AMİNE

16- İtiraf

Hayat su gibi akıp giderken değişen çok şey olmaktaydı. Hiç beklenmedik zamanda çıkan her şey insanı bazen mutlu ederken bazen de mutsuz etmeyi geciktirmez. Bilmediği yollarda kendi gerçeğini aramaya çıkarken bir çıkmaz sokakla karşılaştırıverir. İşte tam da kendini o halde hisseden Ömer arabayı sürmeye devam ediyordu. Kafasında türlü sorular ve bulamadığı cevaplarla yola dikkatle bakıyordu. Yanında olan Amine'yi kaybetme korkusunu içinde yaşarken telefonu çalmaya başladı. Arayanın abisi olduğunu görünce şaşkın bir halde baktı. Normalde abisiyle telefonla konuşmazlardı. Bir şeylerden şüphelendi. İlk önce babası aklına geldi. Hiç düşünmeden arabayı ani frenle durdurdu. Bir anda ne olduğunu anlamayan Amine gözleri kocaman olmuş bir halde önüne baktı ve herhangi bir kaza olmadığı için şükretti. Ardından Ömer'e doğru döndü.

"Ne oluyor? İyi misin" diye sordu Amine. Sesi biraz olduğundan tiz ve endişeli çıkmıştı.

"Bilmiyorum. Abim arıyor babamla ilgili bir şeyler olabilir." diyerek telefonu eline alan Ömer bir süre bekledi. Amine ise hiçbir şey düşünmek istemiyordu. Kötü şeyler aklına getirmenin bir faydası olmayacağını düşünerek sakin olmaya çalıştı. Ömer ise telefona cevap vereceği sırada arama sonlandı. Bu kez Ömer abisini arayıp beklemeye başladı. Biraz sonra duyduğu haberle arabayı çalıştırdı ve normalden biraz daha hızlı bir şekilde arabayı sürmeye başladı. Amine içinde bir korkuyla Ömer'in hal ve tavırlarını inceliyordu. İçten içe bir endişe bedenini ele geçirmişti. Sakin olmaya çalışıp Ömer'e seslendi. Ama Ömer onu duyamayacak kadar yola konsantre olmuştu. Hastaneye varlıklarında ikisi birden arabadan inip kapıya kadar yürüdüler. Bir saat önce konuştukları konuyla oldukları durum ikisini de afallamasına neden olmuştu. Ömer'in perişan olmuş gözlerini görünce sustu Amine. İçeri hızla giriş yapan Ömer babasının kaldığı yeri öğrendikten sonra yukarı çıktı. Arkasından Amine yetişti. Beraber yoğun bakım odasının penceresine baktı. Ömer abisine dönüp sordu.

"Nasıl oldu?"

"Doktor zaten hemen ameliyat olması gerektiğini söylemişti demek bir günde yetmemiş. Yarın olmadan..." dedi Cemal. Sözcükler boğazında düğümlenmişti. Birden öfkeyle kardeşine baktı. Bunu görmeyen Ömer abisine bakıp konuştu.

"Babamı görmek istiyorum."

Yanlarından geçen hemşire durumu fark edince yardımcı olmak istedi. Cemal ise bu duruma daha da öfkelendi. Akşam üzeri karısıyla kavga ederken babası Ömer'in ismini duyduktan sonra bu hale gelmişti. Tüm bu olanların Ömer yüzünden olduğunu ve bu nedenle babasının fenalaştığını hatırladı. Babası için bütün öfkesini sineye çekerek Ömer'e döndü.

"Sakın! Babamın yanında konuşacağın her kelimeye dikkat et!" diye uyarıda bulundu Cemal. Ömer hiçbir şey demeden yoğun bakım odasına girdi. Babasının yatağına oturup hiç kıbırdamadan onu seyretmeye başladı. Gözlerinden akan iki damla yaş beyaz çarşafa dökülürken makinedeki kalp atış seslerine odaklandı. Onun da kalbi şuan gümbür gümbür atıyordu.

"Baba sen yaşa! Benim için olmasa da seni seven insanlar için yaşamalısın. Ben sözümü yerine getirmek istesem de olmuyor. Hep yarım kalan bir yalan yüzünden yapamıyorum... Amine bu oyunu senin bildiğinden haberi bile yok. Senin onu gerçekten gelinin olarak istediğini de bilmiyor ve dahası ben onun hayatını ondan habersiz değiştirmeye çalışıyorum. Ama şu bir gerçek ki ben onu tanıdıkça hayran kaldım. O çok doğru bir insan. Benim diğer yarım ondan bir başkası olamaz heralde... İnsan hiç bir anda sevmez ben hep öyle düşünürdüm ama kaderin bizler olmadan önce yazılı olduğunu yeni anlıyorum. Onu kaderimin yazıldığı günden beri seviyorum. Sen benim yüzümden kötü olma baba. Biliyorum o benim kaderimse yine bana dönecek. Sen hep demez miydin her şey nasip, kısmettir olmadıysa vardır Allah'ın bir bildiği. Lütfen sende ölme benim yüzümden. Geç kaldığım için özür dilerim baba. Biliyorum yine yetişemedim. " dedi Ömer arada duraksayarak konuşuyordu. Ağlamayı bırakıp güçlü olmak istedi. Vücudu yaşadığı acı yüzünden dolayı bir anda yere düştü. Buna rağmen babasının elini bırakmadı.