Deel 10

1.6K 99 6
                                    

Tasnim:

De tweede schooldag liep ten einde en samen met Hajar, Imane en Fatiha richtiing stad. Jamila had om de één of andere reden iets te doen. "Hoe was je dag?"wilde Fatiha weten terwijl ze haar arm om de mijne deed. "Oh, niet zo speciaal", antwoordde ik terwijl ik moest denken aan de ontmoeting met Saifadinnen, hoe Nasserdinne me toen verschut had gezet, hoe ik daarna uit mijn volgende les werd gegooid en ik haast ruzie kreeg met Nasserdinne voor het bijna verdwalen. "De jouwe?"vroeg ik. Imane antwoordde in plaats van Fatiha. "Je raad nooit wie ons les geeft voor Biologie", kwam ze direct ter sprake. Ik had wel een lichte vermoeden, al hoopte ik dat dat niet zo was want Saifadinne was de enige persoon waar ik iets voor voelde en als hij zo'n prachtige dames als mijn vriendinnen zou zien, dan maakte ik al helemaal geen kans. "Wie?"vroeg ik toch maar. "Een knappe Marokkaan, hij doet wel uit de hoogte enzo, wilde niet eens met me praten toen ik gewoon een simpele vraag stelde over zijn leven", hoorde ik Imane zeggen. Om dat laatste was ik stiekem blij. Met mij had hij ten minste wel gesproken. Diep vanbinnen voelde ik me goed. 

In het stad aangekomen, wist ik waar ik heen wilde. Maar natuurlijk moest ik de rest overhalen om er ook naartoe te gaan. Hajar keek me aan en bij het zien van mijn blik begreep ze het. "Nee! We gaan niet weer naar de bib", zei ze. "AUBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBBB", begon ik met zeuren maar het was drie tegen één. "Goed, ik ga en kom zo terug. Zeg me gewoon waar ik jullie kan vinden", zei ik. "We zitten gewoon in de winkels tegenover de bib", hoorde ik Imane zeggen. Ik knikte en liep weg. 

Ze schaffen zomaar een afdeling van de bib? Hoe was dat zelfs mogelijk? Zo snel als ik kon (maar niet snel natuurlijk, ik wilde niet struikelen en afgaan) liep ik naar de balie. "Waar kan ik u mee helpen?"vroeg de vrouw vriendelijk. Ze was niet zo oud, ergens in de twintig schatte ik. Ze had prachtige groene ogen en een olijfkleurige huid met lange blonde haren. "Ja, ik vroeg me gewoon af waarom er daar geen boeken meer staan", zei ik en probeerde vriendelijk te blijven. "We verhuizen", antwoordde ze. "Maar naar waar?"vroeg ik iets te snel en iets te paniekerig. "Naar boven, maakt u zich maar geen zorgen, gewoon de trap op naar rechts", hoorde ik het meisje vriendelijk zeggen en ik bedankte haar. Onderaan de trap keek ik naar boven. Meenden ze dit nu? Moest ik nu ook nog eens trappen omhoog? Het duurde wel een tijd voordat ik beneden was. Met natuurlijk zeven boeken in mijn handen. Ik scande snel alle boeken en stak ze in mijn tas. Buiten liep ik alle winkels in en uit en in geen enkele zag ik mijn vriendinnen. Wanhopig bleef ik voor de bib staan en keek rond. Waar zouden ze zijn? 

Nasserdinne:

Oussama en ik liepen de bib uit. Terwijl hij een mega grappige verhaal vertelde, werd ik zo afgeleid dat ik per ongeluk tegen iemand aanbotste. Ik wilde me nog verontschuldigen, maar die persoon zag me niet en liep een winkeltje in. Was dat niet Tasnim? Ik wist niet dat ze naar de bib kwam. Ze zag me er wel een nerd uit, maar niet zo'n erge level. Stiekem hoopte ik dat ze nooit meer naar deze bib zou komen, want dit was eenmaal mijn plek. Ik had een obsessie voor filosofische en wetenschappelijke boeken. Alleen Oussama wist ervan, dat was de reden waarom hij meestal met me meekwam, maar niet alleen. "Thalla, amigo, moet die kant op", zei Oussama en keek hem aan. Wat was het einde van zijn verhaal? Ik was zo in gedachten dat ik hem niet eens meer hoorde. "Ewaa, tot morgen, je weet", zei ik en na onze hand-shake liep hij de andere kant op. Ook ik vervolgde mijn weg tot mijn aandacht weer door Tasnim werd getrokken. Deze keer liep ze terug naar de bib waar ze daar bleef staan en wanhopig om haar heen keek. 

"Weet je, sommige mensen kiezen gewoon om er wanhopig uit te zien en bij jou gaat het zo gemakkelijk", zei ik toen ik eenmaal naast haar kwam staan. Ze keek me aan en gaf me een verwarde maar toch vieze blik. "Volg je me soms?"vroeg ze. "Dat zou jij wel willen, hé? Maar nee, ik kies er niet voor om wanhopig te zijn", antwoordde ik eigenwijs. "Want dat kun je kiezen? Nog nooit hoorde ik zo'n grotere idioot als jou! Wie zegt dat je wanhopig zijn, kunt kiezen?"vroeg ze en probeerde slim over te komen. "Volgens vele filosofen, allemaal uit deze boeken", antwoordde ik uit reflex terwijl ik haar mijn boeken liet zien. Shit, daar ging mijn geheim. Al snel had ik spijt en schaamde ik me. We wisten even niks te zeggen. "Maar goed, ik laat je verder wel wanhopig zijn", zei ik dan maar ook al kon ik door de grond zakken. Ik hoopte maar dat ze tegen niemand mijn geheim zou vertellen. Ook al was het niet zo'n grote, erge geheim. Maar toch, ooit een marokkaan gezien met een stapel filosofische boeken? 

"Nee wacht", hoorde ik Tasnim zeggen toen ik weg liep. "Wat?"vroeg ik terwijl ik me maar half omdraaide. "Je geheim is veilig bij mij", hoorde ik haar zeggen. "Wie zegt dat dat een geheim was?"vroeg ik iets te kil en vervolgde mijn weg met een grote glimlach omdat mijn geheim veilig bij haar was. Toch zorgde mijn commentaar voor de nodige reactie. "Ach, idioot", mompelde Tasnim terwijl ik langzaam bij haar weg liep. Tja, ik kende haar te goed. Jepp, nu al! 

High School StoriesWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu