I'm A Warrior (dutch)

Hoofdstuk 28

Het ging prima, ik was de beste van de meisjes. We gaan nu weer naar onze volgende les, scheikunde. 'Dus, er gaat deze roddel' 'en ik wil je niet dwingen om het te zeggen' 'maar ik ben best nieuwschierig' ik rol met mijn ogen. 'Ally kom tot je punt' zeg ik licht geïrriteerd. 'Zijn jij en Mike nog een ding' zegt ze. Ik sta meteen stil 'ehh, misschien?' Zeg ik met een kleine glimlach. Ze kijkt me raar aan 'hoe bedoel je misschien? Je weet toch wel of je een relatie hebt met iemand' lacht ze. Zachtjes grinnik ik, terwijl Alyxa verder ratelt ben ik met mijn gedachten al ergens anders. Heb ik nog een relatie? Ik heb hem niet veel meer gezien, hij is altijd weg. Over twee weken afstuderen, daarna ga ik weg. Denk ik, ik weet nog niet waar ik heen ga. 'Valt het uit?' 'Nice' Alyxa's stem haalt me uit mijn gedachten. 'Kom op dromertje, we zijn uit' ze pakt me bij mijn hand en trekt me naar buiten. 'Ik kan vandaag niet afspreken, ehm ik heb nog wat afspraken' ze knikt en ik ren weg. Aan de achterkant staat Will op me te wachten op zijn motor. Hij gooit me een helm en samen rijden we weg.

'Dus er blijkt een gerucht rond te gaan' 'Dat Mike en ik niet meer samen zijn' hijg ik terwijl ik Will probeer te raken. We zijn samen aan het sparren, en ik kom er nu achter hoe niet zo goed ben als ik dacht. 'Zijn jullie uit elkaar?' Hij ontwijkt met gemak mijn aanvallen en raakt me op mijn buik. 'Oeff, geen idee' 'ik heb hem amper gezien' ik wil hem schoppen alleen hij duikt en schuift mij meteen onderuit. Met een plof kom ik op de grond neer, er steekt een takje in mijn rug. 'Ik denk dat jullie moeten praten' 'Oma zei dat jij hem misschien kan helpen' hij gooit me een flesje. We gaan samen op een boomstronk zitten. 'Is het raar dat ik bang ben?' Fluister ik. 'Nee, ook al denk niet dat hij je ooit wat zou aandoen' zegt hij. 'We moeten maar naar huis gaan, ze zullen zich gaan afvragen waar we blijven' hij staat op en loopt weer naar de motor. Ik snuif nog even de frisse lucht in en ga dan weer bij hem achterop zitten.

'Waar was je' Mike staat met zijn rug tegen mijn deur aangeleund. Ik duw hem opzij en doe de deur open. 'Ehm nou ehh' 'wandelen?' Glimlach ik. 'Vraag je dat aan mij of weet je het zeker' hij laat een geamuseerd lachje horen. 'Gewoon een stukje gewandelt' 'Kan je even omdraaien' zeg ik zo relax mogelijk, maar ondertussen klopt mijn hart in mijn keel. Ik ga met mijn rug naar hem toe staan.Hoe kan hij zo casual doen? Ik heb hem weken niet gezien na wat er is gebeurd en nu doet hij alsof alles normaal is. Hij kijkt me even vragend maar draait zich dan om. Ik doe snel een grijze jogging broek met een wit hemd aan. 'Je kan weer omdraaien' maar als ik mezelf omdraai staat hij al recht voor me. 'We moeten praten' zegt hij serieus, als ik in zijn ogen kijk zijn ze bijna helemaal zwart. Met grote ogen knik ik, oh god nu ga je het krijgen. De "Jules ik haat je en nu ga ik je achterlaten en daarna mensen vermoorden" speech. Terwijl ik op mijn bed ga zitten neemt hij plaats op de stoel in de hoek van mijn kamer. 'Je bent nu waarschijnlijk bang voor me, en dat doet me pijn' de hele tijd had naar de grond gekeken, maar nu ik opkijk zie ik ook oprecht pijn in zijn ogen. 'Ik wil dat je bij me bent, deze laatste weken waren een kwelling voor me' zegt hij,mijn ogen werden waterig. Alsof mijn benen een eigen leven lijden lopen ze naar hem toe. Hij kijkt me verast aan als ik op zijn schoot ga zitten en me opkrul in en balletje en mijn hoofd tegen zijn borst leg. 'Ik wil je ook weer terug' 'Alleen ben bang dat je me pijn zal doen' fluister ik. Hij verstijfd voor een moment en ontspant dan weer. 'Ik zou je nooit pijn doen' zegt hij. Ik knik nog zwakjes voordat ik slaap val.

