I'm A Warrior (dutch)

Hoofdstuk 4

We renden over de daken naar het huis. Ik had niet echt een idee waar we heen moesten dus ik volgde de jongens maar. Na een paar minuten te hebben gerend staan ze opeens stil. Allemaal kijken ze naar een klein rijtjeshuis. 'Daar is het' zegt Will. 'Heb je wapens paraat, we weten niet of er nog mensen zijn' hoor ik Ace achter me zeggen. We gaan allemaal hurkend in een rondje zitten. '1 iemand gaat via de tuin, 2 mensen vanaf de voordeur en iemand via de tweede verdieping' zegt Mike, hij blijkt dus de leiding te nemen. Ik ben niet heel erg fan van het feit dat ik naar hem luister, maar hij lijkt wel te weten hoe het moet. 'Ik ga wel via de tweede verdieping' zeg ik. 'Ik ga dan door de tuin' zegt Will. 'Dus dan gaan wij via de voordeur' zegt Ace terwijl hij Mike een duwtje geeft. Mike knikt en staat dan op.

We rennen op het huis af. Mike en Ace springen van het dak af, een normaal mens zou zijn benen hebben gebroken met zo'n sprong. Hun hebben dus hun kracht-tatoe al, dat maakt hun minimaal 17. Ik heb hem ook al gekregen, op mijn 17de verjaardag nu al 6 maanden geleden. Ik ren richting het huis, ik zie dat de tweede verdieping nog best hoog is en kijk naar mogelijkheden om omhoog te komen. Opeens staat Will achter me. 'Zal ik je een stukje omhoog gooien?' Vraagt hij. Ik knik. Hij pakt mijn voet, ik ga klaar staan om mezelf vast te gaan houden aan de vensterbank. Hij gooit en ik pak me vast. Daar hang je dan, aan een onbekend huis met 3 jongens waar je maar op moet vertrouwen. Ik moet heel zacht grinniken.

Het raam zit op slot, gelukkig is het een oud huis en heeft het nog enkel glas. Ik maak met het diamandje in mijn ring een klein rondje in het glas. Als ik mijn hand door het gat steek maak ik het raam open. Ik ben binnen. Ik sta in de badkamer. Voordat we naar het document kunnen gaan zoeken moeten we eerst zeker weten dat er niemand meer in het huis is. Als ik over de verdieping loop ligt er overal rommel en bloed, er is hier hevig gevochten.

Ik heb nu al de hele verdieping af gelopen , op één kamer na. Terwijl ik naar de kamer loop hoor ik in mijn oortje die ik voor de missie heb gekregen Will zeggen dat hij het document in het tuinhuisje vond. Ik tik een keer op het oortje om te laten weten dat ik het gehoord heb. Als ik wil weg lopen hoor ik gestommel komen uit de kamer. Ik sluip erop af. Met messen in mijn beide handen. Als ik de deur opengooi staan er 3 mannen, die kan ik wel aan. Ik begin met vechten, de jongens moeten me hebben gehoord want die hoor ik de trap op rennen. Ik heb er al 1 zwaar verwond, als ik bezig ben met de tweede probeert de derde me vanachter aan te vallen. Wat hem echter niet lukt omdat Ace hem in zijn nek stak. Dood. Terwijl we verder vechten tegen de andere man hoor ik opeens geluid op de gang. Als ik in de gang sta staan er twee mannen met geweren, dit word wat moeilijker. Ik gooi een mes in de keel van eentje die meteen dood neervalt. De ander begint op mij te schieten, ik zoek dekking achter een stalen kist. Als ik hoor dat de man zijn geweer leeg is kom ik er weer vanachter vandaan. Wat ik niet had gezien was dat hij nog een klein geweer in zijn zak had. Hij schiet, de kogel komt aan de zijkant van mijn buik. Auch, ik voel hoe ik veel bloed verlies. Ik begin steeds meer zwarte vlekken te zien. Ik zie een beetje wazig hoe Mike de man neerschiet, daarna voelde ik alleen nog maar een stel sterke armen me vasthouden voordat ik flauwval.

