Güçlüyüm ben.
İlklerime kadar güçlüyüm.
Öyle güçlüyüm ki kalbimi kırabiliyorum.
Kendi kendime öylece kırabiliyorum.
Kırıyorum ki; kırılmaya hazır ve dayanıklı olsun.
Kırıyorum kalbimi sonra yeniden sıvıyorum kırıklarının arasını umutlarla.
Sonra bir daha kırıyor ve yine sıvıyorum.
Daha güçlü olacak!
Daha sağlam ve daha güçlü..
Olmuyor,
Oldurulamıyor,
Olmayacak.
Her kırdığımda daha çok acıyor daha da zayıflıyor.
Başkasının kırmasından o kadar korkmuşum ki; kendim kırdım hep ilk önce.
Kırdıkça daha çok korktum kırılmaktan ve kırdıkça birileri kırdıkça kendi kalbimi sıvıyavak umutlar da azaldı.
Ben naptım?
Ben napıyorum?
Ben ne yapıyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Duygularım
PoesíaTüm bunlar benim duygularım. Şizofrenik, depresif ve dürüst! Susturuldum... Anlattıkça kulaklarımı tıkadı duygularım Bende bıraktım anlatmayı. Kabullendim susmayı. Duygularım'ı yaşadım içimde hep. Ya onlar büyüyüp patlatacak cılız bedenimi, Ya...
