~I Hate That I Love You~

~Rozdział 11~

-Nie uciekaj Alice.

Ugh... Uwielbiam gdy powtarza moje imię.

-Czemu ja?-pytam patrząc prosto w ciemne oczy chłopaka.
-Bo jesteś inna.-zaczyna, od razu łapiąc o co konkretnie mi chodzi.-Taka... urocza, pewna swego, zadziorna, pyskata-śmieje się przy ostatnim.-I taka... bezbronna.-kończy, podkreślając ostatnie słowo.
-I co? Masz zamiar to jakoś wykorzystać?-irytuje się.
-To, że jesteś bezbronna, malutka i slabiutka?
-Czyli masz taki zamiar.
-Gdybym miał, już dawno bym to zrobił. Bez najmniejszego problemu.-odpowiada ze spokojem paraliżując mnie wzrokiem.
-Aha.-odpowiadam zaniepokojona, robiąc krok do tyłu nie zauważając za sobą schodów, prowadzących w dół ogrodu szkolnego.
-Uważaj.-przewraca oczami, po tym gdy bez najmniejszego wysiłku łapię mnie jedną ręką przesuwając do siebie.
-Przerażasz mnie.
-Wiedziałem, Blue.
***
Kiedy kończę lekcję, zabieram z szafki potrzebne mi rzeczy do domu.
Nagle ktoś zatrzaskuje mi ją przed oczami.
-Adrien?!-odskakuję przestraszona. Serce bije mi tak szybko, że mam wrażenie że zaraz wyskoczy.
To Adrien. Mój były chłopak. Byłam z nim przed tym, gdy uznałam, że miłość nie jest mi do niczego potrzebna. Nie ukrywam, mam po nim spory uraz do facetów.
-Tak, a kto skarbie?
-Czego chcesz?!
-Nic się nie zmieniło, nadal Ciebie.
-Wypad!-słyszę głos Luke'a kierowany do napadającego mnie chłopaka.
-Żartujesz sobie ze mnie?-uśmiecha się Adrien.
-Liczę do pięciu...
-Śmieszny jesteś.
-Luke!-próbuje złagodzić sytuację.
-Pięć.-mówi po czym uderza mocno blondyna pięścią w twarz.
Automatycznie odskakuje do tyłu, uderzając o szafki.
***
-Czemu to zrobiłeś?-pytam bruneta, który jakąś godzinę temu uratował mnie od Adriena.
-Miałem się przyglądać?-patrzy na mnie.
-Dziękuję.-uśmiecham się delikatnie.
-Nie ma sprawy.
-Jest. Cieszę się, że wszyscy w około potwierdzili dyrektorowi, że należy Ci się nagroda, a nie kara.
Luke uśmiecha się, po czym poważnieje.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dziękuję za przeczytanie❤
Jeśli się spodobało, zostaw głos, bądź komentarz.