Buraya ait değilim...
Küçükken kendimi evlatlık gibi hissederdim.
Sonra büyüdüm...
Anladım ki hissettiğim yanlışlık bu kadar küçük bir problem değilmiş.
Şimdi daha da büyüdüm...
Kendimi dünyanın evlatlık oğlu gibi hissediyorum git gide.
Korkmuyorum!
Sadece özlüyorum...
Sanki dünyaya düşmeden önce birilerini sevmiş, arkamda bırakmış gibi birilerini, sadece özlüyorum.
Bilmediğim, hatırlamadığım hatta kontrol edemediğim bir şey bu.
İnsanlar çok garip geliyor...
Kendimi ait hissettiğim hiçbir insan, hayvan ya da cisim bulamıyorum.Herşeye çok yabancı gibiyim.
Kirlenmiş hissediyorum bu gezegende kendimi!Sanki acı, nefret, ahlaksızlık gibi pis duygular uygun değilmiş gibi geldiğim yere...
Tüm bu pis duygulardan nasibini almamış bir ırktan gelmiş gibi hissediyorum!!!Sıkıştım burda!
Belki de bu dünya da kalmış olmamın sebebi, ait olduğum gerçek yerdeki kandaşlarımın bu iğrenç dünyadan korkuyor olmalarıdır.Buraya gelip kirlenmekten korkuyorlardır belki de...
Beni kurtaramamalarının sebebi korkmalarıdır belkinde...
"Arkadaşlar lütfen oy ve yorumlarınızı esirgemeyin teşekkürler"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Duygularım
PoesíaTüm bunlar benim duygularım. Şizofrenik, depresif ve dürüst! Susturuldum... Anlattıkça kulaklarımı tıkadı duygularım Bende bıraktım anlatmayı. Kabullendim susmayı. Duygularım'ı yaşadım içimde hep. Ya onlar büyüyüp patlatacak cılız bedenimi, Ya...