~Mike pov~

Ik zie Jules langzaam haar ogen dicht doen. Ik sla mijn armen om haar heen, ondertussen staan Will en Ace ook in de gang. 'Gast wat is er gebeurd, we hoorden iets-' dan kijken Will en  Ace naar Jules. 'Oh shit' zeggen ze tegelijk. 'Ace haal de auto' Hij knikt en loopt weg. 'Will help me met haar verbinden' beveel ik. Will knikt en doet zijn vest uit. We binden zijn vest zo strak mogelijk om haar middel heen. Ze ademt moeilijk en onregelmatig. 'Waar blijft Ace met die fucking auto?' Zeg ik geïrriteerd. Normaliter ben ik veel rustiger als een teamgenoot gewond raakt, maar Jules was anders. Ze was al anders vanaf het moment dat ze me met haar mooie groene ogen aankeek. Ze maakt iets in me los wat ik nog nooit heb meegemaakt. Wacht wat zeg ik nou? Ik doe niet aan gevoelens, die maken je zwak.

'Guys de auto staat voor!' Schreeuwt Ace. Ik til haar voorzichtig van de grond. Als ik beneden kom staat onze zwarte Range Rover voor het huis. Ik leg haar op de achterbank en ga naast haar zitten. Will gaat aan het stuur zitten en Ace op de passagiers stoel. 'Waarheen Mike?' Vraagt Will. 'Naar ons huis, Ace bel de dokter' zeg ik. Ace knikt en Will begint met rijden.

~Jules pov~

Ik probeer mijn ogen open te doen, nope word het niet licht is te fel. Bij de tweede poging lukt het me wel om ze open te doen. Wat doe ik hier? Wat is er gebeurd? Ik lig op een groot bed in een grote kamer. In de kamer staat ook nog een bureau vol met papier, een kast en een groot raam. Op de grond liggen allemaal kleren, jongens kleren. Als ik op wil staan krijg ik een pijnlijke steek in mijn buik. Als ik kijk zie ik dat ik überhaupt niet meer mijn kleren aan heb maar een te groot shirt, ik trek het shirt een stukje omhoog en zie dat mijn buik verbonden is met verband. Dan komt alles terug van de vorige avond, het huis, het gevecht, ik die neergeschoten werd en Mike. Ik voelde hem me vastpakken.

Ik word uit mijn gedachten gerukt door de deur die open ging. Een meisje, volgens mij heette ze Claudia, komt binnen. 'Hey, je bent wakker' zegt ze een beetje onzeker. 'Hey, ja ehm' dit is aaawkwaaard. 'Waar ben ik?' Zeg ik om de stilte te verbreken. 'Oh ja natuurlijk, je bent in ons huis' zegt ze met een glimlach. 'Ons?' 'Ja, het huis van mij, Will, Ace en Mike' geweldig, konden die jongens me niet gewoon naar huis of een ziekenhuis brengen? 'Ik kwam je vragen of je zou willen ontbijten beneden' 'Ja ik heb eigenlijk wel honger' als mijn maag dan ook nog begint te rommelen kijken we elkaar aan en moeten we keihard lachen. 'Ik wacht op de gang op je' zegt ze als we zijn uitgelachen.

Als ze weg is bedenk ik me pas dat ik geen kleding heb op dit shirt na. Ik sta voorzichtig op, de pijn is iets minder erg maar toch wel aanwezig. Ik loop naar de kast, er liggen alleen maar jongens kleren in. Het is beter dan niks. Ik trek een oversized sweater en een voetbalbroekje en nog een paar sokken aan. Ik kijk mezelf in de spiegel aan, ik zie er nog prima uit. Ik doe me haar nog in een hoge staart en loop dan de deur uit.