Hyun Joong’s POV
Tamang tambay lang dito sa park. Hindi naman masyadong mataao dito tuwing weekdays, kaya hindi nahahalatang may sikat dito. Habang nakaupo sa isa sa mga benches, naisip ko ulit yung babaeng yun. Yung nakakahiyang sampal na ginawa niya sakin sa mall. Hindi talaga yun mawala sa isip ko. Tsaka... ano ba ‘tong calling card? Anong gagawin ko dito? Hmmm. Tawagan ko na lang kaya. J
Sou Jin’s POV
Hindi pa man natatapos ang trabaho sa branch, kailangan ko nanamang gumawa ng iba. Sobra naman yung customer na yun. Para lang sa anak gagawin ang lahat kahit pagsungitan ang iba. Ganun ba talaga? Hay nako. Mabuti ng magawa na yun. Kesa lumipat siya sa iba. Naglalakad ako sa may park ngayon. Halos walang tao. Mas magandang gumawa dito, presko. Hindi katulad sa bahay na sobrang magulo, baka lalo pa akong ma-stress dun. Biglang may tumawag. Sinagot ko.
Ako: Hello, who’s this?
Caller: Uhm. Ms. Sou Jin?
Ako: yes I’m Sou Jin. How can I help you? Tsaka sino ka nga pala?
Caller: uhmm.. An important person. Remember kinuha ko yung calling card mo?
Ako: no. I mean, lahat ng kumukuha ng calling card ko, nakasave din ang # nila sa phone ko. So how did you get it?
Caller: *bulong*
hindi ko narinig yung sinabi, pero parang may ginawang kasalanan yung tono niya..
Ako: hey. Kung tumawag ka lang para lokohin ako, then l’ll hung this up. *papatayin ko na sana ang phone*
Hyun Joong’s POV
Ako: wait. Don’t hung.
Hindi ko alam, pero super familiar ng boses niya. Parang narinig ko na somewhere, but I dunno where it is, basta narinig ko lang.
Sou Jin: ano ba kasing kailangan mo?
Ako: ano kasi eh... uhm...
Sou Jin: ano?
Parang lumakas ata ang boses niya. Hindi naman siya sumigaw sa phone. Siguro, nandito din siya sa park.
Ako: uhm. Nasan ka ba?
Sou Jin: Ha? Bakit mo natanong?
Ako: basta.. nasan ka?
Sou Jin’s POV
Ako: I don’t want to tell you. So can you just stop bothering me? *deep inhale*
Caller: I’m sorry. Naguguluhan ka pala sakin.
Napahinto ako. Feeling ko kasi napakasama kong tao, parang sobrang pinagtabuyan ko na siya.
Ako: well. That’s not it. Busy lang ako. Tsaka...
Biglang naramdaman kong may humampas sa braso ko. Pagakatingin ko, nakita ko nalang na nawawala na pala ang bag ko. BAG! Tsk. Nandun yung designs na pinaghirapan ko eh. Kailangan ko yun para hindi lumipat yung “multi-billionare” na kausap ko. Nakita ko yung kumuha ng bag ko. Kailangan ko siyang habulin.
Ako: *hindi napigilan ang sarili* Magnanakaw!!!!! *takbo papunta sa kaniya*
Caller: hello, Ms. Sou Jin? Nasan ka ba kasi? Tsaka sino nagnakaw?
Ako: nasa Seoul Forest ako. I’ll end this, kailangan ko siyang habulin!
Pinatay ko yung phone habang hinahabol ang magnanakaw na yun. Kahit nakaheels pa ako, kailangan ko siyang habulin. Dun nakasasalalay ang reputasyon ko, pati ng boutique. Nandun lahat. Tsaka... AW! INIS. Nadapa pa ako~ bwis*t na heels! Pano na yan..
