I'm A Warrior (dutch)

Hoofdstuk 10

Ik wilde harder rennen, nog sneller! Dit gevoel van vrijheid is heerlijk, ik adem de frisse lucht in. Ik vergeet bijna wat er net was gebeurt. Opeens voel ik een pijnlijke scheut in mijn zij. Ik wil doorrennen alleen het lukt niet, de pijn wordt alleen maar erger. Als ik neerval trek ik mijn shirt omhoog, er zit een wond met allemaal zwart bloed omheen. Mike gaat meteen naast me zitten 'Julie wat is er?' Vraagt hij bezorgt, wel grappig, hij is de eerste die me Julie noemt. Ik knik naar mijn zij. 'Je bent vergift door die hond!' Hij haalt zijn hand boos door zijn haren. 'Eigenlijk was hij een linkrix' zeg ik. Hij kijkt me verward aan, niet het goede moment dus. Er komt een nog grotere pijnscheut door mijn zij 'auch, het wordt erger'. 'Het gif moet zo snel mogelijk eruit worden gehaald' terwijl hij het zegt tilt hij me op. Er gaan allemaal tintelingen door mijn huid heen. Voordat ik hem nog kan vragen of ik niet te zwaar ben sprint hij weg.

De pijn wordt erger en begint zich te verspreiden, het zit nu ook een groot stuk bij mijn buik. Mijn lichaam trekt steeds samen van de pijn. 'Mike, het doet echt heel veel pijn nu' de tranen staan in mijn ogen, maar ik ga niet huien, niet bij hem. Hij zegt niks maar hij verstevigd zijn grip. Ik wil hem nog iets zeggen alleen dan wordt alles zwart. 

Als ik weer een beetje bijkom voel ik dat ik op de bank lig, mijn ogen open doen lukt nog niet ik kan alleen nog maar horen.  'Will doe iets!' Schreeuwt Mike naar hem. 'Door wat was ze aangevallen zei je?' Vraagt Will rustig. 'Een linkrix, die vieze vuile-' 'ja zo kan ie wel weer' ik hoor Claudia aan komen lopen. 'Ik heb de dingen meegenomen die je vroeg'  ze overhandigen iets, het klinkt als glas. 'Dankje' zegt Will. 'Oke Juul als je me hoort, dit kan nogal pijn gaan doen' ik voel een overweldigende pijn, mijn ogen gaan met een ruk open en ik hap naar adem. 'Ja dat deed best pijn' grap ik naar Will. Hij kijkt me opgelucht aan 'ik dacht heel even dat je niet meer zou helen' zegt Claudia terwijl ze me knuffelt. 'Ik heb wat lierikkruid op je wond gedaan, je zult nu gewoon weer helen en het gif word door het kruid opgenomen' hij kijkt me glimlachend aan. Ik kijk de kamer rond, alleen Will en Claudia zijn er nog, waar is Mike gebleven? Er komt een vlaag vermoeidheid over me heen. 'Ik ga even slapen' ze knikken allebei en lopen dan de kamer uit. Ik wil net mijn ogen dicht doen als de deur opengaat.

'Hey, je bent weer wakker' Mike staat een beetje ongemakkelijk in het deurgat. 'Ja Will heeft me goed geholpen' ik glimlach naar hem. 'Mike?' Ik kijk hem doordringend aan. 'Ja?' Ik tap op de bank om hem te laten weten dat hij naast me moet gaan zitten. 'Ik wilde je wat vragen' hij knikt 'waarom was je nog op school?' Hij zucht en kijkt me dan aan. 'Ik weet niet zeker of we in dit gebied kunnen blijven' ik kijk hem geschokt aan. 'Nu we weten dat er hier een Beast rondloopt kan het goed zijn dat er meer zijn' hij kijkt mij aan 'maar ik-ik heb hier mijn familie en vrienden' ik kijk sip naar de grond. Hij pakt mijn kin vast en laat me hem aankijken 'het is nog niet zeker Julie maar het zal wel veiliger zijn' hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en staat op. 'Welterusten' hij loopt de kamer uit, mij beduusd achterlatend

Ik sta op en loop naar de logeerkamer, ik ben zo moe. Er is zoveel gebeurt vandaag, en ook nog dat verhuizen. Als ik naar mijn wond bekijk zie ik dat het al goed is geheeld, ik haal het kruid eraf en gooi het weg. Ik ga liggen en val in een onrustige slaap.

Ik schrik wakker, hoe laat is het? Ik kijk op mijn klok 2:30, shit. Ik kan nu echt niet meer slapen, die nachtmerrie voelde te echt aan. Ik zou toch niet bang worden voor een Beast? Het zit in mijn bloed om tegen ze te vechten. Als ik weer mijn weer ogen dicht doe zie ik weer alles voor me, hoe hij me vast pakte en me probeerde te kussen. Bah ik voel me opeens heel smerig. Ik loop naar de badkamer die aan mijn kamer zit. Wanneer ik in de spiegel kijk zie ik dat ik eruit zie als een spook, ik ben spierwit. Dat trekt wel weer weg als ik maar genoeg slaap krijg. Ik was snel mijn handen en loop terug naar mijn bed. Ik kan helemaal niet slapen. Ik zucht diep, dan maar wat te drinken gaan halen beneden. Ik loop mijn kamer uit, de gang op. Als ik even om me heen kijk zie ik nog licht branden aan het eind van de hal. Ik loop ernaar toe en klop op de deur 'binnen' de stem klinkt een beetje vragend. Als ik binnenkom zie ik Mike zitten met een stapel papieren. 'Wat doe jij nog wakker?' Vraag ik. 'Ik kan hetzelfde aan jou vragen' zijn ogen glijden over mijn lichaam, ik bedenk me nu pas dat ik alleen nog zijn shirt aan heb als pyjama en word een beetje rood. Hij moet grinniken. 'Wat zijn dat allemaal voor papieren?' Verander ik van onderwerp. Ik ga op zijn bed zitten. 'Zaken die ik moet regelen van de Hogere' antwoord hij kortaf, ik vraag maar niet door. Hij staat op en loopt nu ook naar het bed en ploft neer. Ik merk nu pas op dat hij alleen maar een pyjama broek aan heeft, deze jongen is niet alleen goddelijk van zijn gezicht maar ook bij zijn torso. Wacht wat dacht ik nou? 'Dus waarom slaap jij nog niet' haalt hij me uit mijn gedachten. 'Nachtmerrie' zeg ik. Ik staar naar de grond, hij mag niet zien dat ik bang ben. 'Over vanmiddag?' Ik knik. Opeens voel ik een arm om me heen geslagen worden, ik leg mijn hoofd op zijn borst. 'Er gebeurt je niks meer Julie, hij zit opgesloten en hier ben je veilig' zijn regelmatige ademhaling maakt me weer rustig. Ik knik en wil weer op staan. Op naar een slapeloze nacht. Als ik word terug getrokken, kijk ik hem vragend aan. 'Blijf hier' 'ik zal niks doen' glimlacht hij. 'Is goed' ik loop terug naar het bed en sla de dekens om me heen. Even later voel ik twee armen om mijn middel worden geslagen en zich naar zich toe trekken. Ik voel Mike's warme lichaam en rustige ademhaling. 'Welterusten Julie' ik glimlach en val dan in een diepe slaap.