Random

Knock out

Dit is een andere David dan in Escape.

Ik zit op de bank en ik voel me niet goed. Ik ben misselijk en heb rugpijn. Ik vermoed dat ik morgen ziek ben. Ik zit alleen thuis, en ik vind het creepy. Normaal vind ik het nooit creepy, maar ik heb gewoon zo'n gevoel.

Het voelt alsof ik bekeken word. Ik loop naar de gordijnen, kijk erdoorheen, maar natuurlijk zie ik niks. Ik doe alle gordijnen dicht, naar het gevoel blijft er nog steeds. Als iemand me zit te stalken hè..

Toen beging hij de fout van dit verhaal.

Ik ren woedend naar buiten. Ik weet gewoon niet meer wat ik doe. Ik zie een gestalte zitten. Een vuist duw ik onder zijn kin. De andere vuist slaat tegen zijn slaap. Schoppen en vuisten gaan tegen zijn lichaam. Ik voel bloed en dan stop ik.

In de donkere nacht heb ik niet gemerkt dat dat Jones was.... Een van mijn beste vrienden....

Ik loop naar binnen en ik voel dat ik moet kalmeren. Ik vergeet Jones. Ik laat me op de bank vallen en val meteen in slaap.

Pov Scott

Waarom is Jones nog niet terug? Hij moet toch onderhand de grap wel hebben uitgevoerd? Ik loop naar buiten, naar David's huis. We wonen namelijk alle drie naast elkaar. Vol ontsteltenis kijk ik naar het hoopje op de grond. Ik ren ernaartoe en voel in zijn nekholte. Zijn hart klopt, maar onregelmatig. Meteen neem ik maatregelen.

Een kleine twintig minuten later ligt jij op bed in zijn eigen huis. Bezorgd zit ik erbij. Ik bel de dokter, maar die kan niet komen omdat hij met een andere patiënt bezig is.

Jones heeft vleeswonden op zijn been, een grote, veel te fanatieke bloedende snee in zijn rechterschouder, een flinke klap tegen zijn slaap en voor de rest schaafwonden op zijn armen, gezicht en benen. De klap tegen zijn slaap kan maar van één persoon zijn:

David.

Ik kan het niet geloven.

Pov David

Volgende ochtend

Ik stap van de bank en mijn rug doet pijn doordat ik in niet zo een heel handige houding heb geslapen. Verbaast kijk ik naar mijn hand. Naar mijn schoen. Van mijn hand naar mijn schoen en weer terug. Wat was er? Heb ik gister gevochten? Vaag komen de beelden weer terug. Een ineengedoken gestalte die ík in elkaar heb geslagen. En in eens weet ik het weer. Jones. Ik heb JONES in elkaar geslagen! Mijn beste vriend! Wat hij wild edoen doet er nu niet toe. Met protest van mijn rug ren ik uit mijn huis, recht naar die van Jones toe. Ik druk verwoed op de bel en Scott doet open. Het is genânt. 'Weet jij wel wat je hebt gedaan?!' barst Scott uit. 'Ik wist niet wat ik deed', zeg ik. 'Je wist niet wat je deed?! Je wist dat niet? Je herkent je vriend toch wel?! Of ben je zo blind?!' roept hij woedend. 'Ik wist niet wat ik deed. Dat heb ik wel eens vaker en dat weet je heel goed', zeg ik rustig. 'Ja dat weet ik wel maar..', zegt Scott. 'Laat me d'r langs.' 'Nee', zegt hij. Ik heb nu zin om hem in zijn gezicht uit te schelden dat hij aan de kant moet gaan, maar ik hou me in. 'Ga jij maar een dokter halen', zegt hij een benst de deur voor me dicht. Een moment staar ik naar de deur, en kom dan tot bezinning. In een sneltreinvaart ben ik bij mijn Chevrolet en scheur door de straten van Beverly Hills.

Een dokter heb ik snel gevonden. Maar een dokter doe kan, is moeilijk. Ik besluit om Werchenmeyer mee te nemen, en die is momenteel bij een patiënt. Ik vraag even naar het adres en krijg die al snel. Dan ben ik binnnen no-time daar.

Hij is bezig met het verbinden van een patiënt. Ik help even mee, maar natuurlijk kringen we weer vertraging. Hij moet verband halen in zijn praktijk en ruim anderhalf uur later dat ik ben vertrokken sta ik voor Jones' huis, maar ditmaal met Werchenmeyer. De deur wordt opengedaan door Scott. 'Hij heeft het moeilijk', zegt hij. 'Oké', zegt Werchenmeyer, en loopt meten naar binnen. Bij begint de wonden te onderzoeken en te verzorgen, onder zachte kreunen van Jones. 'Ga maar even weg, alsjeblieft, jullie lopen alleen maar in de weg', zegt de dokter. Scott wenkt me naar boven. Eenmaal op de gang aangekomen, begint Scott het gesprek. 'Je wist niet wat je deed hè?' zegt hij. 'Nee, dat wist ik niet', zeg ik en ik laat mijn hoofd hangen. 'Oké, dat snap ik, ik had ook niet zo lullig moeten handelen', zegt hij. Ik heb mijn hoofd weer op en kijk hem doordringend aan in zijn donkerbruine ogen. 'Je bent gek? Het is mijn fout', zeg ik. 'Wij wilden een grap uithalen', zegt hij. 'Je weet dat ik daar niet goed tegen kan', zeg ik. 'Klopt, naar ik had niet verwacht dat je zo zou reageren', zegt hij. 'Is dit uitgepraat dan?' vraag ik. 'Ja, we zitten te praten als een stel oude wijven', zegt hij lachend. Ik lach. 'Kom, boys', roept de dokter. We lopen naar beneden. 'Hij haalt het wel, hij is sterk', zegt hij.

De jongens hebben het later bijgelegd, het was in elk geval duidelijk dat ze zulke grapjes niet meer bij David moeten uithalen.

900 woorden