Deel 4

1.8K 111 0
                                    

Tasnim:

Dat was zo gênant, zo snel als ik kon, bracht ik het boek terug en rende ik naar de bushalte waar ik bleef wachten tot de bus aankwam. Ik hoopte dat ik die Marokkanen nooit meer tegen zou komen. Ik raapte mijn haren op en zocht een elastiekje die ik ergens in mijn tas had verstopt. Weer maakte ik een hoge staart. Omdat ik wist dat het nog lang geen tijd was om in de rij te staan voor een kluisje, besloot ik er eerst naar huis te gaan. Bij het huis van mijn oom aangekomen, was het stil. Logisch, want de kinderen zaten op school, mijn oom werkte en zijn vrouw ook. Het huis was niet normaal goed opgeruimd. Hier hield ik van. Thuis komen in een huis dat niet meer opgeruimd hoefde te worden. Ik gooide mijn tas op de zetel en liep rechtstreeks naar de keuken. De hele dag had ik niks gegeten. Van de dokter moest ik dringend aankomen, ik was niet zo lang, maar mijn gewicht paste niet bij mijn lengte. Natuurlijk had ik de dokter verteld dat wat ik ook eet, hoeveel ik ook eet, ik toch niet zou aankomen. Hij gaf me pillen, maar ik weigerde die te nemen. 

Een eetmaal later, liep ik met mijn tas naar boven. In mijn kamer aangekomen, sloot ik de deur achter me. Omdat ik het niet kon laten en omdat ik school zo hard had gemist, begon ik al mijn spullen voor morgen in mijn tas te doen. Bij wiskunde bleef ik even haken, keek er wat in, besloot om een paar oefeningen proberen te maken ook al had ik de nodige leerstof nog niet gezien. De papieren van de driedaagse dat dit jaar een week zou worden, liet ik op mijn bureau zodat mijn oom het later kon tekenen. Ik wilde niet echt gaan, maar al mijn vriendinnen gingen, dus ik had geen keus. Mijn oom wist dat hij me niet kon verplichten thuis te blijven, want hij was mijn vader niet. En dat kon hij me niet aandoen, had hij me ooit verteld.

Het werd tijd en ik liep naar beneden met enkel mijn huissleutels en mijn kleine tas. Ik sloot de deur achter me dicht en stak over naar de bushalte.

Nasserdinne:

"IK HEB HAAR NIET VERZONNEN", riep Jawad die het nog steeds over dat meisje had. "Kom, het wordt al laat, straks is de rij lang", hoorde ik Oussama zeggen die het over die kluisjes had. "Ik weet zeker dat Khalid al op school is, laten we gaan." Jawad rolde overdreven met zijn ogen. "Tfoe man, ik ga niet mee", zei hij. We namen afscheid van hem en Oussama gaf me een lift naar school. "Zo oneerlijk dat ik mijn rijbewijs niet heb gehaald", zeurde ik. "Komt nog, je bent niet eens oud genoeg om te rijden", zei Oussama die makkelijk praten kon. "Dus?? Ik word 18 a sahbi", zei ik. Het was een tijd stil in de auto en ik keek uit het raam me iets afvragend. "Zou Jawad echt dat meisje hebben gezien? Ik bedoel, hoeveel meisjes hebben schaamte en kijken weg?"vroeg ik me luidop af. "Je kent Jawad, die verzint zoveel, die arme stakker hoopt te veel", was Oussama's commentaar en normaal zou ik het daarmee eens zijn, maar voor even wist ik het niet zo zeker. 

Op school aangekomen, waren we iets later dan de bedoeling was. "Hoe laat is het?"vroeg ik. Khalid was er niet dus dat betekende dat hij allang Thalla was. "Hoe laat is het, vriend?"vroeg ik. "Tien na zeven", antwoordde Oussama en ik kon ter plekke een hartaanval krijgen. Oussama stond voor me in de rij. Wat je geen rij kon noemen want er was niemand. Hij kreeg een sleutel en daarna was het mijn beurt. "Dit is de laatste sleutel", hoorde ik de vrouw zeggen achter de bank. Ik overhandigde haar het geld en tevreden liepen we richting de kluisjes. Oussama had nr B35 en ik A2 , dus op een totaal verschillende plaats. Bij mijn kluisje aangekomen, zag ik een meisje die ik nog nooit eerder had gezien haar boeken erin doen. "Sorry, maar wie ben je?"vroeg ik nadat ik twee keer op haar rug had getikt. Ze keek me aan met haar prachtige grote ogen. "Wat is dat voor vraag? "vroeg ze. "Wat doe je eh, bij mijn kluisje?"wilde ik weten terwijl ze verder ging met haar boeken erin te doen. Ze lachte me uit of dat leek erop. "Jouw kluisje?"vroeg ze en liet haar sleutel zien met nrA2 "Dit is mijn kluisje." Verschrikt keek ik haar aan terwijl ik mijn sleutel omhoog hield. "Nee, dit meen je niet! Dit is mijn kluisje." Bij het zien van mijn sleutel, zette ze een stapje achteruit van de schrik. "DIT MEEN JE NIET", kwam er tegelijk uit ons mond. 

High School StoriesWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu