Hyun Joong’s POV
Pagkatapos ng concert, niyaya ko siya para mag-dinner. Habang naglalakad, kinakausap ko siya. Mukang hindi na nga siya ilang sakin. Sumasagot na siya ng matino ah. Dahil lang sa gabing ‘to nabago pagtingin niya sa mayabang effect ko this past few days. Buti naman, my plan had worked.
Ako: Alam ko pagkatapos ng concert gutom ka na.
Sou Jin: Ah... oo, medyo gutom na nga ako.
Ako: Tara. Kumain tayo. San mo gusto?
Sou Jin: Siguradong wala ng bukas na restaurant ng mga ganitong oras. Dun ko gustong kumain eh.
Ako: *looked at the watch* It’s past 12. Wala na nga for sure. Uhm... sa fast food kaya?
Sou Jin: Wala na din dun. I’m sure, mas maaga silang nagsasara kesa sa restaurant.
Ako: eh... saan tayo kakain? Sa night market na lang?
Sou Jin: sige! *smile* Matagal na din since last time na kumain ako dun.
Akala ko lahat ng mayayamang babae maarte. Hindi pala. Pero ah, siya pa lang ang nakikilala kong babaeng hindi maarte. Siguro pag ibang babae, they’ll pretend they’re still full or may tatapusin pang trabaho sa bahay para hindi lang makakain ng pagkain na sa tingin nila hindi nila kayang kainin dahil sa dumi. But she’s different, she’s not like others. Nakarating kami sa kotse ng pagkain lang ang pinag-uusapan, at hanggang doon hindi pa din niya alam ang kakainin niya. Halatang na-miss niya talaga ang night market.
Ako: Halika na, sumakay ka na. Dun mo na lang isipin kakainin mo.
Sou Jin: Alright.
Sou Jin’s POV
Ako: Doon na lang tayo sa stall na yun!
Sobrang na-miss ko ang night market. Nahila ko pa nga si Hyun Joong. Wala akong maisip na kakainin. Parang lahat talaga gusto ko. Umupo kami sa isa sa mga upuan dito sa stall ng suki kong tindera. Tapos tinawag ko agad si manang para makaorder na.
Ako: Pa-order naman po~
Lumapit ang may-ari para asikasuhin kami. Yun yung suki ko. Siguro hindi na niya ako kilala sa sobrang tagal ko ng hindi kumakain dito.
Tindera: Ano yun?
Ako: Lahat po ng specialty niyo gusto kong orderin. Ikaw Hyun Joong?
Hyun Joong: Uhm...
Tindera: Teka teka... Ms. Sou Jin ikaw ba yan? Ay nako, bakit naman ngayon ka lang ulit napadaan?
Ako: kilala niyo pa po ako? *smile* Uhm... kasi naman po, naging busy na ko this past few months.
Tindera: ah, ganun ba? Osige, tutal suki kita, bibigyan ko na lang kayo ng discount. *tingin kay Hyun Joong* Uhm... Boyfriend niyo? *tingin sakin*
Ako: Nako, hindi po manang! *iling*
Tindera: *lingon ulit kay Hyun Joong* eh, ano nga pala sa inyo sir?
Hyun Joong: Kung ano nalang po yung kay Sou Jin, yun na din sakin.
Umalis si manang, at pagdating niya, puno yung tray namin ng lahat ng specialty niya. Lahat ng namiss kong pagkain nandun, pati na din ang beer. Halos mapuno ang table namin sa dami ng pagkain. At lahat yun, gusto kong matikman. Inuna ko yung may mainit na sabaw, particularly chap chae. Kanina pa kasi ako sobrang giniginaw. Hindi lang nahahalata ni Hyun Joong.
Hyun Joong’s POV
Parang kanina pa siya giniginaw ah. Nakita ko yung goosebumps kanina sa balat niya. Tapos ngayon todo higop siya sa sabaw. Bakit ayaw niya kayang sabihin sakin?
Ako: Uhm... any problem?
Sou Jin: *fake smile* uh, nothing.
Fake smile nanaman? Halata naman, sana hindi na lang siya ngumiti.
Ako: ok. *smile*
Sanay na ako sa mga fake smile na yan, at alam ko na ang pagkakaiba ng fake smile niya sa hindi. Pero ngayon, parang iba yung ibig sabihin ng smile na yan. Hindi para magsungit, kundi para may itago. Anyways, she’s always free to tell it, bakit hindi niya gawin?
Sou Jin’s POV
Ok? Ok lang? Stupid you, hindi mo nahalata. Bakit kaya ganun ang mga lalaki? Hay. Why are men so insensitive? Kung alam niya lang, kanina pa ko giniginaw dito, ayan, ngumingiti lang siya. Hindi ko din naman pwedeng sabihin na “Ui, Hyun Joong, kanina pa ko nilalamig. Will you put your coat on my shoulders?” Sounds really flirty. Mainit ang soup. Halatang kakaluto lang, pero sa bawat higop ng sabaw parang mas lalo pa akong nilalamig. Parang iniiwas ko lang ang pagkakasanay ng katawan ko sa lamig. Itinigil ko sandali, pero hindi ko talaga kaya ang ginaw kaya humigop ulit ako. Bakit pa kasi manipis na damit lang ang sinuot ko eh. Hay. Biglang inalis ni Hyun Joong ang scarf niya sa kanya. Tsaka inabot sakin. Tumingin ako sa scarf, tapos sa kanya. Halatang seryoso siya, ni hindi ko man lang siya makitang kumurap.
Hyun Joong: Wear this.
Kinuha ko yung scarf tsaka ko sinuot. Kahit konting init at least meron na ngayon. Kahit paano, hindi ko na kailangang magpanggap na ayos lang ako.
Hyun Joong: Next time pag alam mong autumn na wag ka ng magsuot ng manipis. You are a stylist, kaya dapat alam mo yan. *ngumiti ng bahagya*
I know. I know Hyun Joong. Dapat nga talaga hindi ko na ‘to sinuot. I promise, kahit kelan hindi ko na isusuot ang damit na ‘to. I continued eating without replying him, alam ko naman kasing mali ako sa choice of clothes ko ngayon. Pero yang ngiting yan sa labi niya. It’s different. Lahat ng ngiti niya sakin dati, lahat yun, teasing smile para sakin. Pero yan, serious and meaningful smile. Parang may gusto siyang sabihin, pero siguro hindi pa ito yung time para malaman ko yun, kaya hanggang ganyang smile lang muna siya.
