High School Stories

Deel 45

Nasserdinne:

Ik besloot om ook op de examen van wiskunde vroeg naar school te gaan. Mijn jas deed ik snel aan, ik hoefde niet te ontbijten, want ik kon amper iets eten aangezien Manar in mijn hoofd zat. Op school, was ik blij haar in de verte te kunnen aantreffen, maar wat ik niet had verwacht, was haar daar te zien met Majid. Majid leek kwaad, maar op een soort wanhopige manier. Manar schudde telkens haar hoofd, ook zij leek kwaad. Ik wist niet wat ik moest doen. Moest ik nou naar hun toestappen of doen alsof ik hun niet zag? Iets wekte mijn nieuwsgierigheid op en daarom liep ik op hun af. "Gaat alles hier goed?"vroeg ik bezorgd, waarbij ik nadrukkelijk naar Manar keek. Manar ontweek echter mijn blik. Beiden waren ze stil. Gekwetst zette ik een stap achteruit. "Goed, ehm, jullie weten het beste", zei ik en liep weg. Wanne vuile bitch! Ik wist dat ik dat diep vanbinnen niet meende, maar wat had ze me kwaad gemaakt!!!

Voetstappen achter me, zeiden me dat Manar het toch zou uitleggen en mijn vertrouwen niet zou schaden. Maar toen iemand me hard omdraaide, was het niet Manar dat ik zag, maar Majid die me een harde dreun op mijn neus verkocht. Met veel pijn en een bebloede neus, zette ik een stap naar achteren. "Wat is er mis met je, gast??"vroeg ik kwaad terwijl ik het bloed probeerde te stelpen, maar tevergeefs. Ik keek om me heen, maar Manar was nergens te bekennen. "Dus je dacht haar gewoon te kunnen krijgen na alles dat ik voor haar heb gedaan???"vroeg Majid. Al snel kwamen er meer mensen om ons heen staan om mee te luisteren of eventueel alles te kunnen filmen. "Wie zegt dat ik haar wil?"vroeg ik. "Blijf dan uit haar buurt!" "Waarom zou ik??? Toen iedereen een hekel aan haar had, waar was jij??!!"vroeg ik kwaad. Majid was stil en keek me aan met vurige ogen. Hij kwam op me af en was niet eens een paar centimeters van me verwijderd of hij zei:"Ik zou beter uit haar buurt blijven." Al gauw begon iedereen zich te vervelen, omdat er geen gevecht plaats zou vinden en liep iedereen een eigen kant op. Niet zo ver van me zag ik Manar, die schrok bij het zien van mijn bebloed gezicht. Ze wilde nog naar me toe lopen, maar ik ontweek haar en negeerde haar expres. 

Bij de wc's waste ik mijn gezicht, maar er leek gewoon geen eind te komen aan al dat bloed. Zachtjes werd er op de deur geklopt en ik wist wie het was. Wie zou er anders op een jongenswcdeur kloppen dan een meisje? De deur ging langzaam open en daar zag ik het licht van mijn leven. Toch deed ik alsof ik haar niet zag en ging ik door met het stelpen van het bloed. "Nasserdinne", zei Manar zacht. "Wat moet je?"vroeg ik bot. "Sorry zeggen", antwoordde ze. "Niet nodig, je vriendje deed dit, niet jij", zei ik koppig. Manar zuchtte hoorbaar. "Hij is mijn vriendje niet, hij was... maar het doet er niet toe", hoorde ik haar zeggen. Harteloos keek ik haar aan. "Het doet er niet toe? Weet je, jij doet er in mijn ogen ook niet toe, dus waarom ben je hier? Ga toch gewoon weg, mens." Ik wilde het niet zeggen, en achteraf had ik ook spijt. Vooral als ik jullie zou moeten vertellen hoe ze me aankeek. Alsof ... ze haar familie had gevonden, ze iemand echt vertrouwde , maar dat enkel allemaal een leugen bleek te zijn. Nee, haar blik was ook meer dan dat, want ik wist dat ik haar tot in haar hart had gekwetst. Toch vertikte ik het om mijn excuses aan te bieden, in plaats daarvan keerde ik haar de rug toe en ik toen ik me terug omdraaide, was ze weg.