AMİNE

24-Biliyorum

Menekşe aniden kapıyı açıp sesin geldiği tarafa koştu. Odasında uyuduğunu sandığı oğlu Egemen kanlı eliyle mutfaktaydı. Sesi duyan dedesi de koşarak mutfağa geldi. Torunun acı içinde ağladığını görünce ilkyardım çantasından malzemeleri çıkarıp Egemen'e pansuman yapmak istedi. Ama unuttuğu bir şey vardı. Egemen ufak bir çocuktu. Bu yüzden annesine kendini çevirdi. Tüm sıkıntılarına ve her şeyine annesinin koşmasını bekliyordu. Menekşe kayınpederine karşı soğukluğunu devam ettirirken oğluna sakinliğini gösterdi ve pansuman yaptı.

&&

Murat koğuşa girdiğinde tüm gözler üzerindeydi. Biraz önceki konuşmalarına şahit olan biri tüm mahkumlara duyurduğu için herkes biliyordu artık Murat'ın buraya neden geldiğini. Oğluna zarar verdiği için burdaydı. Herkesin suratına bulaşan öfke Murat'ın dövülmesiyle sonlanmıştı. İçlerinden iyi niyetli biri araya girerek bu soğuk ortamı dağıtmaya çalıştı. Mahkumların arasında en yaşlı olanı olduğu için sözü geçilen biriydi. Merhametli olduğu kadar sert bir yapısı ve yumuşak bir kalbi vardı. Kimseye bunu pek yansıtmadığı için herkes ondan genelde çekinirdi. 65 yaşına gelmiş olmasına rağmen Kemal amca yaşanmışlığın vermiş olduğu acıdan dolayı yüzü fazla çökmüştü.

Sesleri duyan gardiyanın içeri gelmesiyle herkes suskunluğa büründü. Sessizlik içinde kimse konuşmadı.

Gardiyan gidince Kemal amca sesini yükseltti.

"Siz burda suçlu değil misiniz? Suçlunun cezasını başka bir suçlu veremez. Siz kendinizi ne sanıyorsunuz? Sizin yaptıklarınız hafif cezalar mı? Ahmet sen sokak ortasında bir adamı bıçaklamadın mı? Cevdet sen de bir çocuğa çarpıp kaçmadın mı? Hanginizin yaptığı daha iyiydi de siz burda Murat'ı suçluyorsunuz. Ha şimdi siz benim ettiklerimi soracaksanız söyleyeyim bende. Kendi öz oğlumu vurdum. Bilerek ya da isteyerek mi? Hayır. O benim canımdı. Hiç ona kıymak ister miydim? Yüreğimdeki yangın sizinkinin yanında bir hiç kalır. Murata da bir daha karışmayın. O da bilerek mi evladına zarar verdi?"

Murat hayretler içinde Kemal amcaya baktı. Onu ilk defa savunan biri olmasına şaşırdığı kadar mutlu olmuştu. Birinin onu koruyup kollaması ve babasından bile yakın olan bu sıcaklığına kapıldı birden. Babası biraz önce ona tonlarca hakaret etmeye gelmişken bu adam onun hakkında hiçbir şey bilmeden ve en önemlisi onu tanımadan herkese karşı savunmuştu.

Kemal amcanın konuşmasından sonra kimseden ses çıkmadı. Murat yanına gidip elini öpmek istedi ve zor da olsa Kemal amcanın elini öptü. Onun yanına oturup konuşmak istiyordu. Tüm içinde birikenleri onu yargılamadan dinleyecek ve onun bu derdini anlayacak biriyle dertleşmek istiyordu. Tam karşısında duran yaşlı amcayla konuşacaktı.

"Kemal amca ben bir hata ettim ama hiç isteyerek yapmadım." dedi Murat.

"Hele dur Murat. Sen baştan bana her şeyi anlat." dedi Kemal amca.

Murat olan biteni tek tek anlattı. Ardından onu buraya tıkmaya zorlayan karısından ve onu destekleyen Amine hocadan da bahsetti. Öfkesini ve yapacaklarını kustu birden.

"Murat sakın hapisten çıktığında yine suça bulaşacak bir şey yapma."

"Hayır Kemal amca o öğretmen benim yaşadıklarımı yaşamadan ölmeyecek. Duyduğum kadarıyla yakında evlenecekmiş. Muhakkak çocuğu da olur ben çıkana kadar. İşte o zaman her şey başlayacak."

"Ne yapacaksın evladım? Çocuğa bir zarar mı vereceksin? Masum ve hiçbir şeyden haberi olmayan bir cana zarar vermek günahtır. Sen kendi oğluna bilmeden zarar verdin. Tövbe edebilirsin ama bunu yaparsan ona bakan anne babasına hesaba çekildiğimizde ne cevap vereceksin?"