High School Stories

Deel 46

Tasnim:

Ik begreep niet waarom, maar de rest van de examens probeerde Maissa me te ontwijken. Nu ik haar het meest nodig had, ik had ook de examens lang Saifadinne genegeerd, maar het leek alsof hij het niet door had. Op de dag van de rapportuitreiking, liep ik de speelplaats op en omdat ik toch moest wachten tot elf uur, zocht ik een plaats uit om te gaan lezen. Ik had mijn boek niet eens opengeslagen of Manar was al bij me komen zitten. Ze keek me heel lang aan. "Ik ben zo trots op je", zei ze glimlachend en ik kreeg rode wangetjes. "Ik was wel wat aan het twijfelen, maar ik vind dat het wel tijd is om hoofddoek te dragen", zei ik. "Het staat je echt goed", zei ze en ik bedankte haar. Uit beleefdheid stak ik mijn boek weg. "Hoe denk je dat je rapport zal zijn?"wilde ik weten. "Ik denk wel dat het goed zal zijn. Er was ook niks dat me kon afleiden tijdens het studeren", zei Manar droevig. "Gaat het wel?"wilde ik weten. Manar keek me glimlachend aan, maar haar gezicht veranderde in een droevige gezicht. 

"Ik begrijp gewoon niet waarom Nasserdinne zo boos is. Ik had wat met Majid, maar hij heeft het zelf uitgemaakt omdat ik zogezegd een hoer was en nu wilt Majid me terug, maar dat wil ik niet. Ik wil niks haraams, ik ben begonnen met een schone lei. Alleen jammer dat Nasserdinne dat niet begrijpt", vertelde Manar me. Ik knikte. "Hij is ook zo'n domoor, maar ik denk echt dat Nasserdinne je nog steeds leuk vind, als ik jou was zou ik gewoon echt met hem praten en...", zei ik, maar Manar onderbrak me. "Dat is het probleem, Tasnim, ik WIL hem,maar ik wil geen relatie", zei ze en dat begreep ik compleet. "Het spijt me dat i, je niet kan helpen", zei ik oprecht. Maar Manar schudde haar hoofd. "Geeft niks, en hoe zit het met jou? Jij ziet er ook niet zo gelukkig uit of verbeeld ik het me?"vroeg ze. Ik respecteerde Manar, maar ik kon haar gewoonweg niet vertellen over Saifadinne en die blondje, want anders leek het echt. Alsof het dan echt gebeurd is. In plaats daarvan vertelde ik haar iets anders. "Ik was niet zo lang geleden jarig geweest en.. mijn oom en tante hebben me iets heel speciaal vertelt. Je weet toch dat mijn ouders verongelukt zijn... blijkbaar kreeg de ene helft van mijn familie mij en de andere helft kreeg mijn zus. Ik wist niet eens dat ik een zus had en het lijkt alsof ik haar nooit zal vinden", zei ik oprecht droevig. De zoektocht naar de verloren zus leek onmogelijk. Manar leek te schrikken door mijn verhaal. "Was je toevallig de week voor de examens jarig? Op een donderdag?"vroeg ze. Ik dacht na en knikte. Ja, hoe wist ze dat? "Hoe weet je dat?"vroeg ik. Manar leek haar oren niet te kunnen geloven. 

"Manar, gaat het wel? je doet zo raar", zei ik. Manar knikte nog steeds verbaasd. "Ik was toen ook jarig", zei ze. Ik keek haar schuin aan. "Gefeliciteerd?"deed ik een poging, want ik had geen idee wat ze daarmee bedoelde. "Nee, ik bedoel, dat op die dag me ook werd vertelt dat ik geadopteerd was en ik een zus had waar ik niet van weet", zei Manar. Eerst kon ik het verband niet zien tussen wat ik haar had gezegd en wat zij mij vertelde, maar ik besefte dat ik het misschien niet wilde weten. Want het kon toch niet zo zijn dat Manar mijn zus was? Of was dat wel zo?Ik was nu zo in de war en vooral toen ik in de verte Maissa zag, die ons expres negeerde en al naar haar lokaal liep om haar rapport in ontvangst te nemen. "Je bedoelt toch niet...", zei ik, maar Manar knikte. "Kan toch niet?"zei ik. Manar haalde haar schouders op. "Waarom niet?" Ik dacht na. "Kun je vanavond mee met mij naar huis? Misschien dat mijn tante je herkent?"vroeg ik en Manar knikte. "Goed idee", zei ze. Omdat het al elf uur was, namen we afscheid en gingen we elk ons eigen kant op om ons rapport in ontvangst te nemen. 

Mijn rapport zag er goed uit, maar ik had dan ook veel gestudeerd. Mijn ogen gingen naar de reacties van de leerkrachten en ik zocht het vak Biologie en Geschiedenis. 

Uitstekende resultaat! Ik had ook niks anders verwacht, fijne vakantie.

Dat stond er ongeveer twee keer in. Kon het nog droger? Geirriteerd wachtte ik op Manar die samen met me naar huis zou gaan. Maissa kwam me voorbij en ik hield haar tegen. "Maissa, wacht je niet op Manar, we zouden samen..". Manar onderbrak me. "Ik moet door, sorry", zei ze en liep er weer snel vandoor. Teleurgesteld keek ik toe hoe ze wegliep.