9/16/16 9:00pm
It hurts so bad to be a rebound at everything. Kahit saan pa yan, basta nalaman mong rebound ka masasaktan at masasaktan ka pa rin. Mapa-girlfriend o boyfriend, mapa-best friend o friend, masakit pa rin maging panakip butas.
Yung feeling na akala mo mahal ka na niya o kaya akala mo close na kayo, yun pala ikaw muna pansamantala habang wala pa yung talagang mahal niya o ka-close niya.
Yung nabubuhay ka sa maling akala. Sarap magpakamatay. Why do we have such a thing as a rebound, anyways? Hindi ba sila kuntento na masaktan sila? Kailangan ba yung sakit na nararamdaman mo, ibahagi mo pa sa iba? Mas dobleng sakit kasi yung pinadarama niyo eh.
Do you think we deserve to be treaten like this? Because me, myself, I know I deserve much better and I don't deserve to feel this pain I'm feeling right now. It is so wrong for me to feel like this. Maling-mali.
Sa lahat na lang ba nang bagay panakip butas lang ako? Rebound? Extra? Reserve? Ganoon na lang ba lagi? Na sa tuwing may kailangan ka at wala siya, ako na agad ang lalapitan mo at sa'kin ka muna habang naghihintay kung kailan siya babalik?
You're so unfair. Bakit kailangan ipadama mo sa'kin lahat ng 'to? Ang sakit-sakit na.
