Jemma ka da7agh ad atseg (mama ik ga slapen), schreeuwde ik vanaf mijn kamer. Ik deed me pyjama aan en sprong me bed in. Het was inmiddels al herfst dus begon het al wat kouder te worden. Ik kroop in me warme dekens en lag op me zij. Het was zondag wat betekent, morgen school. Op naar een nieuwe dag vol ellende, elke nacht hoopte ik dat het misschien een droom was en het op school gewoon leuk is. Helaas zijn dromen niet de werkelijkheid en moeten we allemaal eens wakker worden. Wat doe ik toch steeds verkeerd? Waarom moeten ze mij altijd hebben? Zien ze niet dat ik kapot ga? En voordat ik het wist stroomde de tranen over mijn wangen die werden opgevangen door me kussen. Zo viel ik langzaam in slaap met een natte kussen.
"Romaissa weet jij het antwoord op deze vraag?" Daar werd ik dan wakker gemaakt uit een kijkje in me verleden, door niemand minder dan mevrouw Ulemans. De meest gehaatte lerares op onze school. "Nou nee mevrouw dat weet ik niet maar wel weet ik dat dit mij niet zoveel boeit" wetende dat ik nadat ik deze woorden heb uitgesproken de klas wordt uitgestuurd. "Romaissa el Harachi nu eruit!" Ik deed geeneens de moeite om haar tegen te spreken als ik hier maar weg kon. Ik pakte me spullen en sloeg met een harde knal de deur dicht, paar seconde later zag ik Safouan me achtervolgen met een lach van hier tot Tokyo. Safouan is half Marokkaans en half Algerijns, met zijn witte rechte tanden, groene ogen die een vleugje bruin bezitten, ze perfect gekrulde haren en ook nog eens tegen mijn arrogantie kunnende is hij de droomjongen van elke meid. Het is daarom ook niets voor niets dat elk meisje op de school jaloers is dat hij met mij chilt. "Yoo Romaissa, je dacht toch niet dat ik alleen zou gaan zitten tijdens de lessen van Ulemans hé?" Ik moest een beetje lachen om zijn opmerking, want hij heeft wel gelijk, de lessen van Ulemans, daar kan geen horrorfilm tegen op. "Ach safou toch, wat heb je gedaan dat je mij bent achtervolgen?" "Nou kijk het zit zo, ik heb gewoon honger dus was jij mijn perfecte hulp om ook uit die lessen tegaan, dus ik vertelde Ulemans dat ze te dik is en eens moet gaan sporten. Nu zit ik hier met jou, dus kom op, we gaan eten." We pakken onze spullen en lopen het schoolgebouw uit.
Lopend richting de supermarkt, vlogen mijn gedachtes weer terug naar de eerste klas. "Oke dames en heren, jullie laatste opdracht voor gym dit jaar is dans. Jullie vormen samen groepjes van 4 à 5 kinderen en bestuderen een zelfgemaakt dansje van 32 stappen, veel succes." Hoe erg ik gym ook haatte, was ik blij dat ik hoorde dat dit de laatste opdracht van het jaar was. Zoals gewoonlijk ging ik met mijn vriendinnen in een groepje, helaas hoorde er ook een meid bij die ik liever geen vriendin noem, Assiya. We waren bezig met het kiezen van een liedje en de eerste stappen te bedenken, totdat ze opeens op me afkwam en ze me begon te killen. Ik was zo in schok dat ik geeneens de moeite deed om haar handen weg te halen. Ergste van al dat die 'vriendinnen' van mij er ook helemaal niets aan deden om haar van mij aftehalen. Ze bleven net zo geschokt als ik toekijken. Toen ze zag dat ik aan het verkleuren was liet ze me los en fluisterde ze in me oor "Ik hoop dat je nu in de gaten hebt dat ik je niet mag, blijf uit me buurt."
"Romaissa ben je doof ofzo?!" Huh waarom dan, je hebt geeneens wat gezegd? "Ik roep al duizend keer Romaissa maar je negeerde me dood hard." Ik moest glimlachen, zoals alleen Safouan dat bij mij kan doen. Ik ben blij dat ik hem heb leren kennen, ik heb met een reden niks over vroeger vertelt aan hem. Ik houdt er namelijk niet van als mensen me willen helpen, diepzinning met we willen praten of altijd met een zielige gedachte naar me kijken. Ik heb liever een lach, die maakt teminste iedereen aan het lachen. De enige die bijna alles over me verleden weet is Mohamed.
In middels waren we al aangekomen bij de supermarkt, ik liep regelrecht naar de chocolade en pakte een paar Milka's, Safouan die zag dit en gaf meteen als opmerking " Jeh bolle ga je dat allemaal in je eentje opeten." "Ja, ik ben een meisje ik hoor een voorraad te hebben voor noodgevallen want jij weet nog niet." Ik zag al dat hij een paar Red Bull blikjes had gepakt dus liepen we door naar de kassa, nu alleen er nog voor zorgen dat ik ga betalen en niet Safouan. Ik haat het als mensen voor me betalen just let me pay back off ja. Safouan merkte al waar ik mee bezig was en lachte, al begreep ik niet waarom. Ik pak me tas en begin erin te graaien, zoekend naar dat pasje, tot ik een piepgeluidje hoor. Ik kijk en zie dat er al betaald is en nog steeds lacht hij zo raar. "Romaissa je weet wel dat ik je pinpas net uit je zak heb gepakt zodat je niet kunt betalen, dus meid ik ben je altijd voor." Ik keek hem zogenaamd boos aan en gauw deed hij me na waardoor we beiden moeten lachen.
