I'm A Warrior (dutch)

Hoofdstuk 23

Na de kleine discussie heb ik nog samen met Alyxa aan de tafel van Mike gegeten. De jongens waarmee hij bevriend is zijn best oke, vinden zichzelf alleen wel helemaal geweldig. Ik kwam erachter dat Alyxa het heel goed met Will vinden, dus misschien word het wat. Ik ga me nog cupido voelen. Nadat ik tegen Mike had gezegd dat we moesten praten heeft hij me de hele tijd twijfelend aangekeken, hij weet dat het geen geweldig teken is. Ik zit nu in mijn uppie bij aardrijkskunde, ik ken hier niemand en niemand wilde naast me zitten. Iedereen blijft me aanstaren, en als ik dan terug kijk dan gaan ze schijnheilig lopen doen.

'Ze is net zoals hem' 'Soort zoekt soort' 'ik hoorde dat ze samen bijna iemand vermoorde' 'ze zijn net twee duivels' hoor ik mensen fluisteren. Ik sta op, nu best wel pissig. 'Als jullie wat willen zeggen, doe het dan in mijn gezicht en ga niet lopen roddelen' zeg ik met een vals glimlachje. Iedereen kijkt meteen een beetje bang voor zich uit, wat is er aan de hand met deze mensen? 'Wilt u weer gaan zitten mevrouw Zwart?' Zegt de leeraar. Als ik hem recht in zijn ogen aankijk zie ik hem even slikken en een flits van angst gaat door zijn ogen, maar hij hersteld zich snel weer. Ik ga weer zitten, het is zo stil in de klas dat je een speld zou kunnen horen vallen.

Ik loop samen met Alyx naar mijn kluisje. 'Waarom is iedereen hier zo angstig?' Vraag ik aan haar. Ze haalt haar schouders op 'heel veel mensen zeggen dat jij en Mike Natasha wilde vermoorden' 'Roddels gaan snel hier, van de waarheid is meestal weinig over' zegt ze verveeld. 'En jij bent niet bang?' Vraag ik twijfelend. 'Ik was er zelf bij, en weet wat er gebeurde' 'jullie zouden haar nooit vermoorden' glimlacht ze. We praten nog een tijdje totdat Ace naast me komt staan. 'Hey Acie' grinnik ik. 'Hee Juul, zullen we gaan?' Ik knik en geef Alyxa nog een knuffel.

