Jules komt na 2 jaar terug op haar oude school. Er is veel met haar veranderd in die jaren. Ze is een Warrior geworden, een speciaal groepje mensen. Ze denkt dat ze de enige is in haar dorp totdat ze een team moet worden met een groep mensen die toc...
Als ik beneden kom sta ik in een grote eetkamer. Er staat een tafel met aardig wat stoelen, de tafel word omringt door hoge ramen. Aan de tafel zie ik Will die een krant leest, Ace die meteen opspringt als hij ons aan ziet en dan is er natuurlijk nog Mike. Hij ziet er moe uit, ook al heeft hij geen wallen je ziet dat hij moe is. Hij roert een beetje afwezig door zijn koffie.
'Aaah daar is onze schone slaapster' 'Kom, we hebben voor vandaag het ontbijt wat uitgebreider gemaakt' zegt Ace. Mike zit aan het hoofd, Will en Ace zitten aan zijn linker en rechterkant. Ik ga naast Ace zitten en Claudia naast Will. Op de tafel staan allemaal lekkere broodjes, eitjes en allemaal verschillende soorten beleg. 'Hoe gaat het met je wond?' Vraagt Will terwijl hij zijn krant neerlegt. 'Het doet niet zoveel pijn' zeg ik. Mike is nog steeds afwezig aan het roeren. Ik kijk Will aan en die geeft een gebaar dat ik het moet laten. 'Het eten is heerlijk!' Zeg ik terwijl ik me mond volprop met een broodje met jam. 'Ik weet het! Maar een meisje kan natuurlijk niet zoveel op' zegt Ace grijnzend. Ik kijk hem verontwaardigd aan. 'Ik denk dat ik meer dan jou op kan' zeg ik uitdagend. Claudia en Will kijken ons lachend aan. 'Ik weet zelfs zeker dat ze meer op kan dan jou' doet Claudia er nog een schepje bovenop. 'Clau! Na al die jaren dacht ik dat je me wel zou steunen!' Zegt Ace nep-verontwaardigd. 'Laten we een wedstrijd doen, wie het eerst 20 broodjes op heeft' zeg ik. 'Challenge accepted'.
En zo begon ons kleine wedstrijdje. Ik had de techniek om er 2 tegelijk in mijn mond te doen. Ik had al mijn broodjes vlak voor Ace allemaal op. 'Jaaaa, jammer, dan Acie, womanpower overwint!' En ik geef Claudia een highfive. We moeten allemaal lachen, correctie Ace, Claudia, Will en ik moeten lachen. Mike heeft het hele ontbijt niks van zich laten horen. 'Ik ga wandelen' zegt Mike opeens. Hij staat op en loopt de eetkamer uit. Ik kijk hem een beetje verbaasd na. 'Hij had nogal een zware nacht' zegt Will. 'Hoezo? Is hij ook gewond geraakt?' Vraag ik een beetje bezorgd. 'Nee, ik weet niet. We hebben hem eigenlijk nog nooit zo erg gezien' zegt Claudia terwijl ze naar de tweeling kijkt. 'Ik ga naar hem toe' zeg ik, als ik op sta opent Ace zijn mond alleen sluit hem dan snel weer.
Ik loop door een gang, ik heb echt geen idee meer waar ik ben. Dit huis is reusachtig! 'De weg kwijt?' Hoor ik opeens achter me. Als ik me omdraai staat Mike tegen de muur geleund. 'Ik was eigenlijk naar jou opzoek' zeg ik een beetje blozend, wacht waarom bloos ik? Ik vind deze jongen niet leuk. 'Naar mij? Oh ehm waarom?' Zegt hij verbaasd. 'Wat is er Mike?''Als je het me nog niet wilt vertellen omdat we elkaar nog maar net kennen snap ik dat, maar zeg het dan tegen Ace of Will of Claudia' hij kijkt me met een diepe frons aan. 'Je ziet er leuk uit in mijn kleren' zegt hij dan. 'Wat?Jou kleren? Dat betekent dus dat ik ook in jou oooooh' nu word mijn hoofd echt rood. Hij moet lachen 'het is niet erg hoor' zegt hij dan. 'Niet van onderwerp veranderen! Wat is er Mike?' Hij pakt mijn hand vast, er gaan allemaal tintelingen door mijn lichaam heen. 'Ik leg het je wel uit, maar laten we het doen onder een wandelingetje in de tuin' en zo lopen we naar hun tuin.
