Duygularım

Güneş

Herşeyin başladığı bir yerdi orası.

Huzurluydu sessizdi.

Hüzünden miydi yoksa hiçlikten mi?

Bu sessizlik nedendi?

Vazgeçiş miydi bu yer yoksa eline almak mıydı dizginleri?

Kocaman karanlık bir güneş gibi olduğunu inkar etmek miydi bu yerde herşeyi?

Hep aranan pamuk şekeri mutluluğunu bezelyeyle avutmak mıydı?

Acılar vardı bu yerde, kesilen soluklar.

Ama hep bir direniş sahipti gökyüzüne.

Kanayan yaralara, biten sevgiye ölen insana inat bir umut hakimdi o gökyüzüne.

Bulutlar silmiş olsada o gökyüzünü o yerde hep bir güneş vardı, içerde bir yerlerde.

İnsan uğraştı hep yaşamı boyunca.

Doğan o güneşi red ederek yeni bir güneş doğurmaya uğraştı.

Kendi güneşini!

Eğer bilseydi insan eğer görebilseydi...

Her gün doğan o güneş aslında onun güneşi olduğunu.

Belki farklı olurdu gökyüzü belki farklı olurdu insan.

Belki o zaman yeni bir gün doğabilirdi herkes için...

Şimdi o yer daha çok kara daha çok hüzün dolu ve daha çok bulutu.......

Sami Alperen ULUTUĞAY