Het moment dat we voet in het huis zetten pakt Mike me meteen bij me hand en trekt me mee naar boven. Als ik omkijk zie ik de anderen elkaar nog grijnzende blikken naar elkaar sturen, maar dit wordt niet wat hun denken. Als we in zijn kamer zijn doet hij meteen de deur op slot. 'Waar wilde je over praten' in zijn stem klinkt lichte wanhoop, maar hij heeft toch een kille blik in zijn ogen. Ik loop rustig de kamer rond en kijk geïnteresseerd naar een schilderij aan zijn muur, die had ik nog niet gezien. Uit mijn ooghoeken zie ik Mike gefrustreerd raken omdat ik niks zeg, En om eerlijk te zijn geniet ik daar wel van. Als ik door het raam kijk zie ik de prachtige rozentuin. Ookal is het nog winter, er zijn nog rozen in de groei. 'Julie' hoor is een serieuze stem achter me. Ik draai me verbaasd om. Mike zijn ogen zijn een tint donkerde geworden en van zijn handen maakt hij vuisten, meneer is dus boos aan het worden. 'Ik vroeg me gewoon af wat je relatie met die, hoe heet ze ook al weer?' 'Ohja, Natasha was' of is. Ik schud de gedachte meteen van me af, dat zou hij nooit doen. Toch? Hij ontspant 'We hadden een soort relatie, maar alleen om mijn ehm behoeftes' zegt hij, terwijl hij zijn hand door zijn haar doet. Ik knik, hij ziet er niet uit dat hij liegt. 'Ik geloof je' na een korte stilte kan ik het niet laten, deze vraag heeft de hele dag in mijn hoofd rondgespookt. 'Waarom is iedereen bang voor je' ik kijk hem afwachtend aan. Hij begint te lachen, voor een moment zie ik geen Mike. Ik zie iemand die niet helemaal honderd daarboven is, zijn lach is hysterisch en in zijn ogen is alleen maar chaos af te lezen. Voor het eerst ben ik ook een beetje bang voor hem, ik zet een stap naar achter wat hem een aantal stappen. 'Ben je bang voor me liefje?' Zegt hij met een lage stem. Ik slik even, ben ik nu bang voor mijn eigen vriendje? Ik blijf naar beneden kijken, de houten vloer is opeens heel interessant. Hij pakt mijn kin en laat me hem aankijken. Zijn ogen zijn donkerder dan ik ooit heb gezien. Het is nu niet dat mooie goud, ze zijn nu bijna zo donker als de nacht. Hij heeft een speelse grijns op zijn mond, eentje die niet veel goeds betekent. Ik schud mijn hoofd, op dit moment vertrouw ik mijn stem niet. 'Nee liefje? Dan kan ik je vast wel laten zien waarom iedereen zo bang voor me is' hij pakt mijn hand en begeleid me naar beneden. Een beetje wanhopig kijk ik de woonkamer in, niemand. We komen bij de schuur, waar ik nog nooit binnen ben geweest. Tot mijn verbazing is de schuur zo goed als leeg, op een luik in de grond na. Wanneer ik het luik open hoor ik hels geschreeuw, het lijkt wel... Om mijn god. Ik hoor mensen. Ik verstijf, sta genageld aan de grond. Mike draait zich om met glimlach op zijn gezicht. 'Klaar om erachter te komen waarom mensen mij de duivel noemen?' Grijnst hij.  Ik snap niet hoe hij een glimlach nog op zijn gezicht kan krijgen.

Terwijl we naar beneden lopen wordt het geschreeuw erger. Ik probeer het geluid uit te blokken door mijn handen op mijn oren te doen, maar ik blijf het horen. Je hoort te pure pijn in de stemmen. Als ik naast me kijk lijkt het wel of Mike ervan aan het genieten is. Wacht nee, ik heb het verkeerd. Hij geniet ervan, zijn gezicht staat tevreden. Hoe meer stappen ik naar beneden zet, hoe benauwder ik word. We stoppen onderaan de trap. Voor me zie ik middeleeuwse kerkers, hier en daar steken er armen uit de tralies. Ik sta met open mond te kijken naar het tafreel voor me. 'Wat is dit' fluister ik, maar hard genoeg voor Mike om me te horen. 'Zie het als mijn collectie' glimlacht hij. Ik slik, een collectie? Wat voor een zieke collectie is dit? 'Het zijn allemaal verschillende soorten' 'sommige leven hier al vanaf dat ik kind was' 'andere heb ik pas verzamelt' hij wijst gier en daar naar wat cellen. Naast iedere cel staat een bordje met wat voor een Beast het is. Opeens voel ik een hand mijn arm vastpakken 'help me' zegt een oude man. Hij ziet er uitgemergeld uit en zijn haar is al heel lang niet meer geknipt. Zijn kleren bestaan uit wat gescheurde vodden. Ik weet moet wat ik moet zeggen, natuurlijk wil ik deze man wel helpen. Niemand verdient om zo te leven. De man kijkt me hoopvol aan, net als ik wat wil zeggen valt de man op de grond. Naast me zie ik Mike met een mes van fluoriet staan, hij heeft een vinger van de man afgesneden. 'Wat ben je aan het doen?' Zeg ik zacht. 'Hij heeft geen recht om je aan te raken' 'daarvoor verdient hij straf' zegt hij. 'Voor jou is het 2 dagen geen eten' de man ligt nog kermend op de grond. 'Je bent gestoord' zeg ik voordat ik naar boven ren. Achter me hoor ik hem nog lachen. Ik moet weg, weg van deze gek.

A/N
Plottwist, Mike is niet wie je denkt wat hij is. Of is het allemaal maar schijn? Feedback is altijd welkom☺️
Xoxo