Hun tuin is zo mooi! En groot! Het staat vol met mooie bloemen, het ruikt hier geweldig. We lopen al een tijdje door de tuin als ik merk dat we nog steeds handen vasthouden. Mike merkt het ook maar doet er niets aan. 'Vertel op' 'wat is er' zeg ik als we op een bankje gaan zitten tussen de rozen. 'Ik weet het niet, dat is het hem juist 'ik ben altijd voorbereid op alles en nu voel ik dingen wat ik niet ken of kan plaatsen' zegt hij. Hij haalt gefrustreerd zijn hand door zijn haren. Wat is hij toch knap. 'Ik weet geeneens waarom ik je dit vertel' hij kijkt me strak aan. 'Het onzekere toelaten is soms niet erg' 'Het maakt je menselijk' zeg ik dan. 'Misschien heb je gelijk' zucht hij. 'Yo tortelduifjes, ze willen ons spreken over de missie!' Roept Ace vanaf de achterdeur. We lopen meteen snel naar binnen. 'Dit gesprek heeft nooit plaatsgevonden' zegt Mike nog snel, ik knik.
We staan in een donkere ruimte. Er zijn hier geen ramen, maar wel wat lichtjes. Ik sta naast Mike voor een groot scherm, Claudia zit achter een computer en Will en Ace wachten buiten. Opeens popt er een hoofd van een man op het beeld. Ik schrik een beetje maar herstel me meteen.
'Goedemiddag meneer' zegt Mike met een formele stem. 'De Winter, evaluatie van de missie' zegt de man. 'Alles ging goed, we hebben het document' hij staat er ontspannen bij terwijl ik me een beetje ongemakkelijk voel. 'Mooi, iemand komt vanmiddag om 5 uur het koffertje ophalen. Zwart, was jij niet neergeschoten?' De man kijkt me strak aan. 'Ja meneer dat klopt' ik probeer zo zelfverzekerd mogelijk te klinken. 'Beterschap' ik knik. Hij gaat terug naar Mike. 'Is er iemand ontsnapt?' 'Er is 1 man ontsnapt, we hadden hem bijna vermoord maar toen hoorden we het bijna fatale schot voor Zwart' zegt hij ontspannen, alsof dit zijn dagelijkse routine is. Misschien is dat het ook wel, altijd missies moeten doen. 'Zwart, ik raad je aan om bij de Winter te gaan wonen. Dit is voor je eigen veiligheid en die van je ouders, wij zullen ze informeren' hier schrik ik wel van, maar ik snap het wel. Ik zou niet willen dat mijn ouders in de problemen komen door mij. 'Bedankt meneer' 'Geen dank, vale fortes' en daarmee word het scherm weer zwart.
Vale fortes betekent in het latijn "tot ziens mijn strijders". Het is een oude groet van de Warriors, die nog altijd gebruikt word.
'Dus hoe vond je het?' 'De call bedoel ik' zegt Mike. 'Oh prima, die man maakte me wel een beetje nerveus' zeg ik een beetje beschaamd. Mike moet grinniken, ondertussen is Claudia naast ons komen staan. 'Wat dacht je ervan om dan vanavond uit te gaan?' 'Als het natuurlijk kan met je wond' zegt ze. 'Jaa daar ben ik echt aan toe! En die wond is trouwens al bijna geheeld' zeg ik vrolijk. Warriors helen sneller, er zit iets in ons bloed dat daarvoor zorgt.
Als we op de gang staan komen Will en Ace aanlopen. 'Hoe ging het?' Vraagt Will. 'Net zoals altijd' antwoord Mike, ik wist wel dat hij dit vaker deed! 'Maak je klaar jongens, we gaan weer eens uit!' Lacht Claudia. Alle jongens beginnen spontaan te grijnzen.
Kamer Mike
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Eetkamer
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
