my princess

Hikayenizin başlığı

              Sıkıcı ama bir o kadarda heyecanlı bir haftanın sonuna gelmek kötüydü, bir an önce hafta başının tekrar gelmesini istiyordum bu istek kalp atışlarımı hızlandırıyor ,beni kendi kendime sırıtmaya zorluyordu sanırım önemli ve tamamen geçerli bir nedenim vardı görmek istediğim kız benim prensesim....

                odamda yaptığım resimlerimi düzenledikten sonra hava alma ihtiyacım olduğu için bisikletimle biraz turlamak sanırım biraz daha iyi gelecekti, kafam çok karışıktı neden aklımda olan hep ''o'' neden başka bir şey düşünemiyorum acaba şuan ne yapıyor? acaba mutlu  mu?  acaba güvendemi? acaba ,acaba ve acaba .....bütün bunlar aklımı kurcalarken bacağımın sağ tarafı titremeye başladı, telefonum çalıyordu , kesin annemdi yanımda olmasa bile bana illaki dokunurdu çünkü ben onun küçük oğluydum (ona göre) :

''alo , hı hı evet anne ,peki anne ,tamam annecim bir daha yapmam ,alırım anne ,efendim , evet bisikletleyim ,peki anne geç kalmam ''hala konuşmaya devam ediyordu  telefonu kulağımdan uzaklaştırdım bir an olsun beynim huzur bulmuştu, telefondan sesler git gide yükseliyordu güzel bir refleks ile

''anne artık telefonumu kapatırmısın '' diye telefona resmen çemkirdim fakat eve gittiğim zaman pişman olacağımı biliyordum. Ama bunu düşünecek vaktim yoktu ağlamak bağırmak her yere haykırmak istiyordum içimde kötü bir his vardı bir şey olacağından değil bu bana hep olur zaten ama oturup duygularımı anlatacağım yanında göz yaşlarımı dökeceğim bir dosta ihtiyacım vardı yatağımın başındaki oyuncak ayıya da duygularımı ve olanları anlatmak için fazla büyümüştüm ... eve geldiğimde annem sakin bir ses tonuyla:

''tatlım odana çıkmadan önce bir şeyler yemek ister misin ?''

sanki hiç bir şey olmamış gibi davranması pek normal değildi fakat acısını başka bir şeyden çıkaracağını biliyordum ,buğulu, bir o kadarda karamsar bir ses tonuyla;

''daha sonra ''diyebildim yalnızca ,odama çıktığımda sadece kendimi yatağa atmakla yetindim  yapabileceğim bir şey yoktu zaten o anda uyuyakalmışım...

                                   Su ile hafif şekillendirdiğim saçlarım her zamankinden farklı görünüyordu giyindim ve çantamı aldım okula gitmek için hazırdım....

                                     Ortalıklarda yoktu yanımda olmasa bile gözümün önünde olması yeterliydi sadece yanımdan geçip gitse bile o gün dünyanın en mutlu insanı ben olabilirdim.. Kafamı bir an olsun kaldırdığımda terasta olduğunu gördüm gözlerimi ondan alamıyordum neden bu kadar masumdu nasıl bu kadar zarif olabilir onu böyle çekici ve kaçınılmaz kılan ne olabilirdi nasıl bu kadar kusursuzdu ..gerçekten böyle miydi yoksa ben mi abartıyordum sanırım aklımı kaçırmış olmalıydım yanına gitmek istiyordum fakat ayaklarım geri geri gidiyordu ona gitmemi engelleyen neydi ? çok mu utangaçtım yoksa çok  mu korkak belki de sandığım gibi bir kız değildi...Beni tersleyebilir yüzümü görmek istemediğini de söyleyebilirdi fakat sesini duymak için bana buda yeterliydi... Sanırım aşağıya iniyordu artık terasta değildi okulun kapısından çıktığını gördüm arkasından yürümeye başladım kuş havuzunun ordaki banklardan birine oturdu ve çantasından bir defter çıkardı bu bir not defteri gibiydi birşeyler yazmaya başladı fakat  aniden telefonu çaldı sanırım kötü bir telefon çağrısı olmalıydı ki o telefonu açtığı gibi koşarak banktan uzaklaştı peşinden gitmeye kalktım fakat bir anda gözden kaybolmuştu.... Bankın oraya gittiğimde defteri orda unuttuğunu fark ettim bu bir not defteri değil bir günlüğü andırıyordu artık onu tanımam kaçınılmazdı fakat bunu okumam doğru olur muydu? kararsız ve düşünceli bir şekilde defteri çantama koydum  şimdilik kendimi tutmam lazımdı fakat bu defteri ona nasıl verecektim?