Parker

B// 5

Bij Eleanor thuis, vier uur.

Eleanor is de koningin van kleding, schoenen en haarstijlen. Ze heeft haar eigen stijl in de mode ontwikkeld en haar stijl is echt perfect. Ik hou ervan en telkens weer wanneer ze mij haar kledingkast laat zien, kijk ik mijn ogen uit.

Vandaag is zo'n dag dat ze haar kastdeuren voor mij opent en mij in haar zojuist aangevulde kledingcollectie laat neuzen.

Ik weet dat er iets mis met mij is, omdat ik geïnteresseerd ben ik haar kledingstukken en dat niet echt mannelijk is, maar ik hou mezelf vandaag niet tegen. Alhoewel mijn 'stoere-hetero-masker' het de afgelopen maanden best goed houdt – toch lijk ik het masker sommige dagen af te doen.

Mijn vingers graaien namelijk als hongerige wolven tussen de kledingstukken en trekken shirt na shirt en topje na topje van de kledinghangers. Ik hou ze op een meter afstand voor me en kijk er gebiologeerd naar, om tussendoor af en toe kreetjes als 'wauw, Eleanor!' of 'dit is geweldig!' te slaken.

Eleanor grijnst en kijkt me vanonder haar pony vrolijk aan, wat mij enorm goed doet.

Ik graai verder en verder en vind meer en meer in haar kledingkast en ik moet toegeven dat ik me er achteraf best voor schaam, maar het is gewoon hartstikke interessant om te zien wat Eleanor koopt.

'Nou, Parker,' kucht Eleanor op een gegeven moment. 'Kom je nog een keer uit die kast, of blijf je er liever in?'

'Huh, bedoel je dit dubbelzinnig?'

'Misschien, ja,' antwoordt Eleanor. 'Maar kom je er nu nog uit, of blijf je daar lekker binnen omdat je je daar wel op je gemak voelt?'

Ik steek mijn handen verontschuldigend op en weet niet hoe snel ik uit de kast moet komen.

'Zo goed?' vraag ik Eleanor, wanneer ik op een meter afstand van de kast sta. 'Ben je nu tevreden?'

Eleanor doet alsof ze nadenkt, maar aan haar gezicht kan ik zien dat ze oprecht een beetje pissig is. Ik heb geen idee wat ik verkeerd heb gedaan.

'Nou, tevreden ben ik zeker nog niet. Dit is pas je eerste kast; je hebt er nog veel te gaan.'
'Wat de fúck wil je nu dan?'

Eleanor strijkt een pluk van haar haar achter haar linkeroor en bromt zachtjes.

'Dat je eens Parker bent, Parker. Jemig.'

'En hoe bedoel je dat?' kaats ik terug. 'Als je nou eens iets duidelijker bent, dan snap ik je misschien nog.'

Ik wil een stap opzij zetten, maar Eleanor grijpt me ineens vast.

'Hé, pas op!' brengt ze geschrokken uit en ze rukt me aan mijn schouder een stuk opzij, zodat ik niet met mijn schoenen op een bomberjack ga staan. 'Die is echt nét nieuw, Parker!'

'O nou, sorry, hoor,' mompel ik, een beetje ontzet door Eleanors heftige reactie. 'Je hoeft niet zo stom te doen, zeg.'

'Ík doe niet stom. Jíj doet stom!'