Hyun Joong’s POV
Wala na akong magawa kundi ibaba ang phone. Pero teka... Seoul Forest ba sinabi niya? Edi ibig sabihin, nandito din yung magnanakaw na kumuha ng gamit niya. Tumingin ako sa likod... Pagkalingon ko, may nakita akong lalaking kumakaripas ng takbo. Baka yun yung magnanakaw. Tumakbo ako pabalik, sobrang binilisan ko talaga. Wala akong pake kahit liparin pa ng hangin yung cap na suot ko. Mas mahalaga ng makuha ‘tong bag na to.. ayan. Hanggang sa naabot ko ang damit ng lalaki. May dala siyang mamahaling bag, kaya halatang siya talaga. Lumingon siya. Hindi na ko nag-isip, basta nasapak ko nalang siya sa pisngi. Ng mahimasmasan ako, binagsak ko ang isang kumpol ng paper bill sa harap niya.
Ako: wala ka na bang magawa kundi magnakaw? Wag mo na ‘tong gagawin ulit, kundi kakaladkarin na kita sa police.
Umalis ako bitbit ang bag niya. Nakita ko siya dito lang. Nakaupo. Nakakatuwa nga eh. Para siyang bata na inagawan ng ice cream sa sobrang katangahan. Tinawagan ko siya habang naglalakad.
Sou Jin: Ano? Are you happy now? Nanakawan ako dahil sayo. *papatayin sana ang phone*
Ako: Hoy miss. Pasalamat ka nasa parehong location tayo. *smile*
Sou Jin’s POV
Ako: ha?
Naramdaman kong may tao sa harap ko. Tumingala ako para makita ko siya. Nakita ko siya. Siya ulit. Yung mayabang na Kim Hyun Joong~ Bakit ba parati nalang kaming pinagtatagpo? Nako naman~~~~
Hyun Joong: eto yung bag mo.
Ako: thanks (halatang pilit) *pinatay ang phone tsaka kinuha yung bag*
Hyun Joong: ha.*smile* meron na din palang calling card ang mga sales lady ngayon. And they’re doin’ a lot of business huh.
Ako: stop that. Kung wala ka talagang magawa, then iwan mo nalang ako.
Hyun Joong: teka teka. May ginagawa ako. Kinakausap kita.
Ako: pilosopo.
Sinubukan kong tumayo, pero half palang ng pagkakatayo ko, biglang sumakit ang paa ko. Para bang hinihila itong paalis ng katawan ko, o kaya pinupukpok ng 100 na martilyo. Dahil dun, hindi ko nakayanan kaya tumumba ulit ako.
Hyun Joong: mukang napilayan ka ah. *umupo ng bahagya, medyo nakatingkayad ang paa tsaka hindi sayad ang pwitan sa sahig*
Ako: ok lang ako. Leave now.
Hyun Joong: kasi naman nagheels ka pa habang hinahabol yun. Tapos ikaw pa yung magtataray ngayon. Gusto mong ipasan na lang kita?
Ako: no. Ayoko. Ang gusto ko umalis ka na ngayon.
Hyun Joong: ok. Kung ayaw mo edi wag. *tumayo tsaka tumalikod sakin* I’ll leave now. Bahala ka dyan. Umupo
ka nalang dyan maghapon.*naglakad ng konti paalis*
Ako: wait. Teka lang. Sige na. Ipasan mo na ako..
Hyun Joong: *smile, tsaka bumalik* Ok. *pinalo ang braso* Kapit ka dito.
Hyun Joong’s POV
Pinasan ko siya. I dunno why I did that. Pero siguro dahil na din sa trash game ni Jun Ho. Medyo mabigat siya. Hindi siya katabaan pero parang isang kaban ng kanin ang kinakain niya araw-araw. Tinuro niya ang isang bench na pinakamalapit sa amin. Iniupo ko siya doon tsaka ako umalis.
Sou Jin: Thank you.
Ako: *napahinto* you’re welcome..
Tuluyan na akong umalis.
