I'm A Warrior (dutch)

Hoofdstuk 3

Het is nu zo'n twee weken sinds ik hier ben gekomen, alles gaat zijn gangetje wel. Ik spreek vaak af met Micha en op school zitten we samen in de pauzes. Mike en zijn groep lijken spoorloos te zijn verdwenen. Ik heb ze nu al heel lang niet meer op school gezien. Vandaag hebben we een vrije dag. Dus dat word voor mij weer mijn training schema oppakken. Ik heb wel tot 12 uur uitgeslapen, want het is tenslotte een vrije dag.

Na mijn ochtend routine en wat te hebben gegeten begin ik. Ik heb een  sport-bh en een kort broekje met nog wat sportschoenen aan. Eerst ga ik rennen, het is 2 km naar het bos rennen en in het bos ren ik nog 6 km. Het bos naast het dorp is groot dus kan ik hier veel doen zonder gestoord te worden. Als ik verder wil met mijn routine word ik opeens gebeld. Ik, dacht dat ik mijn mobiel op stil had gezet? 'Jules' zeg ik als ik opneem. 'Juul je moet naar huis komen' 'Mam ik ben bezig' zeg ik licht geïrriteerd. 'Liefje er is gebeld, voor jou van hun' ze legt de nadruk op hun. 'Ik kom eraan' en ik hang op. Er moet iets ergs zijn gebeurd anders bellen ze nooit. Normaliter krijg je een brief, maar dat is pas als je naar de universiteit mag.

Als ik het huis in kom stormen staat mijn moeder er al met onze noodtelefoon in haar handen. Deze telefoon gebruiken we nooit, alleen als er dus een noodgeval is. Ik pak de telefoon en typ het nummer in. 'Goed dat je terug belt' hoor ik een stem aan de andere kant zeggen. Het is een vrouwen stem van iemand rond de 50. 'Wat is er aan de hand?' Ik heb geleerd om bij deze mensen niet meteen naar hun naam te vragen behalve als ze zelf hun naam zeggen. 'Iemand van ons is vermoord, hij was een bewaker van een speciaal document' 'We geloven dat hij is vermoord om het document, ik wil dat jij het document uit zijn huis haalt. Vanavond om 1 uur zal dat gebeuren, we hebben ook nog wat hulp gestuurd' ik ben even stil, ik heb helemaal geen hulp nodig. 'We weten dat je niet graag samen werkt maar op jou leeftijd moet dat nog, het document zit in een grijs koffertje. Heb je het koffertje geef je het aan de mensen die je helpen. Die zullen het aan ons geven' 'Heb je dit allemaal begrepen Warrior?' 'Ik heb het helemaal begrepen' deze vrouw praat echt of ze geen tegenspraak wilt. 'Mooi, ze wachten op je op het dak van de klokkentoren' en met die woorden hangt ze op.

Daar gaat mijn vrije dag dus. 'Ik ben vanavond niet thuis' is het enige wat ik tegen mijn moeder zeg, voordat ik naar boven ren. 'Wees voorzichtig liefje' hoor ik haar nog zeggen. Boven trek ik mijn kast open en schuif alle kleren aan de kant, achter mijn gewone kleren zit een kluis. In de kluis liggen al mijn spullen voor deze missie. Het zijn kleren, schoenen, een klein pistool, werpmessen en mijn verborgen mes die om mijn pols gaat en eruit schiet wanneer ik dat wil. (Als je Assassins creed kent, ken je het verborgen mes😉). Ja die messen klinken een beetje ouderwets maar ze zijn wel heel handig, en ik kan er beter mee omgaan dan een geweer. Met een geweer omgaan is voor mij ook wel makkelijk, maar ik ben handiger met de messen.

Als ik alles heb klaar gelegd eet ik nog wat en klim dan mijn bed in, ik wil  nog een paar uurtjes slaap krijgen. Ik zet mijn wekker op 12 uur, dan heb ik genoeg tijd om me om te kleden en bij de klokkentoren in te komen. Het is nu 7 uur, 5 uurtjes slaap zijn prima.

Ik hoor mijn wekker afgaan, niet te hard want ik wil mijn ouders niet wakker maken. Snel kleed ik me om en doe mijn haar in een hoge staart. (Zie outfit bovenaan, alleen Jules schoenen zijn gewoon zwarte gympen). Als ik alles heb en helemaal klaar ben begin ik aan mijn ren richting de klokkentoren.

Als ik aangekomen ben spring ik tegen de klokkentoren op, wanneer ik er bijna ben hoor ik al stemmen. Erg bekende stemmen. 'Waar blijft hij?' Hoor ik een jongen zeggen. Pff ze denken dat ik een jongen ben, grote teleurstelling voor hun. 'Hij komt wel en het is trouwens nog maar 12:58' antwoord een andere jongen hem. Toen hij dat had gezegd klim ik het laatste stukje omhoog. Ik zie drie jongens staan die helemaal in het zwart gekleed zijn, ze vallen bijna helemaal weg in de nacht. Ze staren me allemaal aan.

'Hallo, ik denk dat jullie op mij wachten?' Zeg ik kalm. 'Wacht effe, Jules ben jij dat?' Zegt de jongen die zich een beetje op de achtergrond hield. De jongen die voor de andere jongens staat blijft me maar aanstaren. Ondertussen ga ik zitten op een verhoginkje. 'Leuk dat je me naam al weet, mag ik nu ook die van jullie weten?' Vraag ik hun, ik herken ze wel maar door het donker kan ik ze toch niet helemaal plaatsen. 'Wij zijn het Mike, Will en Ace' zegt de andere jongen nu. Ohoh. 'Oh hey guys leuk jullie weer te zien' zeg ik een beetje awkward. 'Is Mike zijn tong verloren of zegt hij gewoon nooit iets tijdens een missie' probeer ik het onderwerp te veranderen. 'Laten we beginnen met de missie' zegt Mike uit het niets. Ik ben eerst verbaasd maar daarna knik ik, ik ben hier niet gekomen voor een theekransje.

Sorry voor het crappy en korte hoofdstuk😥 Ik heb veel huiswerk en kan daarom niet veel uploaden. Sorry hiervoor!😬❤️