Random

Destiny (deel 2)

'Hoezo?' vroeg ik. 'Omdat papa mij ook slaat', zei mama.  Verbaasd keek ik haar aan. Mama ook slaan? Ze zag mijn verbaasde uitdrukking. 'Laat Rafaël maar komen. Het is al laat'. Ik kon proeven dat ze op een ander onderwerp wilde overgaan. Ik knikte kort.

Nadat we gegeten hadden en alles was opgeruimd, kwam Rafaël. Hij had mooie, maar normale kleren aan. Ik verwelkomde hem bij de deur en gaf hem een kus op zijn lippen. De ontmoeting met mijn moeder was heel fijn. Hij was relaxed, en mij moeder ook. We praatten lang en ik had het idee dat mama Rafaël wel mocht. Toen hij even naar de wc ging, zei ze dat ook tegen me, waardoor ik me heel gelukkig voelde.

Om half elf startte het drama.

We waren nog steeds gezellig aan het praten. Mijn moeder had er chips gepakt en we gingen het spel Monopoly doen.

We hoorden de voordeur van het slot gaan. Verstijfd zat ik op mijn stoel. Ik zag de schrik in de ogen van mama. Onze ogen flitsten van Rafael naar elkaar. We dachten beiden hetzelfde: Rafaël moet weg.

Het was al te laat. De deur van de keuken opende zich en een ladderzatte man kwam binnen. Mijn vader.

Hij staarde naar Rafaël. Hij leek ons niet eens op te merken. Rafaël had een rode tint op zijn huid gekregen. Hij leek me te smeken om hulp.

'Wat doet die jongen hier?' vroeg vader. Zijn stem waggelde, nst zoals hijzelf. Hij pakte het glas van mijn moeder en goot het leeg op de grond, totaal niet beseffend wat hij deed. Wij waren allemaal te angstig om iets te zeggen. 'Zeg wat!' riep vader ineens en trok aan de haren van mijn moeder. Ze gilde. Ik voelde de angst weer. Altijd die angst als hij me gaat slaan. Ik voelde een klamme hand tegen mijn arm. Ik pakte het. 'Zeg wat, verdorie!' riep hij. Hij bewoog zijn linkerarm naar achter waar het glas zich in bevond. Hij gooide het recht mijn kant op. Pijlsnel dook ik weg, voordat het glas de grond raakte en uiteen barstte.

Paniekerig lag ik half op de schoot van Rafaël, wat ik niet zo erg vond als het deze situatie niet was. Ik drukte me weer overeind en stond op. 'Dat is mijn vriendje!' riep ik door het gegil van mijn moeder heen. Ik hoorde dat mijn stem trilde en verwenste de situatie.

Mijn vader liet de haren van mijn moeder los, die meteen ophield met gillen en opstond. Ze stapte twee meter van hen vandaan. Zijn ogen puilden uit van woede. Ze boorden zich recht in de mijne. De angst sloeg me om mijn hart.

'Heb ik daar toestemming voor gegeven?' vroeg hij. Dreigend laag was zijn stem. 'Meneer, kunt u..' zei Rafaël. Hij kon zijn zin niet afmaken. Mijn vader wenkte zijn blik naar hem. Meteen zag ik het kippenvel over de huid van mijn vriendje kruipen. 'Jij zal helemaal niks!' riep mijn vader. Aan zijn hele houding kon ik zien dat hij woedend was. Rafaël deinsde achteruit tegen de muur. 'Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat mijn dochter geen vriendje meer heeft!' Afschuw vervulde me. Ik kreeg kotsneigingen. Eén blik van Rafaël was genoeg om hem aan te vallen.

'Nee!' riep ik en ik stortte me boven op hem. Ik begon hem als een gek te slaan. De adrenaline gierde door mijn lijf en het voelde goed om hem pijn te doen.

'Halt! Politie!' riep plotseling een barse stem. Ik stompte mijn vader nog één keer, en stond daarna op. Trillend keek ik in de ogen van een politieman, die zijn gummiknuppel in zijn hand had.

Nu, een paar jaar later, woon ik samen met Rafaël. De situatie was zo ronduit rot thuis, dat ik heb besloten om bij Rafaël te gaan wonen. Ik wil niet meer aan de trauma worden herinnerd. Ik heb hem nog wel, maar ik zit bij een psycholoog en Rafaël en mama helpen me heel erg goed. Mijn vader is voor een paar jaar de gevangenis in gegaan, en het bleek dat hij een psychologische stoornis had, vandaar dat hij me altijd sloeg.

Waarom ik hierover schrijf? Simpel, ik wil het weghebben, ik wil mijn toekomst zien, niet mijn verleden.

De gebeurtenis is in het nieuws geweest, maar ik heb alles afgewezen. Mijn moeder heeft één interview gedaan, gewoon om wat meer informatie te geven, en daarna was het ook voor haat over.

Ze is er nog steeds heel goed voor me. Een jaar geleden is ze verhuisd en ze heeft nu ook een vriend, die Ivan heet. Hij is heel lief, aardig en begrijpend.

Ik heb mijn naam niet laten veranderen, want nu heb ik wel een toekomst.

Plus, Rafaël en Destiny klinkt toch veel leuker dan  Rafaël en Britt?

Destiny.

Er zijn nog veel kinderen die mishandeld worden, op wat voor manier dan ook. Ik heb hier zelf een verhaal verzonnen, wat wel op de waarheid gebaseerd is.

833 woorden