an . ölüyordum  evet tek kelime suan ben ölüme gidiyorum  . Yere tam 2.3-3 metre kala oldu hersey . Bir anda oldu bir anda ben bile şok oldum çünkü. ..........

Evvet nasıl olmuş oho ben boşuna mi konuşuyorum. Sayın okuyucularim . Az yorum atmanız çooook mutlu olucam çok.  Him geçen bölüm bir ithafen söz etmiştim.  Bu bölümü 1profmtt ye ithaf ediyorum