2 weken later

Mijn examens gingen goed, denk ik. Vandaag krijgen we te horen we zijn geslaagd. Toen iedereen hoorde en zag dat ik weer wat met Mike had waren er gemixte reacties. Ally en de familie waren blij, maar op school krijg ik veel boze blikken. We zitten nu met iedereen op de bank in de woonkamer, de telefoon ligt op de salontafel. 'Straks bellen ze niet' zegt Claudia nerveus. 'Gert appte me net, ze hebben hem al gebeld' 'En zijn achternaam begint met de Q' zegt Ace. De spanning in de kamer is om te snijden. Eerst zullen alle de Winters worden gebeld en dan ik, hopelijk. Mijn ouders zijn er ook en mijn moeder zit naast me, de hele tijd nerveus over mijn schouder te wrijven. Opeens gaat de telefoon, eerst staart iedereen er naar alsof het een alien is maar dan neemt de moeder van Mike snel op. 'Met Lisea de Winter' 'Of Ace er is?' 'Ja, ik geef je nu aan hem' ze geeft de telefoon aan Ace die hem snel aanpakt. 'Met Ace, echt?!' 'Nice' 'okay dankuwel' 'Ja doei' het hangt snel op. Iedereen kijkt hem verwachtingsvol aan. 'IK BEN GESLAAGD' roept hij en iedereen juicht. Niet lang daarna ging ook de telefoon voor Claudia, Will en Mike. Nog meer gespannen dan eerst blijf ik naar de telefoon staren, alsof ik het met mijn telepathie kon gaan laten ringen. 'Je wordt wel gebeld liefje' zegt mijn moeder. De telefoon begon te ringen. 'O god' mompel ik. 'Hallo met Jules Zwart' zeg ik. 'Hallo met Nadia' zegt een vrolijke stem. Nadia is mijn mentor en mijn lievelings lerares. 'Je kan feest gaan vieren Jules, je bent geslaagd' er viel een deken van opgeluchtheid over me heen en ik kon mijn geluk niet op. 'Nou ik heb nog 1 iemand te bellen, maar ik wilde je ook nog vertellen dat Ally ook over is' zegt ze. 'Dankuwel,voor alles' zeg ik. 'Geen probleem kind' 'Nou ik zie je nog bij het feest' 'Doei!' En voor ik het terug kan zeggen heeft ze al opgehangen. Iedereen kijkt me aan, ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht. 'Ik ben geslaagd' Mijn ouders springen meteen op om me te omhelzen, daarna komt de rest. Als ze me allemaal los laten staat Mike buiten de groep. 'Ik wist wel dat je het kon' fluistert hij. Voordat ik nog iets kan zeggen drukt hij zijn lippen op de mijne. Voor een moment schrik ik maar als snel leg ik mijn armen om zijn nek. Zijn armen wikkelen zich om mijn middel. 'Iewl' hoor ik Roos zeggen. We laten elkaar los en iedereen moet lachen. 'Ik ga even naar Ally toe' zeg ik en krijg een 'is goed' nog van mijn moeder te horen.

Zo snel als ik kan ren ik naar Ally haar huis, dat in het dorp ligt. Onderweg bots ik tegen iemand op. Voordat ik degene wil gaan uitschelden zie ik de pret oogjes van Ally. 'We zijn over!' Roepen we tegelijkertijd. Nadat we uitgelachen zijn lopen we naar een bankje. 'Nadia dacht dus dat het leuk zou zijn om me te pranken' zegt Ally. Ik moet alleen maar lachen als ze vertelt hoe Nadia haar had gebeld met een teleurgestelde toon en had gezegd dat ze niet geslaagd was. 'De tranen stonden in mijn ogen' zegt ze. Ik moet lachen, als ik niet geslaagd zou zijn zou ik het jammer vinden, maar voor Ally is school heel belangrijk. We babbelen nog een tijdje totdat we worden verstoord door oorverdovend geschreeuw. 'We worden aangevallen!' Schreeuwt iemand terwijl hij van ons weg rent. Als we verbaasd omkijken zien we een groot zwart slijmerig beest met vleugels op een dak zitten. Alle vrouwen pakken snel hun kinderen en rennen richting de Mansion. Ik zie mannen hun wapens pakken terwijl er steeds meer zwarte beesten tevoorschijn komen. Ze zijn zo zwart en slijmerig of rokerig dat je geen eens ziet wat het is. Snel pak ik Ally haar hand en begin ook richting de Mansion te rennen, kan er dan nooit eens rust zijn?