High School Stories

Deel 18

Tasnim:

De persoon deed pas diens hand voor mijn mond weg nadat ik op zijn hand had gebeten. Boos, maar alert draaide ik me om en zag tot mijn grote verbazing Nasserdinne. HIJ WEER! Ik had toch kunnen weten dat dit iets met hem te maken had?? "WAT MOET JE NU WEER? WEET JE HOE BANG JE ME HEBT GEMAAKT??? IDIOOT!!"riep ik haast. "Kalm", was het enige dat Nasserdinne zei. "HOEZO KALM??? MIJN HAAR ZIT VOL MET PLANTEN DOOR JOU! JE HANDEN STINKEN EN IK HAD BIJNA EEN HARTAANVAL", riep ik. Maar hij had gelijk, ik kon beter rustiger worden voordat iemand ons zou horen. "Ik ben kalm", zei ik nadat ik rustig adem had gehaald. Nasserdinne was zo gevaarlijk dichtbij. Waarom waren we ook in de bosjes? Als iemand hier voorbij kwam en ons zo zag, dan hadden we beide een groot probleem. Maar vooral ik. Nasserdinne keek me aan en kwam ongenodigd dichter bij me. Ja, dichter dan hij al was. Hij opende zijn mond en fluisterde:"Je ademt stinkt." Opgelucht haalde ik adem. Dus hij haalde zich niks in het hoofd. "Dus?? Jij bent degene die me hiernaartoe sleurt! En wie zegt dat jij niet stinkt? Trouwens, hoe kom je hier? Moet je niet op school zijn?"vroeg ik. 

"Ja, maar ik heb me ziek gemeld", liet hij weten. "Als mijn leerkrachten je zien, gaan ze weten dat je hebt gelogen", zei ik onnodig want ik wist dat hij daar zelf ook aan had gedacht. "Laten we gaan", zei hij. Nog steeds bleef ik staan terwijl hij zich een weg zocht door de bosjes naar het vaste deftige grond. "Kom je?"vroeg hij. "En waar dan wel naartoe?"vroeg ik zodat ik wist waar hij me deze keer naartoe zou brengen. "Ik vertel het onderweg wel", antwoordde Nasserdinne. Ik sloeg mijn armen over elkaar. "Nu of ik ga niet mee", zei ik. "Moeilijk", mompelde Nasserdinne en daar moest ik om lachen ook al hield ik me in. Zo was ik, koud van buiten, warm van binnen. Of zoiets. 

"Dus je geloof Manar?"vroeg ik na zijn uitleg over dat zijn zusje zogezegd een relatie had. "Ja, waarom zou ze zoiets verzinnen? Ze kan van alles verzinnen, maar waarom dit? Plus ik heb mijn vrienden geobserveerd, iets klopt niet", hoorde ik Nasserdinne zeggen ik schaterde het uit van het lachen. "Rustig aan, detective, niet alles tegelijk", kon ik niet laten om te zeggen. Ik zag Nasserdinne met zijn ogen rollen. "Wat deed je daar? Rolde je net met je ogen?? Maar dat is mijn ding!"zei ik. Nasserdinne keek me gekweld aan. "Ik leid aan de Tasnim-aandoening, dit zijn slechts de Tasnim-symptomen", legde hij uit. Weer kon ik het niet laten om met mijn ogen te rollen. "Gebruik mijn prachtige naam niet voor de ziekte dat Nasserdinne heet", zei ik. Nog even en hij maakte me officieel boos. Zoals hem dat zo vaak lukte zolang ik maar genoeg tijd met hem doorbracht. "Dus waar ga je nu heen dan?"vroeg ik. "Naar mijn huis! Jij komt mee, jij bent een meisje dus je weet waar je op moet letten als je de spullen van mijn zus doorzoekt", hoorde ik Nasserdinne zeggen. "Maar ik moet terug", protesteerde ik. Er was al een halfuur voorbij gegaan en ik had niet eens gegeten. "Kom op, jij bent de enige die het weet, voel je je niet speciaal?" "Nee", antwoordde ik droog. "Toch ga je mee of anders...", dreigde hij opnieuw. Deze keer grijnsde ik. "Oh je hebt niks tegen mij", zei ik zelfvoldaan. "Oh nee? Vergeet je je vriendje Saifadinne niet? Ik kan alles doen om het tussen jullie te verpesten", hoorde ik Nasserdinne zeggen. Hoorde ik dit echt? Dreigde Nasserdinne echt?? "Ik haat jou", kon ik niet laten om te zeggen terwijl ik hem voor ging bij het weggaan uit deze bosjes. Nasserdinne gaf me een kleine duwtje wat me meer ergerde. "Raak me niet aan!" "Wooww, maandelijkse tante is zeker op bezoek", zei Nasserdinne waar ik me om schaamde maar gek genoeg me aan het lachen bracht. Het was zo fout,het was zo: Tante rosa is op bezoek. Ofzoiets, maar wat Nasserdinne zei, was sowieso fout. 

Ik volgde Nasserdinne terwijl ik me zo goed als onzichtbaar probeerde te maken als ik een klasgenoot zag. In de bus keek ik verveeld voor me. Nasserdinne had een plaats kunnen vinden om op te gaan zitten en bleef maar naar me kijken met opgetrokken wenkbrauwen die wilden zeggen: Jaloers, hé. Zo irritant. Een klein meisje stapte de bus in en omdat er geen plaats was, kwam ze naast me staan. De bus reed verder en aan de volgende halte, stopte die waardoor het kleine meisje de bloem in haar hand op de grond liet vallen. Nasserdinne stond op en ik verwachtte dat hij ging zeggen dat we er waren, maar in plaats daarvan raapte hij de bloempje op de grond op en gaf die aan het kleine meisje. Even keek hij me een seconde lang aan, maar dan verdween zijn glimlach naar iets droevigs en ging hij weer op zijn plaats zitten. "We zijn er", hoorde ik na een paar minuten en samen met Nasserdinne stapte ik af. "Ik moet wel snel terug", deed ik hem nog herinneren, maar ik wist dat ik toch te laat daar zou aankomen en dat het beter was om helemaal niet terug te gaan. "Je moeder is toch niet thuis?"vroeg ik in paniek toen hij de deur opende. "Nee, rustig", zei Nasserdinne en we stapten in. Was dit wel verstandig van me? Om met een man zijn huis binnen te gaan. Niet dat Nasserdinne mentaal volwassen was, maar toch. "Boven", hoorde ik Nasserdinne zeggen en mijn hart begon automatisch sneller te slaan. Stel dat dit een val was? "Ik doe je niks, beloofd", zei Nasserdinne die mijn gedachten leek te raden. Toch twijfelde ik. "Woullah, laten we nou maar gaan", zei hij een beetje ongeduldig. "Haal anders haar laptop en haar spullen hierheen?"stelde ik voor. Nasserdinne zuchtte. "Wat jij wilt, moeilijk mens." Dan was hij weg. De trappen naar boven.