16:10 tringggg tringgg
Daar is de verlosende bel eindelijk. Ik pak me tas en loop de deur uit richting me kluisje, van ver zie ik al de poederdozen van de school staan. Niet dat ik wat tegen mensen heb die make up dragen maar het is meer dat zij de meisjes zijn van school die hun gezicht vol plamuren en kleding dragen die niet echt voor school bestemd zijn. Maar ja wie ben ik om te oordelen? Romaissa el Harachi, duh. De meisjes zijn al aangekomen naast me kluisje en al snel hoor ik Samira me aanspreken met "Waar kun je zulke lelijke kleding kopen?" Al snel reageerde ik met "Niet waar jij je maskers koopt en op school mee rond loopt. Oh wacht, dat is je gezicht natuurlijk, oeps." Snel maakte ze derzelf uit de benen en loopt ze weg, wetende dat ik discussies altijd win.
Ik loop het schoolgebouw uit en zie Safouan al wachten bij zijn scooter zodat we samen naar de stad kunnen gaan, kan wel wat nieuwe kleren gebruiken of schoenen. Na uren te hebben gewinkeld.
"Romaissa ik ben moe en ik heb honger, ben je al klaar?" Hoor ik Safouan zeurend zeggen, hij was inmiddels degene die al me tassen droeg, tjah dames als je een man meeneemt naar de stad laat hem teminste wat nuttigs doen dan alleen maar zitten en staren naar andere dames. " Kom Safouan we gaan eten, na al dit gewinkel kan ik wel weer wat eten gebruiken." Hij was zo te zien erg blij, want ik hoorde een harde opluchtende zucht uit ze mond komen. We zagen een leuk eettentje dat pas was geopend en nemen plaats. Ik neem een visschotel met wat frietjes en Saffou ook. Na het eten liepen we naar de scooter en brengt hij me naar huis. De nacht was zo mooi en stil, de wind waaide zachtjes door de bomen die bijna al hun bladeren hadden verloren, met de sterren aan de hemel gaf dit je zo een rustgevend gevoel. Ik begon het beetje koud te krijgen, dus pakte ik Safouan beter vast. Van het ene moment ben je in de drukke stad, met allerlei verschillende mensen om je heen, en het andere moment ben je bijna alleen. In de nacht en stilte.
"Romaissa ga naar huis we staan hier al 30 minuten te kletsen" Ja jullie horen het goed we staan voor me deur na een hele dag samen, nog steeds te kletsen, hoe is het mogelijk, je zou bijna denken dat het een wijf is "Weetje zeker dat je niet meekomt naar binnen, me moeder heeft je al zolang niet meer gezien" probeer ik hem voor de laatste keer over te halen. Maar hij weigert nog steeds, en dat noemt mij arrogant. Voordat ik naar binnen loop, vertelt hij dat ze moeder straks op bezoek gaat, en dat hij dus op zijn broertjes en zusje moet oppassen. "En Romaissa je moeder heeft me vorige week nog gezien hoe bedoel je erg lang geleden?" Ik moest een glimlach onderdrukken, "Je weet hoe Marokkaanse moeders zijn zodra ze je een paar dagen niet hebben gezien noemen ze het een eeuwigheid." Hij gaf me een knuffel en reed weg. Ik liep maar me deur, groette me ouders met een salam ma3likom en liep naar boven richting me kamer. Ik pakte alles netjes uit en deed alles in me kast. In principe heb ik niet zoveel gehaald, 2 truien, een nieuwe blouse, 1 broek en een paar hakken. Valt mee toch?
Ik deed me pyjama aan, pakte wat van me voorraad eten en deed me laptop aan om me serie verder te kijken. Aangezien ik niet alleen wou kijken riep ik me zusje erbij "INSAF" hoor je me stem schreeuwend door het hele huis. Gauw kwam ze me kamer binnen hollen met een kam die vast zit in der haar en twee verschillende kleuren sokken. Toen ik dat zag, kon ik het niet meer bijhouden van het lachen, tot ik van me bed viel "Wat lach je a lelijkerd?" "Heb je wel in de spiegel gekeken?" vroeg ik haar, terwijl ik de laatste tranen weg veeg van het lachen. Snel pak ik me telefoon erbij en schiet ik een foto van haar. "Ja tuurlijk, maar jij moet zonodig weer door het hele huis schreeuwen dat ik geeneens normaal hier naar toe kan komen" ik laat het voor wat het is en vraag der om met me mee te kijken en al snel pakte ze ook een zak snoep. Ik zette me favoriete serie aan en beginnen we zo de ene na de andere aflevering te kijken. Uiteindelijk begon ik te gapen en keek op me telefoon hoelaat het was. 02:30'waaattt? Heb ik zolang zitten te kijken? Toen ik rechts van mij keek zag ik Insaf aan het slapen en dekte haar toe. Ik ruimde een beetje me troep op, legde me laptop weg, zet me wekker en val zo in slaap op naar de volgende dag. Niet wetende wie ik de volgende dag ga tegenkomen...
Dit was het dan, het eerste deel. Willen jullie in de reacties laten weten wat jullie ervan vinden en op het sterretje te klikken (sneekie lach).
Xx Siempjee
