Axe {De Vervloekte Trilogie 1}

Proloog

'Madeline, waar ben je?' riep iemand. Ik verstopte me achter één van de graanhalmen. Met ingehouden adem drukte ik mijn rug ertegen. Loop me alsjeblieft voorbij.

Een schaduw kwam naast de halm tevoorschijn. Ik slikte en sloot mijn ogen. Een moment later hadden een paar klauwen mijn nek gegrepen. Ik piepte en werd achteruit getrokken.

Een afschuwelijke boeman grijnsde vals naar me. Zijn lange, spinachtige vingers met klauwen streelden mijn hals.

'Daar ben je, liefje! Wat een mooie hals', zei de boeman terwijl hij mijn wang streelde. Ik probeerde me los te worstelen, maar zijn greep was te sterk en hij klauwde zijn nagel in mijn hals. Ik schreeuwde, ik gilde. Het deed zo'n pijn.

Het was een nachtmerrie.

Met dezelfde gil werd ik wakker. Ik zat rechtop in mijn bed, badend in het zweet. Ik voelde aan mijn hals. Iets warm gleed over mijn vingers.

Snel haaste ik me naar de dressoir in mijn kamer. Ik durfde haast niet kijken... Ja hoor, opnieuw een litteken. Het bloed begon al op te drogen en de rauwe huid eronder werd al zichtbaar.

Zo ging het wel vaker. Ik had een nachtmerrie, schreeuwde mezelf wakker en vond dan een nieuw litteken op de plaats waar ik vermoord werd in mijn droom. Het is verschrikkelijk, ik weet het. Ondertussen had ik al talloze littekens en dat allemaal omdat ik hém ontmoette.

Narcisso Death. Een gevallene oftewel gevallen engel. Op een dag, toen ik nog in de mensenwereld leefde, kreeg ik bezoek van Narcisso. Ik was toen acht. Hij lokte me in een verlaten steegje en wilde mijn lichaam. Ook al was ik acht, ik had me hevig verzet, tot groot ongenoegen van Narcisso.

Het gevolg daarvan was erg duidelijk. Ik werd vervloekt. Ik herinner me de woorden nog goed.

'Gij zult boeten voor uwen zonden. Elke keer dat gij vermoord wordt in uwen dromen, zult gij de gevolgen dragen in uwen leven. Wanneer gij uwen twintigste levensjaar bereikt, zult gij sterven.'

Een waas had zich rond me gevormd en daarna was Narcisso verdwenen.

Ik had er die eerste dag niet veel van gemerkt. Tot ik een nachtmerrie kreeg. Ondertussen had ik het al zo vaak voorgehad, dat de littekens me niet meer verbaasden, maar wennen zou het nooit.

Narcisso's vervloeking was ook de reden waarom ik uit de mensenwereld weggegaan ben. Het was niet vrijwillig en ook niet express. Het kwam door mijn ouders.

Wanneer ik telkens meer littekens begon te krijgen, werden ze bezorgd. Ik vertelde hen de waarheid, over Narcisso, maar wie gelooft er nou een achtjarige die verteld dat hij een gevallen engel heeft gezien? Ja, niemand dus.

Ik werd naar psychiaters gestuurd, talloze keren onderzocht en telkens gezond verklaard. Mijn ouders wisten zich geen raad meer en dumpten me langs een snelweg. Daar verdwaalde ik in het bos en werd ik opgenomen door Pam en Yom. Ik was toen negen.

Pam en Yom waren elfen. Je kon er niet naast kijken. Pam was nu mijn pleegmoeder en Yom mijn pleegvader. Nou ja, soort van.

Ze waren aardig en behandelden me als één van hen, ook al was ik maar een mens. Niet iedereen in het dorp was zo aardig als Pam en Yom, maar ik kon ze best begrijpen. Ik was een indringer, niet één van hen.

Samen met Pam en Yom woonde ik in Cantuu, een klein dorpje diep in het bos verscholen, we hadden hier ook velden en daarachter opnieuw bos, maar daar ging niemand heen. Daar hadden ze een hele goede reden voor.

In dat bos woonde Axe.

Iedereen wist wie Axe was, maar niemand had hem ooit gezien. Alleen wat hij deed. Het gebeurde wel eens dat iemand na een lange nacht op het veld gevonden werd met een bijl in zijn hart.

Het was niets nieuw. Het was gewoon Axe. Als je 's nachts binnen bleef, kon je niets gebeuren.

Cantuu was niet het doorsnee dorpje in het bos. In Cantuu woonden allerlei wezens waarvan je dacht dat ze alleen maar ik sprookjes voorkwamen.

Zo had je gnomen, elfen, trollen en gargels. Gargels waren een soort van kruising tussen trollen en elfen. Ze zagen er best gek uit, maar dat kwam omdat ik maar een mens was.

Waarom ik dit allemaal niet raar vond en niet allang was weggelopen? Ik ben hier al sinds mijn negende. Toen vond ik elfjes en gnomen helemaal niet zo raar.

De naïviteit van een kind, toch?