High School Stories

Deel 42

Nasserdinne:

De volgende ochtend, was ik iets te snel opgestaan waardoor mijn moeder argwanend werd. "Jek, zo vroeg op vandaag, hej hej", zei ze terwijl ze in de keuken alvast het ontbijt klaar maakte. "Je weet toch, Yemma, alles voor een goede toekomst", slijmde ik en ontbeet heel snel. Buiten werd het koud en nog voordat ik naar de bushalte kon lopen, haalde een auto me in. "Yallah, stap in", hoorde ik Oussama zeggen tot mijn verbazing. Ik stapte in. "Moet je niet boos op me zijn ofzo?"vroeg ik terwijl ik mijn gordel omdeed. "Jaa, maar ik ben geen wijf die eeuwen boos blijft", zei Oussama en ik grijnsde. Even had ik een verkeerde gedachten: stel dat hij weer samen was met Nadia en lief deed omdat ze mijn zus was? Of stel dat hij een ander had en het hart van mijn zus zou breken? "Waarom zo vroeg?"vroeg Oussama. "Ik moet met Manar praten en zij komt altijd vroeg om haar make-up op school te bewerken ofzo", antwoordde ik zonder er omheen te draaien. 

"Dus jij en Manar, jullie hebben iets?"vroeg Oussama. Ik keek hem wantrouwend aan. "Wie wilt dat weten?" Oussama lachte. "Rustig vriend, gelijk doe je paranoia", lachte Oussama, maar ik had het wel moeilijk met hem te vertrouwen. Op school, parkeerde Oussama en hij moest iets doen (wilde me niet vertellen wat) en ik liep alvast naar de meidenwc. Ik had schijt aan mensen die jongens uitlachten die naar de meidenwc gingen. Daar zag ik tot mijn grootste verbazing Manar haar make-up niet bijwerken ofzo, maar ze droeg haar hoofddoek vandaag op een mooie manier en ze had geen make-up op. Wat me opviel, was dat ze aan het huilen was. "Gaat alles wel goed? Luister, dat van Majid is zo gelogen!! Het was die dag dat we alsof deden voor je neef en Majid vroeg ernaar en ik wist niet...", begon ik mezelf te verdedigen, maar Manar schudde haar hoofd. "Het geeft niks", zei ze. Wantrouwend keek ik haar aan. Wat had iedereen vandaag met mij te vergeven?? "Gisteren werd ik 18", bekende ze. "Oh, gefeliciteerd", zei ik gemeend. Manar begon harder te huilen en ik keek ongemakkelijk keek ik om me heen. Moest ik haar nu omhelzen als troost? Ik had hier zo weinig ervaring mee. Mijn zus huilde amper waar ik in de buurt was (behalve bij het kijken van droevige films). Ik liep op Manar af en sloeg mijn armen over haar heen. Ik gaf Manar de tijd om uit te huilen.

Toen ze klaar was, veegde ze haar tranen weg en keek me dankbaar aan. Nog steeds begreep ik niet waarom ze aan het huilen was. "Was het zo'n slechte verjaardagsfeest?"grapte ik, maar ofwel was ik niet grappig, ofwel begreep Manar humor niet. "Mijn ouders zijn de beste ouders ooit hé, ouders die liegen over het ouders zijn", zei Manar na heel diep adem halen. "Huh?"vroeg ik niet begrijpend. "Mijn ouders zijn mijn ouders niet, het zijn mijn tante en oom... en al die tijd hadden ze gelogen!! Blijkbaar zijn mijn echte ouders gestorven en ik kreeg niet eens de kans om te rouwen", bekende Manar. Met grote ogen keek ik haar aan. "Dit is echt...", begon ik, maar ik was echt sprakeloos. "Jepp, ouders die me heel slecht behandelden en ik me afvroeg waarom ze zo een grote hekel aan me hadden... misschien omdat ze mijn echte ouders niet zijn?"zei Manar die haar tranen weer niet kon tegen houden. "Er is wel iets waar ik blij mee ben, ik kan eindelijk na het afstuderen verhuizen, weg van die slechte mensen", bekende Manar. "Misschien ergens bij mij?"stelde ik voor. Manar keek ik me een tijdje aan, ikzelf verbrak het oogcontact niet. Ze had zo'n prachtige ogen, ze was gewoon zo mooi en zo lief. Dat ik dat nooit had ingezien. "Nee, ik denk dat ik beter een appartement kan huren ofzo", zei Manar die het oogcontact verbrak. "Want er is ook iets anders dat ik moet doen", zei ze. Ik knikte, terwijl ik alsof deed dat het me niks deed wat ze net zei. 

"En wat moet je dan doen?"wilde ik weten. "Mijn 'ouders' hebben me ook iets anders gezegd", hoorde ik haar zeggen. Ik keek Manar aandachtig aan. "Zoals?" "Ik heb een zus", antwoordde ze. "Ik moet mijn zus vinden, en met zo'n iemand als jou, heb ik heel veel geluk in het leven, dus dankje", zei Manar en ik glimlachte met rode wangetjes. Ik nam Manar in mijn armen, blij waarmee ik gezegd werd.