High School Stories

Deel 14

Tasnim:

Ik had zo filosofie en ik wist niet waar mijn handboek was. Hier in de gang was ik haast de enige die was gebleven, maar ik bleef in de hoop dat ik Nasserdinne tegen zou komen. Wie had gedachte dat ik dit zou hopen? Deze ochtend was ik vastberaden hem te negeren en nu hoopte ik uit het diepste van mijn hart om hem te zien. Waar was die idioot?? Ik had hem echt nodig, als ik mijn handboek niet had, zou de leerkracht echt boos worden. Het was dezelfde leerkracht als vorig jaar en zo gemeen!! Handboek niet mee hebben stond vast als een avondstudie. Wat inhield dat je op school moest blijven tot ze zeiden dat je weg mocht. In de vijf jaar dat ik hier op school zat, was het me nooit overkomen. Even dacht ik Nasserdinne te zien, maar hij was het niet en als ik nu niet vertrok dan kwam ik ook nog eens te laat. Natuurlijk werd ik niet meteen depressief want ik moest denken aan wat er na biologie was gebeurd.

De bel ging.Het liefst wilde ik doen alsof ik verdomde bel niet had gehoord, ik wilde doen alsof dit nog maar het begin was van de eerste uur. Maar ik wist dat hij nog een volgende klas had. Iedereen verliet het klaslokaal en zoals gewoonlijk slaagde ik erin om als laatste het lokaal uit te komen. "Je bent erg slim, is me opgevallen", hoorde ik Saifadinne zeggen terwijl ik mijn boeken nog in mijn tas deed. Zijn lach zorgde ervoor dat hij in zijn rechterwang een kuiltje kreeg. Dat was zo bijzonder aan hem, als je dan even zijn glanzende krullen wegdacht. "Niet zo slim, ik had gewoon goed opgelet vorig jaar", zei ik en zelf begreep ik niet waarom ik mezelf zo omlaag haalde. "Nee, zelfs dan. Ik heb die vraag aan meerdere klassen gesteld. Je bent bijzonder", hoorde ik Saifadinne zeggen. Even zag ik iets in zijn ogen flikkeren, maar het was zo snel weg zoals het was gekomen. Je bent bijzonder, had hij gezegd. Gebeurde dit wel echt? "Ik ben zoals alle anderen", kon ik weer niet laten om te zeggen en zo de sfeer te verpesten. "Hoeveel mensen denken dat wel niet. En ze hebben gelijk; ze zijn zoals alle anderen. Maar jij niet..". Het was een poosje stil en ik durfde hem niet aan te kijken. Hoe graag ik ook in zijn ogen keek, ik was bang dat ik opkeek en totaal iets anders zag dan ik wilde zien: dat hij me niet zo speciaal vond als hij beweerde. Want als ik dat zou zien, dan zou mijn hart echt breken. Dat kon ik niet aan. "Welke vak heb je nu?"vroeg hij. Die vraag deed me realiseren dat ik beter kon maken dat ik weg was.

In mijn lokaal van Filosofie aangekomen, probeerde ik me onopvallend te gedragen. Maar het was een kwestie van tijd voor de leerkracht me doorkreeg en me een avondstudie gaf deze avond. Verslagen doorstond ik de les ook al wilde elke vezel van mijn lichaam Nasserdinne vermoorden. Ik wist zeker dat hij hier iets mee te maken had! Het was pauze en ik ging hem zoeken in plaats van naar mijn vriendinnen te gaan. Ik zag hem helemaal alleen naar de grond staren. Iets zei me dat er iets ergs aan de hand was. Automatisch moest ik denken aan hoe hij me alleen en verward aantrof voor de bib en naar me toe kwam om me te troosten maar me in plaats daarvan beledigde. Toch liep ik boos op hem af. Ook al brak het me om hem zo te zien, toch nam de woede de overhand. 

"Jij", begon ik. "Waar is mijn filosofie handboek??"vroeg ik. "Waar is mijn Nederlandse boek?"vroeg hij wat me van mijn stuk bracht. "Hoe moet ik dat nu weten?"vroeg ik. "Jij hebt die gepakt dus ik heb jouw handboek filosofie gepakt", legde hij simpel uit. Alleen was er één probleem: ik had zijn handboek niet. "Wat praat je?? Ik heb je handboek helemaal niet, kijk!"zei ik en liet hem de inhoud van mijn tas zien. Nasserdinne keek er verward naar. Toen één van zijn vrienden langskwam, bleef hij staan bij ons. "Hier, Nasserdinne, je handboek van Nederlands, nogmaals bedankt voor het lenen man", zei die jongen en met grote ogen keek Nasserdinne direct mijn kant op. Het duurde niet lang of hij barstte in lachen uit. "Dat is waar ook", zei hij, "Ik had mijn handboek aan Oussama gegeven." Ongelooflijk. Het depressieve gevoel dat ik eerder in Nasserdinne's ogen zag, verdween en maakte plaats voor een enthousiaste blik. "Tja, soms kun je niet altijd winnen in het leven. Veel geluk tijdens je avondstudie", hoorde ik Nasserdinne zeggen voordat hij met Oussama verdween. 

Nasserdinne:

Manar kon liegen, hield ik mezelf voor toen ik bij Tasnim wegliep en met Oussama naar de andere gasten ging. Volgens Manar had mijn zusje een relatie. Ik was al in shock toen ik het bericht kreeg dat het met mijn zus te maken had, maar eenmaal bij Manar, begon ze te zeveren dat Nadia een relatie had. Wat erger was, was dat het met één van mijn vrienden was. Daar geloofde ik natuurlijk niks van, maar soms twijfelde ik. Waarom? Geen idee, het zat in me, zo was ik gewoon. Mijn gedachte gingen naar Tasnim die door mij een avondstudie had. Omdat ik het zo erg vond, besloot ik om vanavond bij haar te blijven tot ze weg mocht. Dat was het enige dat ik op z'n minst voor haar kon doen. Maar wat mijn doel was: haar nog harder op de zenuwen werken. Zo was ik en zo was zij, al had ik nooit geweten dat ik dit ooit zou meemaken.